14 พฤษภาคม 2549 13:19 น.
ผกากรอง
ฮุย เล ฮุย เอ้า ฮุย เล ฮุย
เพื่อนกับหนุ่ยต่างร้องดังให้จังหวะ
เป็นสัญญาณบอกกันว่าอย่าลดละ
ร่วมแรงเข้าเถิดนะจะขึ้นแล้ว
รถของครูตกหลุมทรายทรายท่วมล้อ
เด็กเด็กขออาสามาเป็นแถว
มาช่วยกันดันไปให้ไกลแนว
หวังแน่แน่วให้รถพ้นจากโคลนทราย
สามัคคีคือพลังยังผลเลิศ
ก่อให้เกิดผลสัมฤทธิ์ดังคิดหมาย
ถึงงานหนักเหนื่อยยากจะมากมาย
ก็เสร็จง่ายเหมือนปอกกล้วยถ้าช่วยกัน
ฮุย เล ฮุย ฮึด ฮึด เด็กอึดสู้
เมื่อรวมหมู่หนักอย่างไรก็ไม่หวั่น
พอรถขึ้นเสียงดังตึงดีใจครัน
ปาดเหงื่อพลันยิ้มพลางอย่างภูมิใจ...
18 เมษายน 2549 16:02 น.
ผกากรอง
ดอกเอยดอกไม้ ดอกไม้จำแลง
โลกช่างปรุงแต่ง สิ่งน่าอัศจรรย์
มันสีสวยงาม รูปร่างยาวรี
ข้างในนั้นมี น้ำขังอยู่บ้าง
คนเรียกว่าหม้อ- ข้าวหม้อแกงลิง
หรือเรียกอีกสิ่ง ว่าพืชกินสัตว์
พืชกินสัตว์นี้ มันเป็นใบไม้
ลักษณะมันคล้าย ดอกไม้จริงเอย...
17 เมษายน 2549 19:39 น.
ผกากรอง
เด็กเด็กต้องกล้าหาญ
หมั่นทำงานและศึกษา
เรียนดีมีปัญญา
แก้ปัญหาได้เร็วไว
กตัญญูรู้คุณท่าน
ตามโบราณท่านสอนไว้
บำเพ็ญประโยชน์ไป
พาชาติไทยให้เจริญ...
10 เมษายน 2549 14:00 น.
ผกากรอง
อาทิตย์ก่อนละอ่อนชาวนาน้อย
จูงควายหงานเขาย้อยลงลำเหมือง
มันเดินส่ายซ้ายขวาตาชำเลือง
เตะก้อนหินสีเหลืองเรืองรองไร
ผักหวานป่าอับโชคโดนหินทับ
จนปัญญาจะกลับผลักหินได้
ไม่เห็นฟ้าเห็นดาวที่พราวพราย
นำแช่งชักเจ้าควายอยู่ในใจ
วันต่อมาเป็นโชคของผักหวาน
เจ้าควายหงานเซ่อซ่าเตะหินใหญ่
หินสีเหลืองกระเด็นตกน้ำไป
ผักหวานป่าคิดในใจควายยังดี
ผักหวานป่าโตขึ้นมีใบเขียว
ละอ่อนผ่านก็เที่ยวแวะเวียนหา
มาลูบคลำเร่งให้แตกใบมา
ให้พอแกงกับปลาสักหม้อที
วันต่อมาละอ่อนจูงควายหงาน
บอกผักหวานจะขอเก็บไปเย็นนี้
ผักหวานป่าก็เตรียมใจไว้เต็มที่
ขอได้มีประโยชน์กับผู้คน
เจ้าควายหงานเล็มหญ้าอย่างสนุก
แล้วก็หยุดมองดูอย่างใคร่สน
ผักหวานป่าของเราเข้าตาจน
ร้อง"ช่วยด้วย ควายเลิกสนฉันสักที"
ละอ่อนน้อยชาวนาเข้ามาเห็น
เจ้าควายเล่นเข้าหาผักเดินตรงรี่
ก็ตวาดไล่เจ้าควายอ้ายตัวดี
ควายเห็นทีกินใบอ่อนก่อนห้ามทัน
ชาวนารีบขึ้นมาจากลำน้ำ
รีบห้ามปรามควายหงานหยุดเลยนั่น
กว่าจะลากแล้วไล่เจ้าควายทัน
ผักหวานป่าของฉันก็หมดใบ
คืนนี้ลมภูเขามาพัดผ่าน
เจ้าผักหวานถอนหายใจดังเฮือกใหญ่
คิดว่าเช้าพรุ่งนี้จะแตกใบ
"หรือว่าใบจะโกร๋นต่อไปดี!!!"
7 เมษายน 2549 12:33 น.
ผกากรอง
ยังมีสิงโตตัวหนึ่ง
เป็นใหญ่ที่หนึ่งในป่า
ครั้นเมื่อจับสัตว์ได้มา
ก็พาเผื่อแผ่บริวาร
วันหนึ่งบริวารปรึกษา
ว่าเนื้อที่เป็นอาหาร
รู้รสหมดสิ้นกินทาน
แต่ทานสิงโตไม่มี
ควรพยายามกินเนื้อ
ปูเสื่อกินราชสีห์
ครั้งหนึ่งได้ลองสักที
โอกาสอยู่นี่แล้วไง
พวกสัตว์ไปหาเจ้าป่า
มารยาเสียอกเสียใจ
ข้าแต่ท่านผู้เป็นใหญ่
เรามีเรื่องที่ไม่ดี
ยังมีสิงโตอีกตัว
ครอบครัวมาอยู่ที่นี่
บริวารก็มีด้วยซี
มีเหมือนท่านทุกประการ
พวกสัตว์จึงพาไปดู
มันอยู่ที่ใดไหนสถาน
บริวารบอกอีกไม่นาน
แค่ผ่านบ้านเสือนี่เอง
หมาป่าบอกถึงแล้วนั่น
สิงโตเดินพลันไม่เกรง
อยู่ในบ่อน้ำนี่เอง
จะเกรงกลัวมันไปใย
สิงโตมองไปก้นบ่อ
ก็เห็นเงาตัวเองไซร้
คิดว่าเป็นพวกอื่นไกล
กระโดดลงไปสู้มัน
พวกสัตว์บริวารพร้อมใจ
กระโดดลงไปบ่อนั้น
หมายกินเนื้อสิงโตพลัน
สุดท้ายตายกันหมดเอย...
หน้าส่วนตัว
2873
