8 มีนาคม 2553 14:17 น.
ป๋อง สหายปุถุชน
หยิบกีตาร์มาบรรเลงเพลงเศร้า
ตอนหน้าหนาวกล่อมเบาคิดถึงบ้าน
ร้องเพลงรักปนเศร้าแต่ก่อนกาล
ร้องเพลงหวานสานรักผู้ห่างไกล
นั่งร้องไปไม่รู้เบื่อเพื่อชีวิต
ปู พงษ์สิทธ์ติดตามมาถามไถ่
หมู พงษ์เทพ คนด่านเกวียนเวียนกันไป
วงคันไถร่ำร้องไปปุถุชน
หน้าฝนพรำลงมาน่าใจหาย
เห็นคนเดินไล่ควายกลางสายฝน
ร้องเพลงฟ้าฝนฉ่ำย้ำเตือนตน
ให้สู้ทนสายฝนฉ่ำน้ำใสเย็น
ร้องเพลงลุงขี้เมาเล่าความหลัง
ชีวิตต้องสู้ไปใครรู้เห็น
ฉากชีวิตบนทางสู้ครั้งลำเค็ญ
จำต้องเป็นขอทานใต้สะพานลอย
ชีวิตยังสู้ทนคนกับควาย
มิแหนงหน่ายใจสู้มิเคยถอย
ร่ำร้องเพลงคาราวานคนบนดอย
มองดาวน้อยพร่างพราวบนท้องฟ้า
เพลงลมเพลมพัดจัดให้น้อง
ทั้งเพื่อนพ้องอยากฟังมาลีฮวนน่า
ร้องหัวใจพรือโฉจิ๊กโก๋มา
อยากจะฟังกัญชาแอ๊ดคาราบาว
ร้องยังไม่ทันจบปรบมือลั่น
ขอเพลงมันเลยร้องไปเพลงดาวสาว
ร่ำร้องกันแต่หัวค่ำคืนนี้ยาว
จิบเหล้าขาวเพื่อคลายหนาวยันเช้าเลย
7 มีนาคม 2553 07:24 น.
ป๋อง สหายปุถุชน
ไล่ควายไถพลิกฟื้นผืนนาข้าว
ควายย่ำเท้าเดินลากไถถากถาง
ดินนาดำย่ำไถเป็นแนวทาง
ไม่อ้างว้างเจ้าเอี้ยงโคลงเสียงขับขาน
เอี้ยงโคลงบินโฉบลงบนหลังควาย
เช้ายันบ่ายได้แมลงเป็นอาหาร
ผ่านเวลาผ่านชีวิตมาช้านาน
ต่างสงสารและรักใคร่ร่วมเกิดก่อ
เช้าวันหนึ่งมาถึงเอี้ยงจึงเศร้า
เขาลากเจ้าขึ้นรถไปไหนกันหนอ
ส่งเสียงเรียกบินตามไปไม่รีรอ
ควายร้องมอน้ำตาไหลไปจากกัน
ถึงโรงฆ่าเอี้ยงตามมาเกะบนหลัง
ร้องเสียงดังควายร้องตอบปลอบใจฉัน
ควายลาแล้วเอี้ยงร้องรับจบชีวัน
ชีวิตฉันเมื่อแก่ชราน่าสงสาร
ทุกชีวิตย่อมมีเกิดแล้วมีดับ
เนื้อควายนับมีประโยชน์เป็นอาหาร
ผ่านชีวิตไถนาดำมาช้านาน
เมื่อหมดงานแก่ชราเขาฆ่ากิน
7 มีนาคม 2553 07:13 น.
ป๋อง สหายปุถุชน
บนทางเดินร่วมฝันวันฟ้าใส
แดดอุ่นไอเมื่อยามสายคลายลมหนาว
น้ำค้างบนยอดหญ้ารับแสงพราว
บนทางเท้าก้าวเดินต่างประครอง
ต่างคนต่างความคิดลิขิตรัก
ต่างผ่อนหนักผ่อนเบาเราทั้งสอง
จูงมือเดินร่วมทางห่างพี่น้อง
ดั่งดวงใจหมายปองเราสองคน
ระหว่างทางเราเดินผเชิญปัญหา
ทั้งทุกข์สุขนานาท้าแดดฝน
เราต่างเดินก้าวไปได้ทุกข์ทน
ทั้งร้อนฝนปนหนาวเศร้าชีวัน
มีความสุขสมหวังในบางครั้ง
ชีวิตยังต้องก้าวเดินผเชิญฝัน
ผ่านผู้คนดีเลวปะปนกัน
บนทางฝันได้เรียนรู้ดูกันไป
1 มีนาคม 2553 06:33 น.
ป๋อง สหายปุถุชน
บนถนนที่รกร้างทางสายเปลี่ยว
เดินคนเดียวเปลี่ยวเหงาเศร้าหนักหนา
ยามมืดมิดแสงจันทร์ส่องแสงมา
เดินไถ่ท้าแสงจ้าจิตตราตรึง
เดินก้าวไปหนทางไกลไม่ท้อ
อย่ามัวรอโชคชะตาให้มาถึง
เดินตามทางอาจช้าข้าจึง
เดินลัดถึงทางสัญจรผ่อนแรงเอา
ทางไกลในก้าวย่างทางสัญจร
เดินข้ามดงดอนนอนป่าเขา
บางครั้งอดหิวโซโอ้ตัวเรา
มีร้อนหนาวก้าวเดินเผชิญมัน
มีฝันอันสดใสใต้ฟ้าสวย
มีจนรวยมีแกร่งแย่งแข่งขัน
มีสุขเศร้าตัวเรานี้สำคัญ
จงแบ่งปันสันสร้างแต่ทางดี
Lovers
0 คน เลิฟป๋อง สหายปุถุชน
Calendar
หน้าส่วนตัว
1856
