7 เมษายน 2553 22:55 น.
ป๋อง สหายปุถุชน
เฝ้าวนเวียนทำนามาชั่วชีวิต
เพราะว่าติดหนี้สินที่ดินเขา
ทำพอได้กินไปโอ้ตัวเรา
พอได้ข้าวแบ่งใช้หนี้ไม่มีกิน
ทั้งค่าปุ๋ยค่ายาค่าเช่านา
หลายอย่างหนาหาไม่พอจ่ายหนี้สิน
พอทำไปหวังจะได้เพลี้ยมากิน
ต้องมาสิ้นเงินซื้ยามาฉีดมัน
ฝนไม่ตกน้ำแล้งข้าวแห้งเหลือง
ต้องขุ่นเคืองแย่งน้ำมาเข้านาฉัน
หอยเชอรี่มาระบาทต้องฆ่ามัน
บางคืนนั้นนกหนูนามากัดกิน
ทนตากแดดถางหญ้าคันนาไร่
ซื้อฉีดไปยาฆ่าหญ้าพาหนี้สิน
กว่าจะได้เป็นเม็ดข้าวมาเก็บกิน
ค่าที่ดินหักค่าเช่าเอาแบ่งไป
ขายข้าวเปลือกถูกกว่าซื้อข้าวสาร
ทนทำนานครั้งเมื่อหว่านยันลากไถ
เป็นอาชีพของพ่อแม่ปู่ย่าให้
ทนทำไปหวังพอได้ข้าวไว้กิน
พอโรงเรียนเปิดเทอมเริ่มปวดหมอง
มีข้าวของเอาไปฝากมากหนี้สิน
ทำเท่าไหร่ไม่พอจ่ายดอกเบี้ยกิน
ก็ต้องดิ้นต้องสู้ทนดิ้นรนไป
/font>
1 เมษายน 2553 15:28 น.
ป๋อง สหายปุถุชน
ยามฝนโปรยบางบางกลางท้องทุ่ง
ช่างหอมฟุ้งไอดินกลิ่นฟางข้าว
ตะวันฉายทอแสงฉ่ำฝนพราว
เกิดโค้งยาวเป็นรุ้งพุ่งสู่นา
สีสันสวยสดใสยามได้ชม
ฝนพร่างพรมพร้างพรูสู่พฤกษา
เรียวรวงข้าวรอรับพิรุนมา
สุขหนักหนาโปรยปรายให้ฉ่ำเย็น
สายลมโปรยโชยพัดสบัดพริ้ว
ใบไหวปริวพริ้วงามยามได้เห็น
ลมแรงรวงใบแกว่งน้ำกระเซ็น
ปริวกระเด็นลอยไปในท้องนา
ยามเย็นย่ำค่ำลงตะวันดับ
กบเขียดร้องก้องรับกับเสียงฟ้า
เสียงคลืนๆเห็นคนหากบปลา
ในท้องนาเห็นแสงไฟในค่ำนี้
ฉันนั่งดูแสงไฟใต้นอกชาน
อยู่บนบ้านใต้หลังคาสังกะสี
เสียงฝนสาดแรงซัดฟังเพลินดี
สังกะสีกล่อมเป็นเพลงเค้งหลับไป
25 มีนาคม 2553 23:13 น.
ป๋อง สหายปุถุชน
เมื่อเร็วๆนี้ผมได้อ่านเมลฉบับหนึ่งได้แง่คิดดีครับเลยนำ
มาฝากพี่น้องมิตรสหายได้อ่านกัน และมีบทกลอน
ที่ผมแต่งมาเสริมให้เข้ากับเนื้อเรื่อง รักพ่อ ลองชมดูครับ
ขณะที่ชายคนหนึ่งกำลังขัดล้างรถอย่างขะมักเขม้น
ลูกชายวัย 4 ขวบ ก้มลงเก็บก้อนหินขึ้นมา
แล้วบรรจงขูดขีดไปบนด้านข้างของตัวรถ
พักใหญ่ต่อมา...
เมื่อพ่อได้ยินเสียงครูดของหิน
ก็เกิดความฉุนเฉียว โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ
เขากระชากมือลูกมา
ตีลงบนมือน้อย ๆ นับครั้งไม่ถ้วน
โดยไม่ทันนึกว่าตนได้ถืออะไรอยู่ในมือ
ณ โรงพยาบาล..
นิ้วลูกชายถูกตัดออก เพราะกระดูกแตก
จนหมอไม่สามารถเชื่อมต่อได้
ขณะที่พ่อเข้ามาดูลูกในห้อง
ลูกมองพ่อด้วยสายตาปวดร้าว
แล้วถามพ่อว่า
" เมื่อไร นิ้วหนูจึงจะยาวเหมือนเดิม ? "
คำถามนั้น...
เหมือนคมมีดกรีดลึกลงไปในหัวใจผู้เป็นพ่อ
เขารู้สึกละอายใจ รู้สึกผิด
และเสียใจในการกระทำตนอย่างไม่อาจให้อภัย
เขาจึงกลับไปที่รถ
เตะมันสุดแรงเกิดโดยไม่ยั้งจนเหนื่อยหอบ
แล้วทรุดตัวลงนั่งข้างรถอย่างเศร้าใจ
สายตาพลันเหลือบไปเห็นรอยขูดขีด เขาเบิกตากว้าง !
จ้องมองคำว่า "รักพ่อ"
น้ำใส ๆ เริ่มเอ่อ แล้วไหลอาบแก้ม
เขาเอามือปิดหน้า
ร้องไห้สะอึกสะอื้นราวกับใจจะขาด
รุ่งขึ้น...
ชายคนนั้นได้ฆ่าตัวตาย
อารมณ์โกรธ มีโทษมหันต์
ปัญหาของโลกในทุกวันนี้
คือ
คนบางคน..
รักรถ หวงรถ หรือสิ่งของอื่น
ยิ่งกว่ารักและห่วงใยลูก
หรือ เพื่อนมนุษย์ด้วยกัน
จำไว้เสมอว่า
สิ่งของมีไว้ให้ใช้
และ
คนมีไว้ให้รัก
เด็กน้อยเล่นตามวัยไร้เดียงสา
เก็บหินมาขูดขีดเขียนตัวหนังสือ
คำรักพ่อหัดขีดเขียนเรียนฝึกปรือ
ตัวหนังสือขีดข้างรถเพื่อจดจำ
พ่อยินเสียงครูดที่รถโกรธเป็นไฟ
จับมือได้ตีไม่ยั้งช่างใจหนา
ลูกยังเล็กยังเป็นเด็กเล็กเกินกว่า
ตีลงมาที่มือน้อยพลอยร้องจ้า
หมอไม่อาจเชื่อมต่อต้องขอตัด
นิ้วมือขาดสุดปวดร้าวเศร้าหนักหนา
ลูกถามไปแล้วเมือไหร่ยาวขึ้นมา
พ่อน้ำตาตกรู้สึกผิดคิดติเตียน
กลับไปรถเตะสุดแรงแล้วนั่งเศร้า
สายตาเราเหลือบไปเห็นเส้นขีดเขียน
คำรักพ่อลูกเขียนรอก่อบทเรียน
หัดขีดเขียนไม่รู้ความตามจินตนา
พ่อทำไปนึกเสียใจไม่ทันคิด
เป็นความผิดที่โมโหโอ้เราหนา
ร่ำร้องไห้ไม่อภัยเรื่องผ่านมา
จึงตัดใจปิดชีวาฆ่าตัวตาย
อารมย์โกรธโทษมหันต์ให้ท่านคิด
โอ้ชีวิตกับสิ่งของต้องอย่าหมาย
รักหวงรถเรื่องสลดจึงมอดมลาย
เมื่อพ่อฆ่าตัวตายไปใครเลี้ยงดู
24 มีนาคม 2553 21:03 น.
ป๋อง สหายปุถุชน
พระคุณแม่นั้นยิ่งใหญ่หาใดเท่า
ถนมกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงเราเท้าเท่าหอย
มาบัดนี้เติบใหญ่อย่าได้คอย
ให้ท่านหงอยเลี้ยงดูผู้มีคุณ
ในวัยเยาว์เฝ้าถนมกล่อมฟูมฟัก
ไม่ได้พักซักผ้าอ้อมกล่อมคุณหนู
ปวดท้องร้องฉีอึราดคอยเฝ้าดู
สั่งสอนหนูเป็นเด็กดีเมื่อพบเจอ
คอยพร่ำสอนเมื่อทำผิดไม่คิดโกรธ
แม่ไม่โทษให้อภัยลูกได้เสมอ
เป็นเด็กดีเมื่อเติบใหญ่ไม่ละเมอ
อย่าพลั้งเผอคิดการใหญ่ไปโกงเขา
ลูกเจ็บปวยแม่คอยเฝ้าข้าวอาหาร
ทั้งการงานแม่ไม่เห็นสำคัญเท่า
ลูกเติบใหญ่แม่เป็นไข้ไม่ทุเลา
ลูกไม่เฝ้าบอกติดงานฉันอยู่ไกล
ยามลูกมีทุกข์โศกบนโลกเศร้า
แม่คอยเฝ้าเยียวยารักษาให้
จะตกงานหรือชอกช้ำระกำใจ
แม่คอยได้ปลอบโยนพ้นทุกข์มา
พระคุณแม่นั้นเกินกว่าหาไดเอย
ท่านไม่เคยหวังสิ่งไดจากลูกหนา
เฝ้าถนมกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงลูกมา
ปรารถนาให้ลูกนั้นเป็นคนดี
23 มีนาคม 2553 19:37 น.
ป๋อง สหายปุถุชน
ฤดูกาลเปลี่ยนผันตะวันใหญ่
แดดตอนสายเผาใบไม้ให้แห้งเฉา
ท้องนาไร่ดินแห้งแล้งซบเซา
ไร่เชิงเขาต้นไม้แห้งไร้ร่มเงา
พื้นดินแข็งก้อนแยกแตกระแหง
ลมพัดแรงเปลวแดดพุ่งแผดเผา
ซังข้าวแห้งกรอบแดงระแหงยาว
พื้นดินร้าวต้นไม้เหี่ยวแห้งไป
เข้าหน้าฝนไม่มีฝนหล่นจากฟ้า
เหล่าฝูงปลารอความหวังเพื่อวางไข่
ดำผุดว่ายน้ำค่อยแห้งเหือดหายไป
ฝูงนกไล่จิกกินดิ้นแห้งตาย
ช่างแห้งแล้งคนแกร่งแย่งน้ำกันกิน
ฝูงควายสิ้นน้ำจะกินหญ้าแห้งหาย
ฝูงสัตว์ป่าต่างพากันล้มตาย
แห้งเหือดหายสายน้ำทั้งลำธาร
Lovers
0 คน เลิฟป๋อง สหายปุถุชน
Calendar
หน้าส่วนตัว
1438
