7 พฤศจิกายน 2552 11:57 น.
ป๋อง สหายปุถุชน
โอ้ชีวิตหมาข้างถนนทนลำบาก
อยู่ก็ยากไร้ที่พึ่งจึงสงสาร
ใครมีข้าวปลาเศษอาหารขอเป็นทาน
ให้ชื่นบานพอประทังชีวา
ในยามอดหิวโซโถลำบาก
อยากจะฝากเพื่อนสนิทที่คิดหา
เอาชีวิตหมาน้อยมาเลี้ยงนา
ดูยังไร้เดียงสาน่าจับจอง
ก่อนจะเลี้ยงหมาน้อยขอจงคิด
หมามีชีวิตมีจิตใจใช่สิ่งของ
ควรมีเวลาให้เขาบ้างอย่าเฝ้ามอง
ให้อิ่มท้องอยู่ดีมีสุขทุกเวลา
เมื่อเลี้ยงแล้วจงอย่าเอาเขาไปปล่อย
ให้เฝ้าคอยความรักจากใครหนา
ไม่มีนายไม่มีใครเขาเมตตรา
ให้ข้าวปลาและความรักมักไม่มี
ต้องทนหิวทนหนาวคราวลำบาก
ต้องจำจากบ้านเรือนวิ่งหลบหนี
จำต้องจากบ้านเรือนเคยอยู่ดี
วิ่งหลบหนีเดินลัดเลาะก็อ่อนเพลีย
เดินไปตามทางเท้าบางคราวคิด
หมาหมู่มิตรวิ่งมาพาฝันเสีย
บ้างรุมกัดฟัดเอาให้อ่อนเพลีย
ใจละเหี่ยคิดถึงบ้านคลานจากมา
แต่บางตัวหนีตะเลิดเกิดคราวเคราะห์
รถแล่นเหาะพุ่งเข้าชนพ้นทุกข์หนา
นี่แหละครับกับชีวิตที่เกิดมา
ตายอย่างหมาข้างถนนคนร่ำลือ.....
7 พฤศจิกายน 2552 11:55 น.
ป๋อง สหายปุถุชน
อันเนื้อวัวเนื้อควายมากมายนัก
อยากจะทักเพื่อนสนิทมิตรสหาย
ทุกชีวิตรักชีวิตแต่เกิดกาย
เป็นสัตว์ใหญ่จงอย่าได้ไปฆ่าตี
ที่ผมเห็นตอนมีข่าวยิ่งเศร้านัก
วัวควายมักรู้ชะตาพากันหนี
วิ่งแตกตื่นไปไม่คืนพื้นธรณี
วิ่งเร็วรี่ไปไม่กลับนับคืนวัน
แต่บางตัวพอรู้ตนจะโดนฆ่า
มีน้ำตาไหลไม่หยุดดุจอาถรรพ์
เศร้าเสียใจที่เคยได้ใช้ชีวัน
อยู่กินกันรับใช้นายไถนาดำ
แต่บางตัวร้องตะโกนดั่งโดนเชือด
น้ำลายเดือดน้ำลายไหลใครช่างทำ
ทุกชีวิตรักชีวิตควรจดจำ
เช้ายันค่ำเคยใช้งานมานานปี
บุญกุศลที่ทุกคนพร้อมใจหยุด
จิตผ่องผุดดูไม่หมองต้องราศรี
โอ้วัวควายก็จะได้ต่อชีวี
รับใช้พี่รับใช้ท่านทำงานนา.....
7 พฤศจิกายน 2552 11:51 น.
ป๋อง สหายปุถุชน
เช้าวันใหม่มาสดใสอีกครั้งหนึ่ง
อยู่ริมบึงริมคลองน้ำชุ่มฉ่ำเหลือ
มองไปสู่ทิศทางไดได้จุนเจือ
อยู่อย่างเสืออดหิวโซโอ้นานมา
เคยลำบากเคยทุกข์ยากแม้ฝากหนาม
ไม่เคยคร้ามไม่หวั่นไหวไดพบพา
ผ่านอุปสรรคมากจะนับดั่งภูผา
หาข้าวปลาแสนลำบากยากชีวัน
แม้เคยล้มเคยเจ็บเหน็บหนาวจิต
ไม่เคยคิดฆ่าตัวกลัวความฝัน
ยังมีฉันมีเธอเพ้อรำพัน
จะก้าวเดินไปด้วยกันฉันไม่แคร์
โอ้บทเรียนมีเวียนว่ายมีตายเกิด
อย่าตะเลิดอย่าตื่นกลัวความผันแปร
อันความจริงคงมาหาติดร่างแห
จงอย่าแคร์สายตาคนเดินตาม
เมื่อมีสุขอย่าสนุกจงเกินเหตุ
จะอาเพสเมื่อโรคภัยเข้าไถ่ถาม
จงคิดอ่านให้รอบครอบทุกๆยาม
อย่าได้ตามใจตัวกลัวความจน
ที่ผมกล่าวมากมายให้ได้คิด
โอ้ชีวิตมนุษย์สุดสับสน
เมื่อมั่งมีก็เปรมปรีกันทุกคน
เมื่อยากจนทนลำบากยากจะกิน
หามาได้เก็บไว้ใช้ให้ประหยัด
เมื่อยามขัดก็ไม่หมองครองหนี้สิน
ให้เพื่อนร่วมช่วยคิดอ่านงานทำกิน
หมดหนี้สินคงร่ำรวยด้วยปัญญา
7 พฤศจิกายน 2552 11:48 น.
ป๋อง สหายปุถุชน
น้ำฝนหยดสุดท้ายจากปลายฟ้า
สายฝนลาฟ้าสั่งบางครั้งเศร้า
คิดถึงรักแรกพบครั้งหนุ่มสาว
ยิ่งปวดร้าวเมื่อสาวเจ้าดูเปลี่ยนไป
โอ้นวลน้องคนดีพี่เฝ้าหา
ทุกค่ำเช้าวันเวลาฟ้าสดใส
มีความสุขทุกเมื่อและเชื่อใจ
เพราะเหตุไดเธอจากไปในคืนนั้น
พี่ผิดด้วยหรือที่จนคนดูแคลน
ถึงยากแค้นกัดฟันสู้สู่ทางฝัน
สู่หนทางข้างหน้าล้าลงพลัน
เมื่อนวลน้องดับความฝันเราสองคน
เมื่อลมหนาวถึงคราวมาบันจบ
รักแรกพบก็หวนคิดขึ้นอีกหน
ภาพความหลังก่อนเมื่อครั้งยังสู้ทน
ฟ้าลมฝนพัดผ่านมาก็จากไป
7 พฤศจิกายน 2552 11:46 น.
ป๋อง สหายปุถุชน
รักครั้งแรกแปลกหนักหนาพาให้พบ
แต่จุดจบแสนเจ็บปวดรวดร้าวแสน
ตัวผมนี้อยากจะเล่าครั้งมีแฟน
สุดหวงแหนรักสุดใจไม่ทำผิด
มีความสุขยามเราสองประครองรัก
สุขยิ่งนักเมื่อเธออยู่ร่วมเคียงชิด
เคยฝันถึงอยากได้ลูกไม่ปกปิด
ได้แต่คิดเมื่อน้องยามากลับกลาย
สุดเจ็บปวดรวดร้าวคล้าน้ำตา
เมื่อน้องยาเธอไม่มาหนีหน้าหาย
พี่ติดตามเฝ้าถามจากเพื่อนชาย
คำตอบท้ายเธอมอบใจชายใหม่ครอง
พี่สุดช้ำระกำเศร้าเมาทุกวี่
น้องคนดีไปไม่ลาพามัวหมอง
โอ้ที่รักน้องจำจากน้ำตานอง
ให้เศร้าหมองรักจากไปในลมหนาว
ยามค่ำคืนพี่มองเดือนเกลื่อนกระจ่าง
ฟ้าใสกว้างแต่ทำไม่ไร้ดวงดาว
คิดถึงรักเมื่อถึงคราต้องลมหนาว
สุดปวดร้าวเมื่อลมหนาวหวนกลับคืน.....
Lovers
0 คน เลิฟป๋อง สหายปุถุชน
Calendar
หน้าส่วนตัว
1836
