29 มกราคม 2551 15:16 น.
ป้าแช่ม
. ฟังคำใครไขขานวานลมเผย
ปลื้มจังเลยเฉลยรักสลักหวาน
ดังน้ำทิพย์ชะโลมจิตให้ชื่นบาน
ปลุกดวงมาลย์ซ่านซึ้งติดตรึงตรา
ดังแมกไม้ไกล้แห้งได้แรงน้ำ
กลับชุ่มช่ำแช่มชื่นชื้นพฤกษา
ดังนวลแสงแห่งฝันจันทร์ดารา
สาดส่องมาด้วยรักฟูมฟักใจ
โอ้ลมเอ๋ยเคยดูรู้ไหมหนอ
คำหรือพอเพื่อบอกรักมากแค่ไหน
ฟ้าที่กว้างหรือจะอ้างได้กว้างไกล
เหมือนอย่างใจได้รักประจักษ์มี
วานลมเผยเอ่ยเอื้อนให้เยือนยิน
หมดห้วงจินต์ถวิลหวังลำพังพี่
หนึ่งใจนอบมอบรักด้วยภักดี
หนึ่งศักดิ์ศรีนี้สลักรักนิรันดร์
27 มกราคม 2551 09:06 น.
ป้าแช่ม
ดูกระไรใจจิตหงุดหงิดจริง
ให้ยุ่งยิ่งยังไงก็ไม่รู้
ก็ซึมซึมงึมงำบ่นพร่ำพรู
คงขาดคู่เคียงคิดจนจิตลอย
ก็เงอะเงอะงงงงพะวงเรื่อย
ดูเอื่อยเอื่อยเฉื่อยชาคือว่าหงอย
เลยเหม่อเหม่อหม่นหม่นเหมือนคนคอย
ก็กร่อยกร่อยกลุ้มกลุ้มรุมรุมใจ
ดูห้องหับอับเฉาเศร้าเศร้าซึม
มันอึมครึมทึมสลดไม่สดใส
ก็เคว้งเคว้งคว้างคว้างเหมือนร้างใคร
ดูไงไงงั้นงั้นทุกวันคืน
ก็ฉุกคิดติดพันขึ้นทันที
ว่าเรานี่นานนักไม่ยักชื่น
มามัวพ่นเพ้อพร่ำทุกค่ำคืน
ถึงดึกดื่นเดือนดับไม่หลับลง
ถ้ายังไงไปเที่ยวดูเกลียวคลื่น
ให้ครึกครื้นตื่นใจใคร่ประสงค์
จะนุ่งน้อยห่มน้อยปล่อยพะวง
ใครจะส่งสายตาไม่ว่าไร
จะเก็บหอยเก็บปูมาดูเล่น
ถ้ายังเป็นก็ปล่อยคอยหาใหม่
จะว่ายน้ำดำเล่นให้เย็นใจ
คงสดใสสำราญเบิกบานดี
อยากอาบแดดดูมั่งฝรั่งบอก
กลัวหน้าลอกปอกพังจนหนังหนี
อยากจะนอนผึ่งลมบ่มกายี
ให้ผิวสีสวยสดดูงดงาม
อยากจะนั่งบานานาพาโต้คลื่น
คงจะลื่นไหลหล่นแล้วบ่นพล่าม
อีตอนเลี้ยวเรือพ่วงร่วงตูมตาม
กลัวฉลามมางาบแล้วคาบไป
ก็ตั้งใจไว้ก่อนจะนอนหลับ
ก็ยังนับหน้าดาราว่าไปไหม
ก็คิดนู่นคิดนั่นบานตะไท
ไม่เท่าไหร่ก็หลับระงับนอน
24 มกราคม 2551 13:26 น.
ป้าแช่ม
. ป้าก็พล่านลานลนด้นไปทั่ว
จะหาตัวต่อรักมันหักหาย
จะแบ่งฝันปันรักแค่สักราย
เที่ยวบนศาลวานไหว้ไม่ได้เลย
ก็นั่งจ้องมองฟ้าหาให้หน่อย
อย่าได้ปล่อยหงอยอยู่อย่าดูเฉย
จะมีไหมใครชอบหอบมาเลย
จะลงเอยเองแหละแค่แปะมือ
ให้ยิ้มแย้มแช่มช้อยปล่อยความฝัน
คงมีวันฉันได้ให้ฟ้าสื่อ
พอเห็นนกผกผินยินว่าอือ
สบายบรือละเราหมดเหงาที
ก็เดินไปยิ้มไปสบายจิต
คะนองคิดติดสนุกว่าสุขขี
จนใครทักซักไซร้ว่าได้ดี
ใจเต้นถี่ตุบตุบเหมือนทุบเอา
กำลังใจในอกก็พกแน่น
ยังโลดแล่นลิ่วลับไม่อับเฉา
พอพลบค่ำย่ำย่องไม่ต้องเดา
จะรีบเข้านอนละจะแอบฝัน
20 มกราคม 2551 16:58 น.
ป้าแช่ม
. ให้กลัดกลุ้มรุมเร้าเข้าหัวอก
เหมือนตุ่มตกหกแตกกระแทกใส่
กระดอนเด้งดุนเลื่อนกระเทือนใน
ก็หวั่นไหวใจถอนด้วยคลอนแคลน
ก็ขาดคู่เคียงข้างกลัวค้างฟ้า
เอือมระอาคาโหนเหมือนโดนแขวน
ถึงกอดหมอนนอนหอก็แกนแกน
ไม่เหมือนแม้นมั่นหมายไม่คล้ายคลึง
ก็อกหักรักคุดมันสุดยอก
เหมือนโดนหอกตอกแทงมันแยงทึ้ง
มันช้ำชอกหลอกหลอนยากถอนดึง
มันติดตรึงตอกเหน็บมันเจ็บนาน
ก็รักลวงรักเร่มันเสแสร้ง
คือรักแปลงแฝงพิษให้คิดหวาน
พอเผลอรักปักจิตจะคิดทาน
ก็เผ่นทะยานผ่านหายละลายดิน
17 มกราคม 2551 15:30 น.
ป้าแช่ม
. เมื่อครานั้นฉันนอนตอนเดือนหงาย
มันเหนื่อยหน่ายคล้ายกับเหมือนจับไข้
จะเป็นหวัดขัดจมูกไม่ถูกใจ
ไม่รู้ไงไม่หลับอยู่นับนาน
ก็คิดนี่คิดนั่นกันเรื่อยเปื่อย
คิดจนเมื่อยมันเลยปรุงเสียฟุ้งซ่าน
คิดวาบหวิวปลิวเหาะเลาะวิมาน
เขียนให้อ่านพล่านพิลึกนึกเอาเอง
จนขนลุกซุกตัวกลัวความหนาว
แต่ร้อนผ่าวเหงื่อเล็ดเป็นเม็ดเป้ง
แป้งที่ปะละลายคล้ายละเลง
แก้มเปล่งเปล่งแปล๊บปล๊าบวูบวาบวาม
เดี๋ยวพลิกคว่ำพลิกหงายกระส่ายกระสับ
ยิ่งไม่หลับนับกระต่ายก็นับข้าม
นับกระต่ายกลายกลับนับศรราม
ลืมนิยามถามไปเมื่อไหร่มา
ชักยังไงใจรุมสุมสมอง
ลืมตามองจ้องไปอยู่ไหนหว๋า
ไม่เห็นมีนี่เราเขลาแล้วนา
เลยหลับตาคว้าหมอนนอนด้วยกัน
กว่าจาหลับลงได้นอนหลายท่า
ตามประสาน่าตลกท่าขบขัน
แล้วก็ม่อยคล้อยหลับนับชาละวัน
ก็เลยฝันพันพิลึกนึกน่ากลัว
เห็นเป็นงูตัวใหญ่มาไล่กัด
มันจะรัดเราวิ่งวิ่งจนทั่ว
มันยังเลื้อยไล่มาเข้าหาตัว
เลยเข้าครัวคว้าปังตอสับคอตาย
หน้าส่วนตัว
1108
