เสือสมิง

ปุยเมฆสีชมพู

ทั้งชีวิต ดั้นด้น อยู่ในป่า
มีวิชา เป็นทุน รู้คุณไสย
จับอาชีพ เป็นพราน อยู่ในไพร
คอยเที่ยวไล่ เข่นฆ่า ล่าสัตว์ดง

ทั้งกระจง เก้ง กวาง บ้างสัตว์ใหญ่
ต้องล้มตาย แม่ลูก เกิดพลัดหลง
บ้างถูกจับ เป็นเชลย ไปขังกรง
เห็นแล้วปลง เกิดสังเวช ทุเรศใจ

แต่ทำไง ใครจะเลือก เกิดได้บ้าง
บนเส้นทาง ของคนจน ทนได้ไหม
ต้องอดมื้อ อิ่มมื้อ ไร้ที่ไป
จะไปไหน ใครก็มอง เหยียดสองตา

จนอยู่มา วันหนึ่ง ถึงเคราะห์กรรม
ที่ได้ทำ กรรมหนัก คือเข่นฆ่า
ล่าชีวิต ผู้อื่น ขืนใจมา
เอาไปค้า หาอาหาร เจือจานตน

เดินมาชน เสือจนตรอก เล็บเขี้ยวหัก
เลือกทะลัก ไหลนอง นอนตากฝน
ความดีใจ จึงรีบยิง เสือทุกข์ทน
ยิงเผาขน เสือนิ่งเงียบ เรียบร้อยไป

หารู้ไม่ เสือนั้น เป็นเสือแก่
ซึ่งที่แท้ แค่อยากหา ที่สิงใหม่
วิญญาณร้าย จึงสิงตรง ลงทันใด
พลันพรานไพร ให้คลุ้มคลั่ง ดั่งต้องมนต์

เหมือนใครดล ไม่รู้ตน จนเตลิด
ตลึงเพริด หนีหาย คล้ายล่องหน
คิดอยากฆ่า เพื่อกินเนื้อ จนลานลน
กายเป็นคน เที่ยวล่าเหยื่อ .. เสือสมิง ..