12 มิถุนายน 2547 13:15 น.
ปุถุซน
สงครามเริ่มต้นในจิตใจของมนุษย์
ดังนั้น
เราจึงต้องสร้างป้อมปราการแห่งสันติภาพ
จากภายในจิตใจมนุษย์
ศานติจะไปไหนได้เล่า
หนึ่งจะเป็นสอง
หนึ่งจะเป็นสาม
หนึ่งจะเป็นพัน
โลกทั้งผอง
เป็นของเราร่วมกัน
สงคราม...สิ้นสุดได้ก็ในจิตใจมนุษย์
11 มิถุนายน 2547 11:21 น.
ปุถุซน
ด้วยดวงตาทั้งหลายถูกคาดปิดอยู่
จงดูดินแดนโลกอันกว้างใหญ่และงดงาม
ท่ามกลางฟ้ากว้าง จงกล้าหาญ
ที่จักเบิกม่านจักษุแห่งดวงใจ
แม้นโลกเราประสบเพทภัยพิบัติ
จงอย่าได้หวั่นวิตกไปเลย
สงครามจะต้องจบสิ้น
เราจะหลอมปืนใหญ่เป็นจอบเสียม
พลิกพรวนดินแปลงสมรภูมิเป็นสวนดอกไม้
คลื่นลมจักสงบในไม่ช้า
นาวาแห่งความหวังกำลังจะเทียบท่า
จงตระเตรียมบทเพลงแห่งการต้อนรับ
เพื่อบรรเลงขับร้องร่วมสรรเสริญ
กับการกลับมาของสันติภาพ
แล้วเราจะเอาเสียงสลุตมาจากไหน?
ดูนั่น! ดอกตูมของกุหลาบกำลังเบ่งบาน
ชิงช้าไหววิ้วและม้าหมุนเอียดอาด
เด็กเด็กหัวร่อร่าลอยมา
ผีเสื้อกระพือปีกพรึ่บบินโบย
ผึ้งน้อยว่อนหึ่งหึ่งเหนือแนวป่า
และเสียงเอิ๊กอ๊ากของยายแก่
ที่ซ้อนท้ายจักรยานโขลกเขลกของตาเฒ่า
10 มิถุนายน 2547 09:58 น.
ปุถุซน
ในยามรัตติกาลอันเงียบสงัด
ความเงียบตะโกนก้องในใจข้า
พร่ำบ่นคำนึงถึงใครสักคน
สักคนที่ข้าไม่เคยรู้จัก
แต่ดูเหมือนเคยแนบชิดใกล้กัน
ข้าแหงนมองท้องฟ้าในราตรีนั้น
ข้าเห็นใครบางคนในเงาจันทร์
ดวงตาของใครคนนั้นเพ่งมายังข้า
ข้าเห็นข้าในแววตาของผู้แปลกหน้า
นัยน์ตาของเธอเล่าเรื่องราวมากมาย
ข้าเห็นถุงเท้า ขอบฟ้า ทะเลทราย
กะละมัง แก้วน้ำ พู่กัน ดาบปลายปืน
เหรียญกล้าหาญเก่าเก่า เก้าอี้ชำรุด
ทางม้าลาย ไฟแดง มะม่วง แว่นตา
กล้องส่องทางไกล ธนูและลูกดอก
มังคุด สัปปะรด แต่งโมและดาบซามูไร
ดาวแดง อนุเสาวรีย์ กะโหลกศีรษะคน
โคมไฟ ร้องเท้าบู้ท บ้องกัญชาและรถถัง
ควันไฟ ไอเย็นและหมอกจางจาง
ซากอารมณ์ ไฟแค้นและริษยา
ไม้จิ้มฟัน เกือกม้าและเรือรบ
เข็มเย็บผ้า ลูกประคำและมีดสปาตาร์
ช่อดอกไม้ แจกัน แมลงวัน ผีเสื้อ
และหยดน้ำในดวงตา
หน้าส่วนตัว
794
