24 มิถุนายน 2547 10:14 น.
ปุถุซน
มือถือปาก สากถือศีล
นั่น! จรรยาอันจอมปลอม
ของมนุษย์ที่ชอบสวมหน้ากาก
คนบาปในเสื้อคลุมของนักบุญ
จะเป็นอะไรได้ไปมากว่าซากศีลธรรม
หมาเน่าลอยน้ำฟอนเฟะดีกว่า
ยังสามารถเป็นปุ๋ยอันโอชะ
แก่ปวงต้นไม้ ได้เติบใหญ่
ตาว่าปากขยิบเฉไฉไปอีกทาง
น่าสงสารพวกจิตวิปริต
แอบซ่อนเร้นตัวตนจริง
ในหลืบแห่งอารมณ์
แต่ไม่กล้าสำแดงตน
23 มิถุนายน 2547 11:57 น.
ปุถุซน
มีข้าวนิดหนึ่ง
เหลืออยู่ในจานของเธอ
จงไล่แมลงวันออกไปเถิด
เก็บข้าวไว้ให้ดี
บ้านของเธอยังมีเสื่อผืนหนึ่งกับประตู
ปิดประตูเสียเถิดอย่าให้ฝนสาดเข้ามา
รบกวนลูกลูกของเธอเลย
ฝนนั้นช่างเย็นยะเยือกนัก
ลูกลูกของเธออาจเป็นหวัดได้
เธอยังมีฟืนไว้จุดไฟ
มีก้อนเกลือ
และไม้ขีดไฟอีกเล็กน้อย
21 มิถุนายน 2547 14:29 น.
ปุถุซน
กลั่นความชั่วร้ายเป็นดอกไม้
กลั่นหยาดน้ำตาเป็นมธุรส
กลั่นหยดเลือดเป็นชะมดเชียง
กลั่นความรู้สึกเป็นบทกวี
ดอกไม้แห่งความชั่วกำลังเบ่งบาน
งามสะพรั่งในดินปุ๋ยแห่งศีลธรรมอันจอมปลอม
ในสวนที่ประดับประดาด้วยร้อยพันหน้ากาก
เสียงพลั่วพรวนดินครั้งแล้วครั้งเล่า
เสียงน้ำรดราดรากต้นซึมชุ่มฉ่ำ
กลีบดอกไม้แห่งความชั่วมีหยดน้ำ
สะท้อนโลกแห่งความดีของพวกมุสา
คนโฉดไม่ชอบดมดอกไม้แห่งความชั่ว
กลัวจะเห็นเงาสถุลสะท้อนทรามของตน
แต่ข้าชื่นชมดอกไม้แห่งความชั่ว
21 มิถุนายน 2547 12:41 น.
ปุถุซน
ในความอ้างว้างเดียวดาย
คนเราจะมีเวลาคิดมากมาย
ตรึกตรองในเรื่องหลากหลาย
ครุ่นคิดยาว.....................นาน
มากกว่าตอนที่อยู่ท่ามกลางผู้คนเสียอีก
การวัดความยาวนานของห้วงเวลา
จะใช้มาตราอื่นนอกเหนือไปจาก
วินาที นาทีและชั่วโมงของนาฬิกา
หรือวัน เดือน ปีของปฏิทิน
ทุกลมหายใจเข้าออกล้วนมีความหมาย
และช่างเนิ่นนานเหลือคณานับ
ทุกครั้งที่ถอนหายใจหนักหนัก
ราวกับจักรวาลหยุดนิ่งไปด้วย
ในห้วงเวลาแสนบรมค่านี้
ผู้คนของอดีตกาลล้วนตระหนัก
การปลีกวิเวกจึงเป็นมรรคาแห่งความเข้าใจ
เข้าถึง เพื่อสู่การบรรลุในความจริง
โลกเปลี่ยนแปลงไปมาก
ไม่ว่าคุณจะอยู่ ณ ที่ใด
สัญญาณร่ำร้องเรียกหาคุณ
ครอบคลุมเครือข่ายโยงใยไปทั่ว
ผู้คนยุคใหม่จึงประหวั่นพรั่นพรึง
ต่อการต้องอยู่โดดเดี่ยว
พวกเขาจึงไม่มีเวลาให้
แม้แต่ต่อตนเอง
16 มิถุนายน 2547 15:54 น.
ปุถุซน
ถ้าเธอถามฉันว่า ฉันคือใคร
ฉันมาจากไหน และฉันกำลังจะไปไหน
ฉันจะตอบเธอว่า ฉันไม่ใช่ใครที่ไหน
ฉันไม่ได้มาจากไหน และไม่ได้จะไปไหน
แต่จะอยู่ที่นี่กับเธอ
หน้าส่วนตัว
1406
