29 เมษายน 2547 11:09 น.
ปุถุซน
ประวัติศาสตร์จารึกไว้
ความน่ากลัวเกิดขึ้นได้เสมอ
การฆ่าห้ำหั่นกันด้วยนามของเหตุผล
ฉุดกระชากพรากวิญญาณจากชีวิต
สงครามเล็กและใหญ่จึงเกิดขึ้นได้เสมอ
เพียงแค่สะดุดต้นหญ้าแห่งเขตแดน
ธงรบก็ถูกชักขึ้น
ในนามของกวีผู้ไม่มีชื่อเสียงคนหนึ่ง
ฉันอยากเขียนบทกวีไว้สักบท
แต่มันล้วนเป็นความรู้สึก
อาจเป็นเพียงบันทึกทางประวัติศาสตร์
ยุคที่มนุษยชาติมีอารยธรรมรุ่งเรือง
และพากันออกจากถ้ำมาสู่เมือง
แล้วอวดอ้างว่ามีวัฒนธรรม
มนุษย์เราอาจฆ่ากัน
ด้วยเหตุผลหลายหลายอย่าง
ซึ่งก็น่ากลัวมากพอแล้ว
แต่สิ่งที่น่ากลัวกว่า
คือการถูกทำให้เชื่อ
ว่าการฆ่านั้น
เป็นเรื่องที่ถูกต้องและชอบธรรม
และก็ปล่อยให้ใครสักคนตัดสินใจ
ว่าใครที่ควรจะฆ่าและถูกฆ่า
๒๘ เมษายน ๒๕๔๗
ป.ล.แด่โศกนาฏกรรมของสรรพชีวิตที่ถูกพรากวิญญาณด้วยอยุติธรรม
27 เมษายน 2547 14:15 น.
ปุถุซน
ช่อดอกไม้ที่ยังไม่ได้จัดแต่ง
แจกันใบโตบนโต๊ะไม้ยาวตัวเขื่อง
ดอกไม้หลากสีสรรพ์กำจายกลิ่น
ฟุ้งอบอวลในมวลอากาศธาตุ
ผึ้งและผีเสื้อหลายตัวบินโฉบเฉี่ยว
แต่ฉันคิดไม่ออกว่า
กุหลาบควรจะอยู่ ณ ที่ใด
คิดจะจัดดอกไม้แบบเซ็น
ฉันโง่,ฉันทึ่มและฉันไม่เข้าใจ
ครั้นจะจัดแบบตะวันตกคลาสสิค
บาร็อค,เรเนส์ซองส์เขลาไปกันใหญ่
กุหลาบควรจะอยู่ ณ ที่ใดหรือ
ฉันทุบแจกัน
23 เมษายน 2547 10:55 น.
ปุถุซน
ผีเสื้อตัวหนึ่งมาเพื่อจบชีวิต
ระหว่างก้อนหินสองก้อน
ณ ตีนเขา
ขุนเขาได้ทาทาบเงา
เหนือมัน
เพื่อปิดบังความลับแห่ง
ความตาย
อิเทล อัดนาน
กวิณีอาหรับชาวเลบานอน
22 เมษายน 2547 14:11 น.
ปุถุซน
ณ จุดหนึ่งในเอกภพอันอจินตัย
ที่ซึ่งห้วงเกลียวคลื่นแห่งอัตตา
วนเวียนวนดุจเลี้ยวกงล้อ
ฉันพยายามก้าวกระโดด
เพื่อหลุดโพ้นจากตัวตน
จากจุดหนึ่งไปยังอีกจุด
จากร่างหนึ่งไปยังอีกร่าง
จากมิติหนึ่งไปยังอีกมิติ
จากห้วงหนึ่งไปยังอีกห้วง
จากกาลหนึ่งไปยังอีกกาล
แต่หาได้พบสิ่งใดไม
พบเพียง...
จุดสุดท้ายแห่ง อสงไขย
ที่ต่อไปยังจุดเริ่มต้นแห่งอสงไขยกาล...
17 เมษายน 2547 14:51 น.
ปุถุซน
ลิขิตเอาไว้
ด้วยเธอเคยโบยบิน
ฉวัดเฉวียนแหวกอากาศธาตุ
เหนือหมู่มวลดอกไม้
ลิขิตเอาไว้
ด้วยเธอเคยท่องไป
ตามแนวป่าที่รกครึ้ม
ด้วยหมู่แมกไม้ขจีเขียว
ลิขิตเอาไว้
ด้วยเธอเคยฝ่าข้าม
ท้องทุ่งกว้างและหุบเขาอันไพศาล
ที่เต็มไปด้วยดอกหญ้าและดอกบัวดิน
ลิขิตเอาไว้
ด้วยเธอเคยเหินไต่
ริมโตรกผาน้ำตกเชี่ยว
อันมากหลายด้วยเกลียวเถาวัลย์
ลิขิตเอาไว้
ด้วยเธอเคยแต้มแต่ง
สีสรรพ์อันงดงาม
ชุบชีวิตแก่ฤดูใบไม้ร่วง
ลิขิตเอาไว้
ด้วยเธอเป็นเครื่องบัดพลี
สังเวยให้แก่โศกนาฏกรรม
ทุกขภัยแห่งมนุษยชาติ...
หน้าส่วนตัว
769
