9 มกราคม 2546 15:46 น.
ปุถุซน
ฉันเป็นเพียงกวีคนหนึ่งเท่านั้น
ฉันรักเธอทุกคน
ฉันพเนจรร่อนเร่ไปทั่วโลกที่ฉันรัก
ในโลกของฉันมีแต่สงครามและความอดอยาก
มีความอยุติธรรมและการกดขี่ทั่วแผ่นหล้า
เด็กเด็กในโลกของฉันไร้การศึกษาและกำพร้าพ่อแม่
ขณะที่ลูกผู้ลากมากดีมีโรงเรียนได้ศึกษากันในโลกของเธอ
คนหนุ่มสาวในโลกของฉันก็ขาดจิตสำนึก
ขาดการอุทิศตนเสียสละเพื่อปวงชนผู้ยากไร้
พวกเขาศึกษาเล่าเรียนก็เพียงเพื่อเป็นทาสรับใช้นายทุน
มหาวิทยาลัยในโลกของฉันสอนให้คิดตามตามกันไป
มีตำรับตำราขีดเส้นแบ่งชัดแจ้งระหว่างปัญญากับความโง่เขลา
ครูอาจารย์ในโลกของฉันสอนให้คิดในกรอบห้ามนอกลู่
มีเส้นแบ่งระหว่างการหลบลู่และการไม่ให้เกียรติ
ปัญญาชนของฉันจึงไร้ความคิดเป็นของตัวเอง
กวีในโลกของฉันหลงใหลในตัวอักษรมากว่าสารถะ
เคลิบเคลิ้มไปกับท่วงทำนองจนลืมแก่นสารของมัน
ในโลกของฉันจึงเต็มไปด้วยท่วงทำนองอันหวานล้ำ
โลกของฉันกับโลกของเธออาจะต่างกัน
แต่สายสัมพันธ์ฉันกับเธอยังไม่ห่างกัน
ฉันเป็นเพียงกวีคนหนึ่งเท่านั้น
ฉันรักเธอทุกคน
ฉันพเนจรร่อนเร่ไปทั่วโลกที่ฉันรัก
9 มกราคม 2546 15:10 น.
ปุถุซน
มีประตูอยู่หนึ่งบาน
ที่ถูกปิดตายมานานแล้ว
จนหลายคนคิดว่ามัน
ไม่มีตัวตนอยู่ในโลกนี้
ประตูบานนี้ถูกปิดตาย
ก็เพราะเกิดจากความหวาดวิตก
กลัวว่าถ้าเปิดประตูบานนี้แล้ว
จะพบกับความจริงบางอย่าง
หลายคนจึงยอมที่จะไม่เปิดมัน
ดีกว่าที่จะเปิดแล้วพบความจริง
ความจริงซึ่งบางครั้งก็โหดร้ายเหลือทน
แต่บางคราความจริงก็กรุณาปรานีล้นเหลือ
ฉันอาจเป็นคนแรกก็ได้
ที่พยายามจะเปิดประตูบานนี้
พยายามไขกลอนที่ลั่นปิดไว้
ฉันเองก็ไม่รู้หรอกว่า
เบื้องหลังประตูนั้น
จะมีอะไรให้ฉันได้ชื่นชม
หรือต้องทุกข์โศกระทมสลด
ฉันเพียงแค่หวัง
อยากรู้ความจริงบางอย่าง
ที่สักวันหนึ่งฉันต้องเผชิญกับมัน
ฉันขอรวบรวมสติ สมาธิ
ทั้งหมดที่ฉันมีในโมงยามนี้
เพื่อการเปิดประตูบานนี้
ฉันพร้อมแล้วล่ะ
แล้วฉันก็เปิดมัน......
หน้าส่วนตัว
839
