18 ตุลาคม 2545 11:29 น.
ปุถุซน
แสงเรืองเรืองสีแดงแสดปลั่ง
ทาทาบขอบฟ้าทางตะวันออก
แต่หมอกยังคงหนาอยู่
น้ำค้างยังคงปริ่มยอดหญ้า
ฉันถอดร้องเท้า
แล้วขออนุญาติต้นหญ้าว่า
ขอฉันเดินเยาะย่อง
บนยอดของเธอด้วย
แล้วฉันค่อยค่อยก้าวเดิน
ดุมดุมย่ำไปบนยอดหญ้า
เท้าเหยียบสัมผัสความฉ่ำเย็น
ของน้ำค้างบนยอดหญ้า
ฉันขยับเท้าอย่างระแวดระวัง
เพราะกลัวยอดหญ้าจะหักเอา
ฉันเดินไปเดินมา
แต่ไม่ให้ซ้ำรอยเท้าเดิม
เดินไปคิดไป
พลางสูดความสดชื่น
สุดพรรณนา
บางครั้งเหลียวหลัง
มองรอยที่ฉันเดิน
แลเห็นเป็นทาง
เหมือนรอยเท้า
บนหาดทราย
แล้วดวงตะวัน
เปล่งประกายแสง
สีแดงค่อนทอง
มาทายทักฉัน
กลางสนามหญ้า
ฉันเห็นรอยยิ้ม
ของมันส่งมาให้
ฉันเลยส่งยิ้มตอบ
แล้วหมอกก็เริ่มจาง
น้ำค้างบนยอดหญ้า
สะท้อนแสงประกาย
คล้ายเพชรเม็ดงาม
ยวงระยิบระยับ
ฉันกล่าวขอบคุณต้นหญ้า
ที่ให้ฉันเดินบนยอด
และกล่าวสวัสดีดวงตะวัน
5 ตุลาคม 2545 14:13 น.
ปุถุซน
ดวงอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าไปนานแล้ว
ความมืดก็กางผ้าคลุมผืนใหญ่ของเธอ
แล้วท้องฟ้าทั้งผองก็เริ่มมืดสนิท
ดวงดาวจากจักรวาลอันไกลโพ้น
ทยอยกันออกมาทักทาย
ทีละดวงสองดวง
โคมระย้าแห่งหมู่ดาวดารดาษ
ถูกแขวนไปทั่วฟากฟ้ากว้าง
หมอกจางจางค่อยค่อยโปรยลงมา
ปกคลุมพื้นโลกที่กำลังเหนื่อยอ่อนล้า
ภาพต้นสนสูงที่ยืนตระหง่านโดดเด่น
รอรับความชุ่มฉ่ำจากหยาดน้ำค้าง
ที่อาจโปรยร่วงลงมาจากสรวงสวรรค์
เสียงจิ้งหรีดจักจั่นร้องระงมเซ็งแซ่
ทั่วป่าพงรกหญ้าทึบเขียวครึ้ม
ผมนั่งจิบชาร้อนร้อนหอมกรุ่น
ไออุ่นจากถ้วยชาลอยเป็นหมอก
พวยพุ่งละลิ่วเป็นสายสวยงาม
ผมเอาริมฝีปากประทับลง
ที่ขอบถ้วยชาแผ่วเบา
รสชาหอมชุ่ยแตะลิ้น
แล้วเคลื่อนเข้าสู่ลำคอ
ผมรู้สึกถึงความอบอุ่น
ที่กำลังแล่นเดินทาง
เข้าสู่ร่างของผม
มันช่างละมุนนุ่มจริงจริง
แล้วผมก็วางถ้วยชาลงอีกครั้ง
แล้วเพ่งพินิจที่กลุ่มควันน้อยน้อย
ที่ทยอยกันโผออกจากถ้วยชา
มาสู่บรรยากาศอันปลอดโปร่งของโลก
แล้วอาณาจักรทางความคิดของผม
ก็ก่อตัวขึ้นภายใต้บรรยากาศเฉกเช่นนี้
หน้าส่วนตัว
870
