15 สิงหาคม 2545 14:03 น.
ปุถุซน
ผมรู้สึกโดดเดียว...
โดดเดียวจริงจริงอีกครั้ง
เมื่อตื่นในยามสงัดเงียบ
ผมพบว่าผมอยู่ตัวคนเดียว
คนเดียวไม่มีเธออีกแล้ว
แต่ก่อนถึงผมจะสะดุ้งตื่น
ในยามเงียบสงัดสักปานใด
ก็ยังรู้สึกว่าเธออยู่เคียงข้างเสมอ
ถึงแม้เธอจะอยู่ห่างกันไกลเพียงไหน
- - - - - - - - - - - - - -- - - - -- -
แต่คืนนี้ประหลาดเหลือ
ผมกลับไม่พบเธออยู่ในใจผม
หรือว่าเธอแอบหนีออกจากหัวใจผม
แต่ผมล็อคประตูหัวใจผมไว้นี่หน๊า
- - - - - - - - -
แล้วผมก็เปิดประตูห้องหัวใจผม
แต่ผมพบว่าห้องว่างเปล่าจริงจริง
ไม่มีเธออยู่ในห้องจริงจริง
เธอหายไปไหน
ผมพยายามสำรวจ
มองไปยังทุกทุกจุดของห้อง
ผมขยับดูด้านหลังตู้หนังสือ
เผื่อเธอแอบหลบหลังตู้หนังสือ
แล้วผมก้มใต้โต๊ะเขียนหนังสือ
ก็ไม่พบร่องรอยของเธอเลย
- - - -
อ้าห์..ผมพบแล้ว
หน้าต่าง หน้าต่างบานหนึ่ง
ของห้องหัวใจผมแง้มอยู่
ใครกันมาเปิดหน้าต่างแล้วไม่ยอมปิด
ปกติถ้าเป็นเธอเปิดเธอจะปิดมันทุกครั้งที่ค่ำลง
หรือว่า....
หรือว่าเธอแอบหนีออกจากห้องหัวใจผม
ทางหน้าต่างบานนั้นจริงจริง
แล้วนี่..ผมจะไปตามเธอได้ที่ไหน???
28 กรกฎาคม 2545 18:08 น.
ปุถุซน
หนังสือกับคน
ไม่แตกต่างกัน
ต่างกันเพียงแค่
คนมีชีวิตเดินได้
ทำดีได้ ทำชั่วได้
ทำร้ายคนอื่นก็ได้
แต่หนังสือเดินไม่ได้
โกหกไม่เป็น
.......
หนังสือบางเล่ม
แค่เห็นหน้าปก
มันก็กระตุ้นต่อมอยาก
เป็นเจ้าของทันที
ทั้งทั้งที่เนื้อหาสาระข้างใน
ยังไม่รู้เลยว่า มันควรค่า
แก่การครอบครองแค่ไหน
แต่ส่วนใหญ่กลับตัดสิน
ด้วยความฉาบฉวย
........
คนก็ไม่แตกต่างกัน
คนบางคน
แค่เห็นหน้าครั้งแรก
ทำเอาเรารู้สึกเกลียด
เหม็นขี้หน้าคนนั้นอย่างจัง
แต่ก็บ่อยครั้ง
คนที่เราไม่ถูกชะตา
ในเบื้องแรก
กลับกลายเป็นมิตแท้ของเรา
ในเวลาต่อมา
.......
ก่อนซื้อหนังสือจึงควรพิจารณา
เนื้อหาและสาระว่ามัน
ควรค่าแก่การซื้อไหม
ไม่ต้องไปสนใจ
ว่าเจ้าของจะมองกี่ครั้ง
ก็ในเมื่อมันจะอยู่กับเราตลอดไป
ทำไมเราถึงไม่เลือกเล่มที่ดีที่สุดล่ะ
........
คบคนก็เฉกเช่นกัน
อย่าเพิ่งด่วนตัดสิน
ดูไปสักพักหนึ่ง
บางทีที่ยิ้มร่าให้เราทุกวี่วัน
อาจเป็นเพียงหน้ากากอันหนึ่ง
ของเขาก็ได้......
16 กรกฎาคม 2545 10:37 น.
ปุถุซน
ตอนฉันยังเป็นเด็กตัวน้อยน้อย
ฉันชอบเก็บดักแด้ผีเสื้อ
ที่มันชอบไปเกาะหุ้มตัว
ตามกิ่งก้านพุ่มไม้แห้งแห้ง
รอวันกลายตัวเป็นผีเสื้องดงาม
ฉันหักกิ่งไม้ที่มีดักแด้ผีเสื้อ
แล้วฉันเอากลับมาปัก
ที่ผนังห้องบ้านคุณปู่ของฉัน
แล้วฉันก็ตั้งตารอวัน
รอวัน...ที่เจ้าดักแด้
จะกลายเป็นผีเสื้องาม
ฉันรอ...รอ
และรออย่างมีความสุข
แล้วเช้าวันหนึ่งมาถึง
เช้าสดใสที่ฉันตื่นขึ้นมาเห็นฝูงผีเสื้อ
หลากสีสันบินว่อนวนไปเวียนมาในบ้าน
มันกระพือปีกบินอย่างร่าเริง
ฉันชอบดูตอนที่มันพากันบิน
ฉันมองฝูงผีเสื้ออย่างชื่นชม
และรู้สึกอบอุ่นใจอย่างประหลาดเหลือ
สักพักมันก็หาทางออกจากบ้านไปได้
แล้วมันก็โผบินจากฉันไป
แต่แปลกที่ฉันไม่ได้เสียอกเสียใจ
กับการจากไปอย่างไม่มีวันกลับของพวกมัน
ฉันกลับปลื้มปีติดีใจด้วยซ้ำ
ที่มันได้บินไปสู่โลกกว้าง
........
ถึงมันจะจากฉันไปก็จริง
แต่อย่างน้อยมันก็ยังคงบิน
วนเวียนอยู่ในใจฉันอยู่
ฉันจึงไม่เคยเห็น
ผีเสื้อตัวอื่นอีกเลย
7 กรกฎาคม 2545 10:55 น.
ปุถุซน
เช้านี้ตื่นขึ้นมาสมองไม่ทำงาน
จำไม่ได้ที่จะลืมเธอและลืมไม่ได้ที่จะจำ
คว้าบุหรี่มาม้วนหนึ่ง
จุดดูด ควันฟุ้ง ใจหยุดเต้น
เห็นหน้าเธอลอยอยู่ในควัน
เหมือนภูตผีปีศาจ วิญญาน ไม่สงบ
หวีผม ไปเรียน ตาซึมซึม
เจ็บลึกลึก แต่ตื้นเกินไป ที่จะจม
ปรับโฟกัส มองอักษร บนกระดาน
เห็นแต่ลายจางจาง ที่ประกอบเป็นเธอ
กลับบ้านมา เหนื่อย แวะไปนอน
ฝันว่าตาย ตื่นขึ้นมา มองหาเธอ
ขอเพียงเธอ สงบเหมือนฉัน ดั่งในฝัน
5 กรกฎาคม 2545 12:56 น.
ปุถุซน
ผมหยิบโปสต์การ์ดที่เขียน
คำว่า LaBelle ขึ้นมาดู
เข้าใจว่าเป็นภาษาฝรั่งเศส
คำว่า Bella อิตาลีแปลว่า สวย
ส่วน Bello แปลว่า หล่อ
ผมเลยเดาเอาเองว่า LaBelle
แปลว่า สวยงาม, งดงาม
ดูจากภาพก็น่าจะแปลความว่า สาวงาม
..........................
มันเป็นภาพการแสดงออกความรัก
ของหนุ่มสาวคู่หนึ่ง
ผมจ้องมองลึกลงไปใน
ดวงตาของหญิงสาวในภาพ
ผมพบว่าสายตาของเธอ
เต็มไปด้วยความรู้สึกรัก
ต่อชายหนุ่มในภาพ
สายตาของเธอบอกว่า
ยินยอมพร้อมใจที่จะเป็น
อันหนึ่งอันเดียวกันกับเขา
แววตาของเธอเว้าวอน
อ้อนชายหนุ่มให้จุมพิตเธอ
แต่ในภาพชายหนุ่มไม่ได้จุมพิต
เพียงแต่ชิดเข้าใกล้
ภาพนี้ราวกับทิ้งปริศนา
ให้ผู้เสพจินตนาการต่อว่า
ก่อนหน้านั้นเป็นอย่างไร
และต่อจากนั้นจะเกิดอะไรขึ้น
..........
ผมอยากเป็นชายหนุ่มคนนั้นจัง
และอยากให้หญิงสาวในรูปเป็นเธอ
หน้าส่วนตัว
796
