31 ธันวาคม 2545 22:15 น.
ปุถุซน
เพื่อนฉันรู้ว่าเราอยู่ในมิติเดียวกัน
แต่ฉันรู้สึกแปลกประหลาดใจและทึ่งมาก
ที่ไม่มีใครรู้จักฉันดีพอเท่าที่ฉันรู้จักตัวเอง
ฉันอยู่ในโลกนี้มานานแสนนานแล้วล่ะ
นานพอนับแต่มนุษย์คนแรกได้ถูกสร้างขึ้น
หลายคนมักพูดว่า ฉันรู้จักเขาดี
แต่พอเอาเข้าจริงน้อยคนนักที่จะรู้ใจฉัน
ฉันไม่ได้อยู่ไกลไปจากเพื่อนเพื่อนเลย
ฉันอยู่ใกล้ใกล้เพื่อนเพื่อนทุกคนเลยล่ะ
ใกล้เสียจนไม่มีใครสังเกตเห็นฉัน
ใกล้เสียจนแยกไม่ออกระหว่างฉัน
กับเพื่อนเพื่อนทุกคนบนโลกนี้
ฉันได้พยายามที่จะบอกเพื่อนเพื่อน
ฉันพยายามตะโกนกู่ก้องด้วยเสียงอันดัง
เท่าที่ฉันจะสามารถเปล่งออกมาได้
แต่น้อยคนที่จักได้ยินได้ฟังเสียงเพรียกแห่งฉัน
แต่ใช่ว่าจะไม่มีเลยสักคนที่ได้ยินเรียกของฉัน
หลายคนที่ได้ยินต่างเป็นมิตรสนิทของฉัน
ตราบจนนาทีสุดท้ายแห่งชีวิตบนโลกนี้
และฉันตามเขาไปเป็นมิตรแท้ในโลกหน้า
หลายคนยามเริ่มแรกที่รู้จักฉัน
ต่างก็รู้สึกแปลกแยกแบ่งไม่ได้
ว่าฉันคือใคร และใครคือฉัน
บางคนถึงกับลืมตัวเองไปเลย
จนในที่สุดเราหลอมเป็นหนึ่งเดียวกัน
เพื่อนเพื่อน
เราอยู่ในมิติเดียวกัน
แต่หลายคน
คิดว่าฉัน
อยู่ต่างมิติกัน
31 ธันวาคม 2545 19:40 น.
ปุถุซน
ฉันนั่งเหม่อมอง
ดูปฏิทินเก่าเก่าข้างฝา
ที่สีของมันก็จืดชืดเต็มทน
วันนี้คงเป็นวันสุดท้ายแล้วซิน่ะ
วันสุดท้ายที่มันจะอยู่
ข้างฝาบ้านเก่าเก่าของฉัน
พรุ่งนี้คงจะมีปฏิทินอันใหม่
มาทดแทนอันเก่านี้ไป
ฉันคิด
มันคงจะดี
ถ้าชีวิตเก่าเก่าของฉัน
สามารถเปลี่ยนเหมือนปฏิทิน
แต่มันเป็นไปไม่ได้
ชีวิตเก่าเก่าของฉัน
ไม่มีทางเปลี่ยนเป็นชีวิตใหม่ได้เลย
ชีวิตฉันมันเก่าพอพอกับวันที่ฉันเกิด
ซึ่งหลายคนเรียกมันว่าอายุ
ยิ่งนับอายุเท่าไรชีวิตก็เก่าเท่านั้น
หลายคนพยายามหลอกตัวเอง
ด้วยการพูดว่าฉันมีชีวิตใหม่แล้ว
ในความเป็นจริงแล้ว
ชีวิตของคนเรานับวันจะยิ่งเก่า
ยิ่งเก่าไปเรื่อยเรื่อย
จนกว่า....จนกว่า
เราจะตายจากไป
ชีวิตใหม่จึงจะเริ่มต้น
31 ธันวาคม 2545 19:33 น.
ปุถุซน
ปีใหม่กำลังจะเริ่มต้น
แต่ทุกสิ่งทุกอย่าง
ยังคงเหมือนเดิม
มีแต่ปฏิทินเท่านั้น
ที่มาทดแทนอันเก่า
ปีใหม่ ปีเก่า
ล้วนเป็นสิ่งที่ถูกสมมุติขึ้น
มีเพียงเมื่อวาน วันนี้ พรุ่งนี้
เมื่อวานของฉัน
สดชื่น สบายใจ
เพราะคิดว่าอะไรอะไร
น่าจะดีขึ้นกว่าเดิม
คิดว่าจะมีความสุขมากยิ่งขึ้น
บางวันฉันถึงกับเดินยิ้มคนเดียว
แต่บางวันฉันกลับร้องไห้น้ำตาซึม
วันนี้ของฉัน
ก็ไม่เลวเลย
วันนี้ฉันยิ้มแต่เช้า
ทั้งทั้งที่ไม่รู้ว่า
ฉันกำลังยิ้มให้กับอะไร
แต่ฉันก็ยิ้มไว้ก่อนล่ะ
คนเราใช่ว่าจะมีโอกาสยิ้ม
เปี่ยมสุขได้กันบ่อยบ่อยนัก
พรุ่งนี้ของฉัน
ก็ไม่อาจคาดเดา
ได้ว่ามันจะเป็นไป
ในรูปแบบใด
แต่ฉันก็หวังว่า
มันต้องดีกว่าเดิม
หรือดีเท่าวันนี้
ก็ยังดีกว่า
ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
28 พฤศจิกายน 2545 11:06 น.
ปุถุซน
ความหวัง
ฉันหวัง
ฉันหวัง
อนาคตรุ่งโรจน์
ความฝัน
ฉันฝัน
ฉันฝัน
ชีวิตสุขสันต์
ความใฝ่
ฉันใฝ่
ฉันใฝ่
รู้เป็นปราชญ์
ความกล้า
ฉันกล้า
ฉันกล้า
ฟันฝ่าอุปสรรค
ความกลัว
ฉันกลัว
ฉันกลัว
อิสรภาพถูกจำขัง
ชีวิต
ฉันมี
ฉันมี
ชีวิตเบิกบาน
ความตาย
ฉันพร้อม
ฉันพร้อม
ที่จะตาย
เพื่อปกป้อง
ความยุติธรรม
28 พฤศจิกายน 2545 10:30 น.
ปุถุซน
หลายคนหลงบูชาอเมริกา
หลายคนหลงนับถืออเมริกา
แต่อเมริกาไม่ใช่พระเจ้า
หลายคนหลงคิดว่า
อเมริกาทำได้ทุกอย่าง
พิพากษาชี้เป็นชี้ตาย
กำหนดอนาคตของผู้คน
แต่อเมริกาไม่ใช่พระเจ้า
หลายคนยอมตกเป็นเบี้ยล่าง
ยอมเป็นทาสรับใช้อเมริกา
อย่างกับสุนัขเฝ้าบ้าน
แต่อเมริกาไม่ใช่พระเจ้า
หลายคนหลงคิดว่า
อเมริกาคือสันติภาพและความยุติธรรม
คือประชาธิปไตยและความดีงาม
คือเสรีภาพและสัจธรรม
แต่อเมริกาไม่ใช่พระเจ้า
หน้าส่วนตัว
706
