27 เมษายน 2547 14:15 น.
ปุถุซน
ช่อดอกไม้ที่ยังไม่ได้จัดแต่ง
แจกันใบโตบนโต๊ะไม้ยาวตัวเขื่อง
ดอกไม้หลากสีสรรพ์กำจายกลิ่น
ฟุ้งอบอวลในมวลอากาศธาตุ
ผึ้งและผีเสื้อหลายตัวบินโฉบเฉี่ยว
แต่ฉันคิดไม่ออกว่า
กุหลาบควรจะอยู่ ณ ที่ใด
คิดจะจัดดอกไม้แบบเซ็น
ฉันโง่,ฉันทึ่มและฉันไม่เข้าใจ
ครั้นจะจัดแบบตะวันตกคลาสสิค
บาร็อค,เรเนส์ซองส์เขลาไปกันใหญ่
กุหลาบควรจะอยู่ ณ ที่ใดหรือ
ฉันทุบแจกัน
23 เมษายน 2547 10:55 น.
ปุถุซน
ผีเสื้อตัวหนึ่งมาเพื่อจบชีวิต
ระหว่างก้อนหินสองก้อน
ณ ตีนเขา
ขุนเขาได้ทาทาบเงา
เหนือมัน
เพื่อปิดบังความลับแห่ง
ความตาย
อิเทล อัดนาน
กวิณีอาหรับชาวเลบานอน
22 เมษายน 2547 14:11 น.
ปุถุซน
ณ จุดหนึ่งในเอกภพอันอจินตัย
ที่ซึ่งห้วงเกลียวคลื่นแห่งอัตตา
วนเวียนวนดุจเลี้ยวกงล้อ
ฉันพยายามก้าวกระโดด
เพื่อหลุดโพ้นจากตัวตน
จากจุดหนึ่งไปยังอีกจุด
จากร่างหนึ่งไปยังอีกร่าง
จากมิติหนึ่งไปยังอีกมิติ
จากห้วงหนึ่งไปยังอีกห้วง
จากกาลหนึ่งไปยังอีกกาล
แต่หาได้พบสิ่งใดไม
พบเพียง...
จุดสุดท้ายแห่ง อสงไขย
ที่ต่อไปยังจุดเริ่มต้นแห่งอสงไขยกาล...
17 เมษายน 2547 14:51 น.
ปุถุซน
ลิขิตเอาไว้
ด้วยเธอเคยโบยบิน
ฉวัดเฉวียนแหวกอากาศธาตุ
เหนือหมู่มวลดอกไม้
ลิขิตเอาไว้
ด้วยเธอเคยท่องไป
ตามแนวป่าที่รกครึ้ม
ด้วยหมู่แมกไม้ขจีเขียว
ลิขิตเอาไว้
ด้วยเธอเคยฝ่าข้าม
ท้องทุ่งกว้างและหุบเขาอันไพศาล
ที่เต็มไปด้วยดอกหญ้าและดอกบัวดิน
ลิขิตเอาไว้
ด้วยเธอเคยเหินไต่
ริมโตรกผาน้ำตกเชี่ยว
อันมากหลายด้วยเกลียวเถาวัลย์
ลิขิตเอาไว้
ด้วยเธอเคยแต้มแต่ง
สีสรรพ์อันงดงาม
ชุบชีวิตแก่ฤดูใบไม้ร่วง
ลิขิตเอาไว้
ด้วยเธอเป็นเครื่องบัดพลี
สังเวยให้แก่โศกนาฏกรรม
ทุกขภัยแห่งมนุษยชาติ...
10 เมษายน 2547 14:57 น.
ปุถุซน
ฉันไม่ใช่นายพรานที่ล่าความรัก
ไม่ใช่นักปราชญ์ตีความปริศนา
ไม่ใช่จิตรกรที่วาดฝันจินตนาการ
ไม่ใช่นักดนตรีบรรเลงคีตกาล
ไม่ใช่นักบุญเดินทางจาริกแสวงบุญ
ไม่ใช่นักการเมืองโปรยปรายโวหาร
แต่...ฉันพาฝูงความรักมาฝูงหนึ่ง
หน้าส่วนตัว
1626
