30 สิงหาคม 2547 17:31 น.
ปุถุซน
หาเสียงกับประชาชน
สัญญากับประชาชน
หากินกับประชาชน
ในชุดโก้หรู
มีคนขับรถให้
เงินเดือนแพงลิบลิ่ว
ไอ้สารเลว!
พอมันได้เป็น...
ได้มีตำแหน่ง...
เสียงของประชาชนหาย
เงียบ ใบ้ ยิ่งกว่าป่าช้า
สัญญาเป็นเพียงลมปาก
อันโสโครกของพวกมัน
โกงกินกันทั้งระบบ
คอรัปชั่นเชิงนโยบาย
ไอ้สันดาน!
๒๙ กรกฎาคม ๒๕๔๗
ป.ล.ได้ความคิดตอนเดินผ่านป้ายหาเสียงของโปลิติเสี้ยนคนหนึ่ง
30 สิงหาคม 2547 16:06 น.
ปุถุซน
ใช่ เรายังคงมีชีวิตอยู่ ณ ที่นี่
สถานที่ซึ่งความงามลือลั่นก้องโลก
มหานครยิ่งใหญ่อลังการ
ค่าที่พักโรงแรมหนึ่งคืนของเขา
ประทังชีวิตเราไปหลายเดือน
ผมขอร้องเถิด น้องสาวผมไม่สบาย
ผมแค่อยากได้แอสไพรินให้เธอได้ทุเลา
เธอตัวร้อนจัดทั้งที่อากาศหนาว
ผมอ้อนวอนก็ได้ คุณอยากให้ผมทำอะไร
แลกแอสไพรินสักสองเม็ดกับน้ำเปล่าสักขวด
ชีวิตของผมกับน้องสาวคงจะรอดไปอีกวัน
ผมกวาดสายตาไปทั่วเวิ้งถนน
จากมุมซ้ายบนทางเดินกว้าง
จรดอีกมุมหนึ่งของถนนที่ทอดยาว
ผมตาลายเพราะการสัญจรของผู้คน
หรือเป็นเพราะความหิวโหยในท้อง
ผมเห็นสาวน้อยวิ่งเล่นอยู่ไม่ไกล
อายุคงไล่เลี่ยกับน้องสาวแสนรักของผม
เธอคงอยากมาวิ่งเล่นที่นี่กับผมและคุณ
แต่ทำไมนะ เธอถึงทำสิ่งที่ผมต้องการไม่ได้
ภาพ Lost dreams II
โดย Deviant a
28 สิงหาคม 2547 12:32 น.
ปุถุซน
คนเราเกิดมา
ล้วนต้องเดิน
ก้าวแรก...
แม้อาจไม่มั่นคงนัก
หกล้มคลุกคลาน
เปื้อนฝุ่นดิน
แต่นั่น! คือบทเรียนที่ไม่ต้องเรียน
การรู้จักล้มบ้างเป็นสิ่งที่ดี
เพราะเมื่อวันหนึ่งมาถึง
อันเป็นวาระที่ต้องล้มพังพาบ
ล้มไม่เป็นท่าหรือล้มอย่างมีท่า
ก็อยู่ที่ว่าเราจะยังคงจดจำ...บทเรียนแรก
ได้หรือเปล่าเท่านั้น......
บนถนนสายนั้น..
เราเลือกได้ที่จะเดินเอง
หรือจะบังคับตัวเองให้เดิน
มันอยู่ที่จิตวิญญาณของเราต่างหาก
เราฟังไหมสิ่งที่มันร้องเรียกหา...
27 สิงหาคม 2547 18:59 น.
ปุถุซน
ภายใต้ฟ้าครามแสงจันทร์กระจ่าง
หนทางดูยาวไกลราวกับทางช้างเผือก
แต่ข้ากลับรู้สึกประหนึ่งกำลังเดินเล่น
ในสวนอันหลากด้วยพฤกษชาติ
แมกไม้แห่งความคิดครึ้มเขียวขจี
ผีเสื้อแห่งจินตนาการโบยบินว่อน
ในดวงตาแมลงปอข้าเห็นขุนเขา
และโลกฉากเบื้องหลังข้า
อากาศเหน็บหนาวข้าจึงได้ห่มผ้า
มีหนทางข้าจึงได้จรเดินทางรอมแรม
ดาบข้ามิได้มีไว้เพื่อปลิดชีพผู้ใด
แต่มีเพื่อเข่นฆ่าอัตตาซึ่งลำพอง
สำคัญคิดว่าตนรู้เหนือกว่าผู้ใด
25 สิงหาคม 2547 12:03 น.
ปุถุซน
I know I cant fly
But dont know
why..Without wings,
I cry.
If I have wings, I will try
Flying across the sky
And journey pass
by the Seven seas--million miles.
จะผละดิน บินเหิน ก็เกินข้า
จะเหตุใด ใครหนา สาปข้าไว้
เพราะไร้ปีก ข้าดีดดิ้น แทบสิ้นใจ
เพราะเหตุใด ข้าก็ไร้ จำนรรจา
หากข้ามี ปีกติดกาย สยายข้าง
ข้าจะท่อง โลกกว้าง ข้าโหยหา
หมื่นล้านไมล์ ข้ามสมุทร พสุธา
กี่เวหา ปีกข้าไซร้ จะไปเยือน...
คำอังกฤษโดย ปุถุชน
คำไทยสำนวนแปล อาทิตยา