11 กันยายน 2547 13:15 น.
ปุถุซน
ผู้แปลกหน้าบนบาทวิถีนครแห่งความตาย
ซากตำนานปกรณัมบุราณกาลแห่งยุคสมัยปรักหักพัง
ความคิดทวนย้อนรอยประวัติศาสตร์ดึกดำบรรพ์
รอยร้าวบนศิลาบ่งถึงความรุ่งเรืองของมหาอาณาจักร
ซึ่งเคยรุ่งโรจน์เป็นปลายทางที่บรรจบของถนนทุกสาย
กระนั้น ฉันยังมิอาจคาดเดาอนาคตของตนและโลกได้
10 กันยายน 2547 10:46 น.
ปุถุซน
เคยเห็นไหมผู้ที่เดินไถลไปตามถนน
ท่ามกลางสายลมคอของเขาพับลง
ดุจรวงข้าวที่หักจากลำต้นในปลายพฤษภา
เท้าของเขาแทงทะลุดินในทุกย่างที่ก้าวไป
ร่างซวนเซเหมือนต้นไม้ผุรอวันล้มสลาย
เคยเห็นไหมนัยน์ตาที่สดใสทอประกาย
แต่กลับเหม่อลอยหมองหม่นเศร้าเทา
ทั้งที่โลกทั้งใบปรากฎอยู่ในดวงตาเขา
แต่ไม่เหลือแม้น้ำตาสักหยดให้ชุ่มชื้น
เคยเห็นไหมรอยยิ้มเจือนตรงมุมปาก
ขยับเบี้ยวเล็กน้อยยามทักทายผู้คน
นั่นแหละเขาผู้ซึ่งใบไม้ร่วงในจิตวิญญาณ
เขายังคงมีชีวิตอยู่แต่ไร้ใบและดอกงาม
8 กันยายน 2547 14:09 น.
ปุถุซน
เพียงเพราะความโซหิวโหย
เพียงเพราะไม่มีอันจะกิน
เพียงเพราะความยากจนข้นแค้น
ยอมหมอบลงลดค่าตนเยี่ยงสี่ขา
งานนี้ฉันไม่เกี่ยวอะไรเลย
ไม่อยากได้หรอกเศษเหรียญที่ทิ้งมา
โลหะพวกนั้นหากฉันขยอกกลืนเข้าไปได้
มันคงหนักกระเพาะฉัน..................เปล่าเปล่า
6 กันยายน 2547 15:31 น.
ปุถุซน
ความล้มเหลวของมนุษยชาติ
ในการแก้ปัญหาด้วยสันติวิถี
หาใช่ความผิดของสันติภาพไม่
สันติภาพยังคงสถิตย์อยู่ ณ ที่นั้น
สถานที่ซึ่งความรุนแรงมิได้เป็นคำตอบ
ในการคลายปมปัญหาความขัดแย้งกัน
มนุษย์มักสรรหาเหตุผลเสมอเพื่อรองรับการกระทำ
สร้างเป็นตรรกะสลับซับซ้อนด้วยวิธีคิดอันแยบยล
แม้ว่าสิ่งที่ได้กระทำลงไปจะชอบธรรมหรือไม่ก็ตาม
ฉะนั้นมนุษยธรรมจึงมิอาจวัดด้วยมาตรฐานเดียวกัน
คนหนึ่งฆ่าอีกคนหนึ่ง
เพราะคนนั้นฆ่าอีกคนหนึ่ง
และการฆ่าจึงเป็นวิถีของมนุษย์
หลายชีวิตจึงต้องดับแดดิ้นลง
ด้วยเหตุผลของมนุษยทำ!!!
ป.ล. เขียนแด่ความตายในรัสเซียโศกนาฏกรรมร่วมของมนุษยชาติ
3 กันยายน 2547 16:37 น.
ปุถุซน
อย่าฟังกวี
ในกาแฟของเขาเช้านี้มีน้ำตา
อย่าฟังฉัน
โปรดอย่าฟัง
ในกาแฟของฉันเช้านี้มีหยดเลือด*
แดงเดือดกลั่นมาจากดวงใจที่ปวดร้าว
อย่าตำหนิฉันเลย เพื่อนเอ๋ย
เพราะฉันมิอาจกลืนสิ่งใดได้
นอกจากเจือผสมด้วยหยดเลือดและหยาดน้ำตา
โอ้...มาตุภูมิของเรา
นับแต่วันที่พวกเขาเปิดแผลออก
เพื่อเบิกม่านให้รุ่งอรุณแก่ท่าน
บาดแผล ณ ที่ซึ่งยามพลบค่ำกำลังแหวกว่ายอยู่
ในความเงียบงันมันได้แตกตัวออกเป็นดอกไม้ตูม
และช่อใบแห่งความหวัง ความรักและสันติภาพ
ตัวอักษรของฉันกลายเป็นเศษเสี้ยวของขวดแก้ว
ที่คอยทิ่มแทงตำความสำนึกของเราให้มีความละอาย
แต่ฉันเกรงว่า บาดแผลของเรา
ในไม่ช้าจะหลับใหลในหัวใจของเราเหมือนตุลาพฤษภาก่อน
หน้าส่วนตัว
747
