1 พฤศจิกายน 2547 22:07 น.
...ปีกหงส์...
. . . ไม่ต้องมีคำมั่นสัญญาใด . . .
เพราะรู้ว่าอยู่ห่งไกล เกินจะคิดฝัน
แค่เธอรับปาก ว่าจะซื่อสัตย์ มั่นคงต่อกัน
ทำให้ฉันแค่นั้น เป็นพอ ...
. . . ต่อให้ห่างไกลอีกกว่านี้ . . .
ก็จะมีเพียงเธอคนดี โดยที่เธอ ไม่ต้องร้องขอ
ขอความมั่นใจ เชื่อใจกัน เท่านั้นพอ
จะไม่ทำให้เธอต้องรอ อย่างเดียวดาย และคิดถึงกัน
. . . ไม่ขอรับปากนะ ว่าจะมั่นคงแค่ไหน . . .
แค่เพียงจะไม่มีใคร ต่อจากนี้ในภาพฝัน
เพราะจะมีแค่เธอ ในความผูกพัน
ตราบใดที่เธอ ยังซื่อสัตย์ต่อกัน จะมั่นคงเพียงเธอ
. . . เราห่างแค่ตัว แต่หัวใจใกล้กัน . . .
แค่หลับตา แล้วนึกถึงฉัน เสมอเสมอ
สักวันหนึ่ง ฉันจะไปยืนอยู่ ตรงหน้าเธอ
จะไม่ทำให้เธอ ต้องเจอะเจอ ความเหงาอีกต่อไป
. . . เธออาจจะก้าวเข้ามา อย่างไม่ตั้งใจ ในชีวิต . . .
แต่ฉันจะขอปิดตาย หัวใจเอาไว้
ไม่ให้ใครก้าวเข้ามา เกี่ยวข้อง อีกต่อไป
ขอให้เธอ มั่นใจ เชื่อใจ ในกันและกัน . . . .
ฉันจะไม่มีคำสัญญาใด นะคนดี
ว่าฉันจะมีรักนี้ ให้เธอคนดี ไม่เปลี่ยนพัน
เพราะคำพูดเป็นเพียงลมผ่านปาก ที่สื่อสารถึงกัน
หากความหมายนั้น มันไม่เคยมี
ให้วันเวลา เป็นตัวกำหนดใจของฉัน
ว่าไม่แปรเปลี่ยนผัน คงที่
ตามด้วยความห่วงหา และหวังดี
ที่มีแต่เธอคนคนนี้ เสมอมา
เธออาจไม่ใช่เจ้าชาย ฉันไม่ใช่เจ้าหญิง
ความเป็นจริงนั้น มันมากมายนักคุณค่า
เธอคือคนที่ยืนอยู่เคียงข้างตลอดมา
และเธอก็คือคนที่ทุกช่วงเวลาเราจะมีกัน...
ไม่ขอรับปากถึงวันข้างหน้าต่อไป
ว่าจะมีเราอยู่ไหม ในวันข้างหน้าของฉัน
เพราะฉันยังอยู่กับวันเวลา ในปัจจุบัน
อนาคตข้างหน้านั้น ให้รอดูกันต่อไป
หากรักของเราเป็นเพียงแค่สายหมอก
หรือเธอมีรักเพียงหลอก จะได้จดจำเอาไว้
แต่ฉันนั้นรู้ว่าเธอมีเพียงฉันคนเดียวในหัวใจ
จะให้เลือกใคร คงไม่มี....
เพราะว่าเรานั้นรักกัน...
และเธอคือคนของฉัน ที่ร่วมสร้างฝันในวันนี้
ต่อให้ร้อยผู้คน หมื่นความผูกพัน หรือล้านนาที
อยากบอกเธฮที่แสนดี...ทุกวินาที...จากนี้คือเธอ ..
1 พฤศจิกายน 2547 21:45 น.
...ปีกหงส์...
ไม่ต้องกลัวหรอกนะคนดี
ว่าฉันคนนี้ จะทำให้เธอนั้นหวั่นไหว
เพราะความห่าง ความแตกต่าง เลยทำให้เธอหวั่นใจ
หวั่นว่า จะมีใครมาแทนที่กัน
เพราะฉันเอง คงไม่เลือกใคร
เพราะฉัน ก็มีหัวใจไว้เพื่อฝัน
ร่วมฟั่นฝ่า ในวันข้างหน้า ของแต่ละวัน
เธอคนเดียวเท่านั้น ที่ต้องการ
ฉันสัญญา ด้วยลมหายใจทั้งหมดที่มี
จะจดจำแต่เธอคนดี จนเวลาล่วงเลยผ่าน
เธอคือคนของความทรงจำ ของวันวาน
ไม่ทำเธอร้าวราน แม้ห่างไกลกัน
อย่ายกให้ฉันเป็นเจ้าหญิง หรือดวงดาวบนฟ้าไกล
จนเธอไม่สามารถเอื้อมไป ถึงปลายฟ้า อีกฝั่งฝัน
เพราะฉันเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดา ของในแต่ละวัน
ที่จะใช้หัวใจผูกพันเธอเท่านั้น . . . เพียง ผู้เดียว . . .
31 ตุลาคม 2547 09:52 น.
...ปีกหงส์...
. . . ฉันเองไม่ได้เลิก ที่จะรักเธอ . . .
แต่ต้องการให้เธอทบทวนหัวใจอีกสักครั้งจะดีกว่าไหม
หากรักของเธอเพียงแค่กลัวว่าฉันจะพบเจอใครใหม่
โดยทอดทิ้งเธอเอาไว้ ให้อยู่เพียงลำพัง
. . . ฉันเองต้องทนเพราะรักเธอมามาก จนชาชิน . .
หัวใจไร้การโบยบิน เพื่อพบรักใหม่อีกสักครั้ง
ขอจบ ขอเจ็บ เพียงรักนี้ เพียงรักเดียว และฉันจะฝัง
ความรักที่เธอมีให้ มันไม่จีรัง แต่ไม่อาจเก็บรักนั้นไว้น้ำตา . . .
. . . .อดีตคือสิ่งที่ผ่านร่วงเลยไป . . .
ฉันเองจะทิ้งวันเวลาเก่าเก่า ที่ร่วมสร้างฝันมันขึ้นมา
ฉันเองจะลืมรักเธอที่เผลอเลอ ปล่อยให้เสียเวลา
ฉันจะลืมว่า ฉันเอง เคยมีหัวใจโหยหาใคร . . . .
31 ตุลาคม 2547 09:39 น.
...ปีกหงส์...
Dont let your mind rule over your heart . . . .
อย่าปล่อยให้สมองของคุณมีอิทธิพล มากกว่าหัวใจ
เมื่อก่อน ฉันเคยคิดว่าการรักใครสักคนหนึ่ง
คนนั้นต้องเป็นคนซึ่ง ใครหลายคนฝันใฝ่
เป็นคนที่เพอร์เฟ็ค ประมาณเทพบุตรในนิยาย
ที่มีเรื่องราวระหว่างเจ้าชาย กับเจ้าหญิง
การที่เราจะรักใครสักคน อย่างที่ฉันคิด
บางครั้งเราก็ปกปิดความเป็นจริง นั้น นั้น
คนที่ฉันรัก อาจไม่ใช่เทพบุตร ในฝัน
แต่เป็นคนธรรมดา ในแต่ละวัน ข้างๆกาย
แรกๆ อาจรู้สึกรำคาญ คนใกล้ คนนี้
ที่ตามเอาใจใส่ ทุกที ไม่เคยห่างหาย
หน้าตางั้นๆ ไม่เคยมีความสำคัญ สักเท่าไหร่
เป็นแค่คนที่อยู่ข้างกาย ไป วัน วัน
สมองฉันสั่งการ ว่ารักเทพบุตร สุดที่รัก
แต่หัวใจจัก ไม่เป็นอย่างสมองของฉัน
หัวใจเต้นแรง เมื่อเธอ อยู่ข้างๆกัน
ต่อให้เทพบุตร อีกร้อยพัน ฉันไม่สนใจ
แต่ไม่กล้าเอ่ย อะไรออกไป เป็นคำพูดแทนความรัก
เพราะกลัวยิ่งนัก ว่าเธอจะหาว่าฉันอ่อนไหว
ในเมื่อมีเทพบุตร อยู่ข้าง แล้วยังปันใจ
ให้กับเธอได้ไง หรือว่าหัวใจมีใคร ได้หลายคน
อาจเป็นเพราะตั้ง ความหวัง กับความรักไว้เลอเลิศ
แต่พอเกิดความรัก ขึ้นสักหน
กลับพลิกผลัน กลายเป็นให้ใจใครอีกคน
เกิดความสับสนขึ้นในหัวใจ
แต่มีความรัก เป็นเครื่องนำทาง
ให้แสงสว่าง พบเจอคนที่ ไม่เคยฝันใฝ่
เป็นคนธรรมดา ที่มีค่า เกินหน้าเจ้าชาย
และจะเป็นคนแรกและคนสุดท้าย ที่ฉันจะมี
อย่าใช้สมอง สั่งการว่ารักใคร
เพราะหัวใจ มันมีชีวิต เต้นเป็นจังหวะ ไม่คงที่
มีสิ่งหนึ่งที่หล่อเลี้ยง ความรักที่ฉันนั้นมี
หัวใจสั่งรักเธอคนนี้ เพียงคนเดียว
31 ตุลาคม 2547 09:30 น.
...ปีกหงส์...
. . . ในวันนี้ ฉันต้องนั่งเหงาอยู่ลำพัง
อยู่กับความหลัง อันเหว่าหว้า
อยากมือมือหนึ่ง น้อยๆ คอยเช็ดคราบน้ำตา
ทุกวัน และเวลา ยามฉันนั้น หมดเรี่ยวแรง กำลังใจ
. . . ณ . . . วันนี้ ฉันคิดถึงเธอเป็นที่สุด
มีคำพูด หลายสิ่ง ต้องการให้เธอรับรู้ไว้
เมื่อห่างกับเธอ ฉันเอง ก็ไม่มีใคร
ที่จะมีคุณค่ามากมาย ได้เช่นเธอ
เพราะเรารัก และรู้ใจกันมา เนิ่นนาน
แม้ว่ากาลเวลา จะเปลี่ยนไป เสมอ เสมอ
แต่ไม่มีวันใด ที่ฉันจะหมดรัก จากเธอ
เพราะฉันรู้อยู่เสมอ ว่าเธอก็คิดเหมือนกัน
. ด้วยปีกแห่งรัก จะโบกบินไป บนท้องฟ้า
ข้ามมิติเวลา แห่งความเหงา และความฝัน
เผื่อโอบกอดเธอไว้ ไม่ห่างไกลกัน
เมื่อสุดปลายแขนของฉัน นั้นมีเธอ
ห่างกันมานาน กาลเวลา ไม่เคยหยุดนิ่ง
แต่สิ่งหนึ่ง คือเธอยังอยู่ในใจฉันเสมอ
หากแม้ว่าเราต้องเหงา เพราะหน้าที่ต่างคน พบเจอ
อุปสรรคมากมาย ล้นเอ่อ แต่เป็นสุขเสมอเมื่อนึกถึงกัน
ทุกวันนี้ เธอยังคงเป็นความทรงจำ ที่งดงาม
ทุกโมงยาม ยังมีเธออยู่ในภาพฝัน
กาลเวลา อาจทำให้เราต้องห่างไกลกัน
แต่มีสิ่งหนึ่งไม่เคยปิดกั้น เราห่างกัน . . . คื อ ฉั น รั ก เ ธ อ . . .
หน้าส่วนตัว
4011
