อัศวินม้าไม้

ปาลิน

อัศวิน....
เธอควบม้าโบยบินไปถึงไหน
บนผืนโลกเวิ้งว้างกว้างและไกล
จะค้นเจอเธอบ้างไหมหรือไม่เลย

ฉันคิดถึงเธอ......
จึงพร่ำเพ้อเลื่อนลอยแห่งถ้อยเอ่ย
หนาวน้ำตาอาวรณ์เหมือนก่อนเคย
และปวดร้าวลงเอยอยู่ทุกคราว

เพราะภาพเก่าวันก่อนยังย้อนมา
ที่มองหาก็เห็นเธออยู่ทุกก้าว
เป็นเกราะแกร่งคุ้มฝนที่หล่นพราว
เป็นไออุ่นนานยาวเมื่อหนาวมา

ฉันอาจเป็นผู้แพ้ต่อแต่นี้..........
ลมหายใจที่มี-ไม่มีค่า
ความรู้สึกเลยผ่านนั้นด้านชา
กับการที่ไม่รู้ว่าอยู่เพื่อใคร

ในฝัน..........
เราผ่านมาเพื่อพบกันนั่นใช่ไหม
หากวันหนึ่งอัศวินต้องบินไป
ฉันขอนั่งซบไหล่บนไม้ม้า

แม้สุดขอบโลก..............
จะติดตามไปสุข-โศกทุกโตรกผา
ให้นิรันดร์ฉันมีเธอเสมอมา
และฉันขอหลับตา....อยู่อย่างนั้น.