11 มกราคม 2554 20:37 น.
ปาลิน
จะให้ฉันยอมเป็นผู้พ่ายแพ้
เธอคิดว่าเธอแน่สักแค่ไหน
ที่ถือสิทธิ์ฉุดรื้อมายื้อใจ
และอ่อนไหวครวญคร่ำด้วยน้ำตา
ฉันไม่ใช่รายทางเธอย่างเท้า
แม้ทุกข์เศร้าสูญสิ้นเจียนบิ่นบ้า
เจ็บปวดไหมกับคำว่าอำลา
ฉันสามารถด้านชาต่อหน้าเธอ
หลีกไปให้พ้นเถิดคนถ่อย
เกรงว่าคนใจน้อยจะคอยเก้อ
ฉันไม่มีเวลามาบำเรอ
จงพล่านเพ้อฟุ้งอยู่แต่ผู้เดียว
วันนี้หรือพรุ่งนี้ไม่มีวัน
ทั้งเธอทั้งฉันจะข้องเกี่ยว
ฉันไม่อาจรักษาหรือยาเยียว
เหมือนยาเม็ดที่เดี๋ยวเดียวเธอเคี้ยวกลืน
จะให้ฉันยอมเป็นผู้พ่ายแพ้
ยามที่เธอรังแกสะอึกสะอื้น
รู้ไว้เถิดความจีรังไม่ยั่งยืน
เหมือนที่เธอเป็นอื่นถื่นถมไป
4 มกราคม 2554 23:59 น.
ปาลิน
ผิวเพลงเถื่อนริมคลองจากท้องทุ่ง
ยามดาวรุ้งค่ำพลบเอนซบหล้า
ในดื่นหนาวน้ำค้างแรมทางมา
ไพรพนาแผ่วโผยก็โชยชาย
กล่อมมิ่งมิตรผู้นิทรามาสู่เจ้า
เพื่อบรรเทาทุกข์ยากจากสหาย
ให้เจ็บปวดโล้เลื่อนจากเรือนกาย
ค่อยค่อยคลายร้าวช้ำที่กล้ำกลืน
เจ้าเจ็บมาจะซับน้ำตาให้
เลือดที่ไหลหลั่งเคียงเสียงสะอื้น
อาจทุเลาเท่าทันวันมะรืน
เถิดเพียงฝืนสักหน่อยจักคอยรอ
ค่ำคืนที่ตั้งจิตอธิษฐาน
กลั่นความหวังกังวาลผ่านมือหมอ
หนาวน้ำตาพล่านเพ้อก็เอ่อคลอ
ตัดพ้อต่อว่าชะตานั้น
คือศพเพื่อนข้าใต้ผ้าขาว!
ใครกันหนอปลุกดาวมาเล่าฝัน
และใครร่นรอยกาลอันตรธานวัน
เร่งนิรันดร์ชีวิตให้ปลิดปลง
ฝากสร้อยเสียงบรรเลงเป็นเพลงกล่อม
มาโอบล้อมขวัญกลอยยามลอยหลง
สู่นิทรารุ้งลาวัลย์อย่างบรรจง
เถิดหลับลงตรงฝันวันแสนดี
1 ม.ค. 2554
หน้าส่วนตัว
2193
