31 ตุลาคม 2553 16:05 น.
ปาลิน
เนิ่นนานนักแล้วนะคนไกล
ยังจดจำกันได้อยู่หรือเปล่า
ยามสายลมไหวแว่วอยู่แผ่วเบา
ในแดดเช้าเที่ยงสายและบ่ายนี้
รับรู้เถิด..เธอจงช่วยรับรู้
ที่เป็นอยู่มันท่วมท้นจนล้นปรี่
ยังรอการกลับมาทุกนาที
นับตั้งแต่วันที่เธอจากลา
เพราะฉันใช่ไหม..ใช่-เพราะฉัน
ที่ทำเธอนิ่งงัน..เธอหันหน้า
จึงหัวใจมืดบอดตลอดมา
คงแต่ความเย็นชาในตาเธอ
หากผ่านมาทางนี้ช่วยรู้บ้าง
ว่าฉันมีบางอย่างยังค้างเอ่อ
คือถ้อยคำฟุ้งซ่านปานละเมอ
ว่าฉันคิดถึงเธอเสมอมา
ฉันยังอยู่..เธอรู้ไหม
กับวันที่ความนัยฉันไร้ค่า
ฉันเสแสร้งฉันแกล้งทำเมื่อร่ำลา
ทั้งที่ปรารถนาให้เธอรัก
29 ตุลาคม 2553 20:11 น.
ปาลิน
เป็นเรื่องราวร้อยเรียงความเดียงสา
ที่ส่งสารผ่านฟ้าลงมาสู่-
ดินที่เราเหยียบย่ำและค้ำชู
ให้ได้เปิดประตูของชีวิต
แม้นสุดปลายสายเอ็นของเส้นร้อย
ว่าวลำน้อยบินข้ามตามลิขิต
รอยเท้านั่นนำทางวางสู่ทิศ
เพื่อปะต่อปะติดภาพบนฟ้า
พลิ้วลมผ่านชื่นใจไหมเล่าเธอ
เก็บไว้ในฝันละเมอเพื่อนเกลอข้า
สิ่งเล็กๆที่ยิ่งใหญ่ในแววตา
ยามเริงร่อนถลาบนฟ้าเช้า
ในองศาที่ลมโบกและโลกหมุน
ทอดความอุ่นอาทรบนก้อนเหงา
วันที่ฟ้าคลุมคลี่แต้มสีเทา
อย่างน้อยๆยังมีเจ้าที่เข้าใจ
อาจเป็นความแล้งโรยที่โบยบิน
กาลเวลากร่อนกินจนสิ้นไร้
ทิ้งสร้อยลายสายว่าวซบราวไพร
โดยลมไกวไม่อาจรับเจ้ากลับคืน
เป็นโครงไม้โคลงเคลงในเพลงร่ำ
ที่ลอยลำลู่ล้มในขมขื่น
อำลาแล้วสายลมผู้กลมกลืน
ขอหลับตาให้เต็มตื่นตรงผืนดิน
4 ตุลาคม 2553 11:43 น.
ปาลิน
ใครเอย...
นำความรักมาเกยลงตรงหน้า
อ่อนอุ่นดั่งน้ำค้างกลางแววตา
ไม่คิดว่าจะรักมากเท่านี้
เท่าท้องฟ้าสว่างพรายที่รายล้อม
เท่ากลิ่นหอมดอกไม้หลากหลายสี
เท่าล้านดาวสกาวใสในราตรี
เท่าวงขอบรอบปีของชีวิต
เป็นทางทิศเปิดทางให้ย่างเท้า
เป็นรูปเงาฝังปลูกชี้ถูกผิด
เป็นเกลียวสายเส้นรุ้งแห่งทุ่งทิศ
เป็นแสงสรวงคืนมืดมิดจนชิดเช้า
คือหยดน้ำชโลมใจละไมทรวง
คือสียวงม่านหมอกแห่งดอกข้าว
คือเสียงเพลงกังวาลอันนานยาว
คือเรื่องราวรินซับประทับใจ
โดยผูกพันกันอยู่ไม่รู้จบ
ในสายตาเธอสบ..เราร่ำไห้
ในอ้อมแขนเคยคุ้นของอุ่นไอ
จนไม่อยากจากไกลที่ใดแล้ว
ใช่ไหมว่าเธอเกิดมาเพื่อฉัน
เพื่อเติมวันแห่งวัยอันไหวแผ่ว
ให้หยัดสู้กู่กลับอยู่วับแวว
เป็นรั้วแนวให้อยู่รอดและปลอดภัย
ดูสิรอยก้าวนำเธอย่ำเท้า
สองมือเปล่าเธอประคองอย่าร้องไห้
จงเข้มแข็งเพื่อรอวันต่อไป
ที่หวังวาดเอาไว้จะเป็นจริง
ใครกันเล่า...ใครเอย
ไม่มีสักวันเลยจะทอดทิ้ง
ยังห่วงหายังเป็นหลักให้พักพิง
แนบนิ่งสถิตอยู่มิรู้เลือน...
หน้าส่วนตัว
1103
