ข อ บ คุ ณ

ปาลิน

ท้องฟ้าทาสีเทา
กลบรอยเหงาเมื่อเช้าวาน
ดอกไม้แผ่กิ่งก้าน
ริมสายธารแห่งการรอ

เม็ดฝนหล่นระบาย
ผลิตสายต่อลายช่อ
ดินชื้นเคล้าตื่นคลอ
ยังฝันต่อกับสายฝน

หวังเอ่ยคำขอบคุณ
อย่างว้าวุ่นและหมุนวน
เวียนรับความสับสน
อย่างทุรนทุรายมา

มือนุ่มเธอกุมทาบ			
เธอฉายภาพในดวงตา			
ไออุ่นก็เกินกว่า			
ร้อยวาจามาเรียบเรียง			
			
อยากถามใจเธอดูสักหน่อย			
หากวันนี้ร้างถอยสิ้นรอยเสียง			
จะครุ่นคิดซาบซึ้งประหนึ่งเพียง			
เคยกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงอยู่ดูแลกัน			

หรือค่ำวันหายห่างจะว่างเปล่า			
เหลือทิ้งร่องเงารอยเท้านั้น			
จะคำนึงเหลือที่ไม่มีวัน			
อย่างเคยมีเธอ-ฉันเหมือนก่อนมา			

ความรู้สึกของหมาตัวหนึ่ง
จะส่งถึงผ่านใจได้ไหมหนา
ยามจนตรอกร่ำร้องด้วยสองตา
และเปียกปอนกับฝนฟ้าบนบ่าเธอ