18 กรกฎาคม 2555 02:08 น.
ปาริตา
กลับมาฟังเสียงทะเล
ปล่อยคลื่นเห่ ซัดเทความเหงา
ก่อกองทราย....ฮัมเพลงเดียวดายขึ้นเบาๆ
ท้องทะเลว่างเปล่า เหมือนตัวเราที่เป็น
ตรงเส้นขอบฟ้า
ฉันรู้ดีว่า ภาพตรงหน้าที่เห็น
เป็นสิ่งลวงตา...และเป็นความปวดปร่าอย่างชัดเจน
ความรักเกิดได้ยากเย็น
ผืนน้ำกับแผ่นฟ้ามิอาจเป็น
อย่างที่อยากเข้าใจ
เราไม่เคยมีกัน
ความหวังก็แค่ความฝัน ว่าจะมีวันพบเจอกันได้
ความจริงก็แค่ความลวงที่ฉันถามทวงว่าทำไม
กับความรู้สึกว่ามันใกล้
แท้จริงกลับห่างไกลเหลือเกิน
ไม่มีคำตอบใดๆ
คงเหลือทิ้งไว้แค่คนหมดใจห่างเหิน
ความรู้สึกดีๆในวันเก่า..
เป็นเพียงรอยเท้าความเหงา
ที่เราย่ำเดิน
และยังคงเป็นแค่เหตุบังเอิญ
ของโชคชะตา
คงถึงเวลาที่ต้องหยุด
เมื่อเราเดินไปจนสุดเส้นขอบฟ้า
.......................................................
ภาพที่เคยนึกว่ามีมันร้างแล้ง
จึงต้องพาหัวใจที่อ่อนแรงคืนกลับมา
พักหายใจบนหาดทรายช้าๆ ...
ตื่นจากฝันแล้วบอกตัวเองว่า .....
ความรักของเรากับภาพตรงหน้า
ไม่- มี- จริง
2 กรกฎาคม 2555 11:55 น.
ปาริตา
เข็มนาฬิกากระดิกเดิน
สายลมหยอกเอินกับยอดไม้
รอยยิ้มแห้งแล้ง ใต้แสงไฟ
ระเบียงดาววับไหว อยู่ไกลตา
ไม่ทันได้เอ่ยคำขอบคุณ
โลกที่กำลังหมุนอยู่ช้าๆ
บางบทตอนเยือนย้ำว่าอำลา
กับเรื่องราวผ่านมาแล้วผ่านไป
เล่าเรื่องเด็กอมมือ ถือไม้ขีด
ข้างกำแพงคอนกรีตบ้านใกล้ๆ
ตะเกียงน้ำมันคลุ้งฟุ้งกลิ่นไอ
หาผ้าดิบทำไส้ไส่ตะเกียง
เหลียวซ้ายและขวาตามองไป
เรไรขับทำนองของงานเลี้ยง
จดจารถ่ายทอดถอดสำเนียง
ขโมยเสียง ต่างผ้า มาเชยชม
เด็กชายพิงหลังแล้วนั่งนิ่ง
มองเพื่อนไล่วิ่งกันเสียงขรม
เขาเล่นซ่อนหา ปิดตากลม
เงยก้มใบ้บอกอยู่นอกชาน
เบือนหน้ามองผนังอีกฝั่งหนึ่ง
โซ่ตรวนความคิดถึงก็ตรึงพล่าน
แว่วเสียงของยายยังกังวาน
จากหายไปนานจนป่านนี้
วิทยุตั้งเปล่าอย่างเหงาเงียบ
เผลอหลับพับเพียบตอนตีสี่
ผีพนันอยู่ยามราวี
ห้องนอนคืนนี้ไม่มียาย
ก่อนเคยวนวิ่งช่วยปิ้งปลา
ตำน้ำพริกรอท่าก็ห่างหาย
ผักชะอม เนื้อทอด ก็วอดวาย
เหลือทิ้งเปล่าดายไร้คนชิม
เรื่องราวเด็กชายผ่านสายตา
เหมือนใครตัดหน้ามาตอกลิ่ม
รั้วระแนงตีขอบอยู่รอบริม
ดอกไม้ซ่อนยิ้มอยู่ริมทาง
มะขามเทศร่วงกราวเต็มราวพื้น
โสนยืนต้นเรียงอยู่เคียงข้าง
ฟ้าหม่นกร่นเกลื่อนอยู่เรือนราง
หูกวางโยกใบไสวเอน
หน้าส่วนตัว
1325
