24 พฤษภาคม 2555 23:12 น.
ปาริตา
ฉันไม่รู้จักหรอกความรัก
หากว่าเธอยังพิงพักอยู่ตรงนี้
ไม่มีหรอกคืนฝันวันแสนดี
ไม่มีหรอกนาทีที่ฉันจำ
ฉันผ่านฤดูหนาวมายาวนัก
จนไม่เหลือสิ่งทายทักในคืนค่ำ
เมื่อท้องฟ้าแห่งนี้ทาสีดำ
ฉันแค่เดินเหยียบย่ำบนผืนทราย
อย่าหวังอะไรจากฉัน
ฉันไม่เคยวาดฝันวัน-จุดหมาย
ที่ยังอยู่ก็เหมือนรับการกลับกลาย
เพื่อสุดท้ายจะทอดทิ้งความจริง-ลวง
ฉันผ่านฤดูฝนมานานเนิ่น
อ่อนไหวจนเกินจะแหนหวง
ไม่มีหรอกนิยามที่ถามทวง
มีแต่การลับล่วงแห่งช่วงวัน
อย่าทำดีกับฉันเลย
ฉันทำได้แค่นิ่งเฉยก็เท่านั้น
รอน้ำค้างร่วงโรยจะโปรยปัน
มาตื้นตันเงาหม่นท้นดวงตา
ฉันผ่านฤดูหนาวมายาวนัก
จนเข็ดหลาบกับความรักความโหยหา
เนิ่นนาทีทุกข์ท้อที่รอมา
หวังสิ้นสุดวันลาวันนี้แล้ว
อย่าเอื้อนเอ่ยความเป็นฉัน
แม้ว่าความผูกพันยังผ่าวแผ่ว
ฉันคือความผิดพลาดที่วาดแวว
หัวใจฉันก็คล้ายแก้วที่แตกราน
ฉันไม่รู้จักหรอก (ความรัก)
18 พฤษภาคม 2555 20:59 น.
ปาริตา
ในบาทรส สกุณา มายาภาพ
จะซึมซาบผ่านคำลำนำหวาน
แห่งม่านแพรวิจิตรพิสดาร
อลังการฉ้อฉลเพียงตนเดียว
แหล่ะว้างเวิ้งนที สีทันดร
ประโลมคำอนาทรอ่อนเฉลียว
มาจะร้างแรมไพรในใบเรียว
อันคว้างบิ่นบิดเบี้ยวใต้เรียวฟ้า
ไม่มีใครสักคนจะค้นพบ
หนึ่งใบไม้ร่วงซบรบเร้าหล้า
จนกร่อนกาลล่วงลุสกุณา
หยาดสู่ดินบินหลามาคว้าไป
เจือหยดป่นหยาดดาษลมฝน
แพรใบเกลื่อนกล่นท้นน้ำใส
เพียงลมคลื่นหวนทวนก้านใบ
ก็ผะผ่าวไข้ใจทั้งใบบาง
ด้วยคือหนึ่งรุ้งมณีที่รินโศก
หนาววิโยคโยนคลอนตอนฟ้าสาง
จนหม่นไหม้เปลวคำเข้าอำพราง
ว่าสุดทางสิ้นหนเพียงตนเดียว
แม้เจ็บกายปวดร้าวจนหนาวเหน็บ
ก็จะเก็บช้ำหมองไม่ข้องเกี่ยว
ลุโทษฑัณสมค่าสุดยาเยียว
โดยเปล่าเปลี่ยวแด่ชีวิตอนิจจา!
หน้าส่วนตัว
1398
