28 กันยายน 2552 21:46 น.
ปาณาดี
เมื่อเยื่อใยสายสวาทนั้นขาดแล้ว
คงไม่แคล้วต้องหมองหม่นเกินทนไหว
อาลัยเอย อาลัยรัก เกินหักใจ
ต่อแต่นี้ จะเหลือใด ให้ภักดี
เหตุอันใดใยความฝันมาผันเปลี่ยน
กอรักน้อยที่เคยเพียรปลูกกับพี่
ถูกละทิ้งเหมือนไม่เคยมีใยดี
ถึงคราวที่สายสวาทมาขาดลง
มองดอกบัวบูชาตรงหน้าตัก
ก็ประจักษ์รักหนอก่อพิษสง
บัวเจ้ายังไม่เหลือใยให้อยู่คง
ฉันใดนั้น รักยืนยง คงไม่มี
เมื่อเยื่อใยสายสวาทนั้นขาดแล้ว
ดังดวงแก้วลอยไปไกลให้หมองศรี
เมื่อเยื่อใยสายสวาทพี่ไม่มี
เอ๋ยฤดี ก็สลาย ด้วยชายแปร
25 กันยายน 2552 16:05 น.
ปาณาดี
บรรรเลงเพลงครวญคร่ำในยามดึก
ด้วยระลึกถึงใครด้วยใจห่วง
โอ้ว่า..ป่านฉะนี้....ราตรีล่วง
ฤดีทรวง จะมองสรวง ณ แห่งใด
ลมหนาวพัดพลิ้วมาเป็นระลอก
อวลกลิ่นหอม ของมวลดอก นอกเรือนใหญ่
เก็ตถวาเจ้าหอมนวลชวนชื่นใจ
หากว่าใจนั้นหอมกว่า มาลางาม
ค่ำคืนนี้ดาริกาดารดาษ
นภากาศ ย่อมประดับ อยู่กลางท่าม
เปล่งประกาย ไหววิบวับ จับทุกยาม
จึงบรรเลง เพลงไหวตาม นิยามใจ
23 กันยายน 2552 22:44 น.
ปาณาดี
จี จีดอกมะลิซ้อน มาซอนกับดอก ท้ายเหิน
จี จีดอกเอื้องเงิน มาซอนกับดอก เอื้องเผิ้ง
ยามพระพายหนอมาตี มาหอมเย็นดี หวั่นเหวิ้ง
ไกวแกว่งเนิ้งอ่อน ทวยลม
ยามนี้ค่ำนี้ มีเดือนขาวนวล อกใจคร่ำครวญ บ่มีไผคู่
อยู่ตัวคนเดียว ไร้แลเหลียวผู้ บ่มีคู่ชู้ เคียงนอน
หมอกเหมยลงมา น้ำตาเปื้อนหมอน บ่ยอมหลับนอน ค่อนคืนเดียวดาย
อ้ายคนใจดี งามกว่าผู้ใด อาลัยหาไผ พ่องกา
อันตัวน้องนี้ มีใจใฝ่หา บ่กล้าบอกมา เพราะเป็นแม่ญิง
ธรรมเนียมรีตรอย บ่ปล่อยแท้จริง ศักดิ์ศรีแม่ปิง ดีล้ำ
รออ้ายผู้เดียว มาเกี้ยวน้ำคำ บ่มีรักซ้ำ ซ้อนกับผู้ใด
จะขอรักนวล สงวนกายใจ คนเดียวคืออ้าย รักแพง
16 กันยายน 2552 22:16 น.
ปาณาดี
หรือมาแล้วเหมันต์อันรอเฝ้า
อวลกลิ่นเจ้าเคล้าละอองของไอหนาว
จันทร์แจ่มแจ้งเดือนแจ่มฟ้าฤดูดาว
เหลือจะกล่าวในยินดีที่เฝ้ารอ
ใบไผ่พลิ้วปลิวปรายในสายหมอก
ลมพัดโชยเป็นระลอกคล้ายบอกต่อ
อันหนาวนี้ หนาวกาย ก็เพียงพอ
อันใจหนอ ขออย่าหนาว ราวกับกาย
ขอเหมันต์เอ็นดูผู้ไร้มิตร
จงสนิท เสน่หา อย่ารู้หาย
สงสารเถิด ... ผู้เฝ้ารอ....อย่างเดียวดาย
เถิด...รับรู้....และรับไว้..ในเหมันต์
7 กันยายน 2552 22:58 น.
ปาณาดี
เหนื่อยใจ
ทำสิ่งใดไม่เคยจะเห็นค่า
รักไปช้ำไปพร้อมน้ำตา
อีกกี่นานมาที่เสียใจ
จริงอยู่...รักฉันไม่ต้องการสิ่งใดตอบ
หากแต่สิ่งที่เธอมอบ...เกินรับได้
กี่ครั้งกี่ทีที่ร้องไห้แทบเป็นแทบตาย
แต่เธอก็ไม่ได้...จะเห็นใจกัน....
ทิ้งขว้างฉัน ดังสิ่งไร้ค่า
เป็นตะเกียงด้อยราคา....นี่หรือฉัน
แสงริบหรี่ดวงน้อย...ไม่เหมือนตะวัน
ไม่เหมือนจันทร์ส่องกระจ่างอยู่กลางไพร
จึงขอกล่าวคำมั่น แต่นี้
ไม่ขอมีแล้ววันอันฝันใฝ่
จากนี้...สิ้นกัน นิรันดร์ไป
เหมือนว่าเธอได้ตายไป....จากกัน
หน้าส่วนตัว
946
