7 กันยายน 2552 22:58 น.
ปาณาดี
เหนื่อยใจ
ทำสิ่งใดไม่เคยจะเห็นค่า
รักไปช้ำไปพร้อมน้ำตา
อีกกี่นานมาที่เสียใจ
จริงอยู่...รักฉันไม่ต้องการสิ่งใดตอบ
หากแต่สิ่งที่เธอมอบ...เกินรับได้
กี่ครั้งกี่ทีที่ร้องไห้แทบเป็นแทบตาย
แต่เธอก็ไม่ได้...จะเห็นใจกัน....
ทิ้งขว้างฉัน ดังสิ่งไร้ค่า
เป็นตะเกียงด้อยราคา....นี่หรือฉัน
แสงริบหรี่ดวงน้อย...ไม่เหมือนตะวัน
ไม่เหมือนจันทร์ส่องกระจ่างอยู่กลางไพร
จึงขอกล่าวคำมั่น แต่นี้
ไม่ขอมีแล้ววันอันฝันใฝ่
จากนี้...สิ้นกัน นิรันดร์ไป
เหมือนว่าเธอได้ตายไป....จากกัน
3 กันยายน 2552 16:19 น.
ปาณาดี
พี่เอย.......
ยามพี่เผยรอยยิ้ม...ก็หวั่นไหว
อกใครหนึ่งวาบหวามด้วยความนัย
ว่าหทัย นั้นมีให้ ด้วยใจภักดิ์
พี่เอย....พี่รู้หรือไม่...
ความฝันใฝ่ช่างแสนไกลแต่เกินหัก
ความหนอ ความเอย ความรัก
เป็นทุกข์ เพราะตระหนักในรักนี้
ด้วยคงมิใช่คู่สร้าง
จึงได้เพียงอยู่ห่างๆ อย่างคนที่
รู้อยู่เต็มตรอง....หมองฤดี
มิมีวันที่พี่จะมอบรัก
รักพี่..............
ด้วยรู้อยู่ทุกนาที...ทุกตระหนัก
พี่มีแล้ว...คนนั้น....คนที่พี่รัก
แม้สักก้อย...กึ่งของรัก...ไม่มีน้อง
พี่เอย....อย่าได้รู้
ความเอ็นดู..และสายตาที่จับจ้อง
น้องจะเก็บเอาไว้ในครอบครอง
เป็นดวงใจอันใสผ่อง...ของดารา
อันความปราณีที่พี่ให้
จะเก็บจำใส่ใจไว้..เพราะมีค่า
เหนือกว่าพลอยไพลินอันจินดา
จะรักษา...ไว้จนกว่า...ชีวาวาย
19 สิงหาคม 2552 10:51 น.
ปาณาดี
ฟ้าเริ่มมืดด้วยเมฆามานั่นแล้ว
คงไม่แคล้วฝนหลั่งรินสู่ดินผืน
ฟังสิฟัง เสียงสะอื้นดังครืนๆ
ปลุกความเศร้า..ให้เจ้าตื่น..จากนิทรา
จงมาร่วมบรรเลงร้องเพลงโศก
ความวิโยคจักรวมไว้ไปกับฟ้า
แต่ละหยดของเม็ดฝนที่หยาดมา
แต่ละสายของน้ำตาจะปะกัน
เถิดคร่ำครวญให้สาแก่ใจเถิด
ทุกข์บังเกิด อย่าเก็บไว้ให้อัดอั้น
เถิดวันนี้เศร้ากับฟ้าไปสักวัน
เมื่อจบสิ้น...ใจดวงนั้น...เหมือนฝันไป
แลเมื่อฟ้าผ่านฝนคนผ่านช้ำ
แสงสว่างจะโน้มนำความแจ่มใส
ฝนที่ริน...ชะล้างสิ้นทั้งดวงใจ
หลังฟ้าใส ใจกระจ่าง สว่างมน
9 สิงหาคม 2552 23:27 น.
ปาณาดี
เจ้านกขมิ้นเอย
วจะเอ่ยจะนอนใด
รวงรังบ่อยู่ใกล้
มนะใดจะปรีดา
ค่ำคืนก็ดายเดียว
วนะเปลี่ยวบ่รู้ลา
มืดมัวสลัวล้า
ศศิมา ฤ หมายมี
ยินเพลงละเลงร่ำ
รติช้ำ ณ ราตรี
ยามฟ้าบ่ปราณี
ก็บ่มีกิ่งใดนอน
บ้านใดจะเอ็นดู
นรผู้สิอาทร
อกอุ่นเพราะหนุนนอน
วสะย้อนจะคอนรัง
โรยโรยสุรีย์ศรี
รึบ่มีหทัยหวัง
แท้จริง ฤ ชิงชัง
มละทั้งปลายปราณ
12 พฤษภาคม 2552 16:53 น.
ปาณาดี
ขวัญใจเอย
ยามเมื่อลมรำเพยก็คำนึง
ดาริการะยับแสงก็ประหนึ่ง
จะร้อยรักรัดรึงถึงขวัญใจ
ค่ำแล้วเอย
เจ้านั่งอิงพิงเขนยอยู่หนใด
ข้ายืนอยู่ดายเดียวเปลี่ยวหทัย
เจ้า....ระลึกรู้บ้างหรือไม่ ....ว่าใครครวญ
คืนนี้...เดือนตรง
แจ่มแจ้งเต็มวง...งาม...ขาวนวล
เพ่งพิศสิ่งใดก็ไห้หวล
ทั้งหมดทั้งมวลคือขวัญใจ
ขวัญใจเอย
เจ้าเฉลยเอ่ยคำได้หรือไม่
ไมตรีมีมอบแล้ว.....หรือเลือนไป
ทรมานข้าเสียนี่กระไร.... ขวัญใจเอย
หน้าส่วนตัว
1385
