17 มีนาคม 2553 23:48 น.
ปาณาดี
โรยเสียแล้ว...ราตรีเอย..สิ้น..ดอก...กลิ่น
ร่วงเสียสิ้น...ความภักดี...ไม่มีค่า
เคยหอมหวน...เด็ดดอม..ย่อมโรยรา
ไม่ปรากฏ...คุณค่า...ที่ว่ามี
ดอกขาวร่วง..พวงพลิ้ว..ก็ปลิวว่อน
ดังอาทรเคยให้...กลับหน่ายหนี
เมื่อสิ้นแล้วเมตตา...เคยปราณี
ต้นราตรี ... ก็กลับโศก ...วิโยคใจ
เอ๋ย...นับแต่ค่ำคืนนี้....
จะหักห้ามดวงฤดี...มิมีใฝ่
ราตรีสิ้นซึ่งพวงดอก....เหลือเพียงใบ
ดังหัวใจ....ให้อาลัย...แต่เพียงนี้
20 กุมภาพันธ์ 2553 00:39 น.
ปาณาดี
รอน รอน อ่อนแสงสุริยศรี
ห้วงฤดีก็จวนเจียนจะสลาย
เศร้าโศกอาลัย บ่เว้นวาย
เดียวดาย ด้วยฟ้า บ่ปราณี
ยามใดน้ำตาจะแห้งเหือด
หรือจนเลือดหมดกายจึงคลายที่-
พิษรักกระจายฝังทั้งฤดี
จนมิมีอันใด จะใฝ่ปอง
ค่ำคืนโถมมาเวลานี้
มืดมิดไปทุกทีที่เศร้าหมอง
ชาติหน้าฉันใดขอครอบครอง
หมายปองเป็นเจ้าของหัวใจเธอ
ครวญคราสุริยาจะลาลับ
แม้แสงดับลับตาให้มาเพ้อ
เพียงฝันข้ามภพบรรจบเจอ
ฉันรักเธอเสมอ ...นิรันดร
3 กุมภาพันธ์ 2553 14:06 น.
ปาณาดี
เมื่อราตรีโอบล้อมด้วยอ้อมฟ้า
จันทร์ฤากล้าฉายแสงแห่งห้วงแข
เพ็ญคืนแรมแกมหม่นบนดวงแด
ฟ้าก็แปรเพราะรอยดำแห่งค่ำคืน
ดาริกาวิบวับนับร้อยแสง
กระจ่างแจ้งท่ามเวหานภาผืน
ดวงดาราน้อยใหญ่ได้ระรื่น
กระพริบแสงแห่งค่ำคืนอย่างชื่นใจ
ไร้ซึ่งหมอกเมฆาฟ้าแจ่มแจ้ง
ดาราเอย....แสนรักแพง...กว่าคืนไหน
ฟ้ากระจ่างมีดารางามจับใจ
ด้วยเพราะดาวพริบไหวหรือไร้จันทร์
ฟ้างามพราวพรายเรียงรายฟ้า
ราวกับว่าท้องนภาถูกรังสรรค์
เมื่ออรุณต้องพานพบสบตาวัน
ฟ้ากระจ่างดาวนั้น...ราวฝันไป
11 มกราคม 2553 08:03 น.
ปาณาดี
หรือจะเป็นเช่นหมองของหิ่งห้อย
ค่อยบินลอย รอไกล ไม่เห็นฝัน
แม้แสงน้อยค่อยระยิบพริบไหวหวั่น
ก็หวังเพียงมีสักวัน จันทร์จะแล
มองตัวเอง คราเดือนแรม ไม่แจ่มฟ้า
ดวงดาราส่องประกายคล้ายแทนแข
แสงน้อยนิดของหิ่งห้อยไม่อาจแปร
เปลี่ยนดวงแด แห่งดวงจันทร์ ให้หันมอง
จะอย่างไร ใจขอสู้ อยู่อย่างนั้น
ครั้นถึงวันที่หิ่งห้อย ค่อยดับหมอง
แสงน้อยนิด มิอาจเอื้อม ดังใจปอง
ขอครอบครอง ในภพหน้า หากว่ามี
23 ธันวาคม 2552 22:31 น.
ปาณาดี
แสนคำนึง....
ดังประหนึ่งหัวใจสลาย
ทรมาน...ยามคิดถึง อยู่ไม่วาย
จนกว่าชีพ...จะมลาย...หรืออย่างไร
เมื่อดาวกระพริบแสง
น้ำตา....ไม่เหือดแห้ง...รินสาย
ราตรี เป็นพยาน..แห่งห้วงใจ
หากแต่..หายใจ...อยู่ได้...ด้วยคำนึง
หน้าส่วนตัว
1089
