29 สิงหาคม 2547 10:22 น.
=^..ปากกาใบไผ่..^=
บางคนผ่านมาเพื่อผ่านไป บางคนผ่านมาเพื่อให้คุณเรียนรู้ แล้วคุณก็จากมันไป บางคนผ่านเข้ามาทักทายให้คุณได้อบอุ่น แล้วเป็นเปลวไฟในคุณ บางคนเข้ามาเพื่อที่จะเรียนรู้หัวใจซึ่งกันและกัน และหวังว่าเราจะมีกันตลอดไป จากคนแปลกหน้า กลายเป็นคนคุ้นเคย จากคนคุ้นเคย กลายเป็นคนรักกัน ฉันไม่เชื่อว่าความคิดของเราจะเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา เคยถามตัวเองหลายครั้งว่าทำไมความคิดของเราไม่เป็นเหมือนเก่าเลย มันช่างเปลี่ยนแปลงเหมือนไม่ใช่ความคิดของเรา แน่นอนที่สุดเวลาเปลี่ยนไปทำให้ความรู้สึกของเราเปลี่ยนแปลง
อย่าบอกกับใครเลยว่าคุณจะรักเค้าตลอดไป
อย่าบอกกับใครเลยว่าให้รอคุณนะ
อย่าบอกกับใครเลยว่าไม่มีอะไรทำให้เราแยกจากกัน
แน่นอนที่สุดว่าเวลา อาจจะทำให้คนที่รักกัน จะเป็นแค่เพียงคนคุ้นเคย จะอาจจะกลับกลายเป็นแค่เพียงคนแปลกหน้าเท่านั้น
เคยรู้สึกบางไหมว่า
ในขณะที่คุณกำลังวิ่งหาคนที่คุณรัก เขาอาจจะวิ่งหนีคุณ
และในบางขณะที่คุณกำลังเดินหนี เขาอาจจะเดินตามคุณ
ในขณะที่คุณกำลังวิ่งตามใครสักคนคุณรู้จักเจ็บปวดอย่างมาก
และในขณะที่คุณกำลังวิ่งหนีคนอื่น คุณไม่เคยจะหันกลับไปมองคนอื่นเลยว่าเค้าจะเจ็บปวดสักแค่ไหน..
อย่าบอกว่าคำว่ารักกับใครอีกเลย หากไม่ใช่ที่หัวใจคุณ
อย่าให้ความหวังใครอีกเลย หากคุณไม่แน่ใจ
อย่าแตะต้องความรู้สึกใครเลย หากไม่อยากที่จะเรียนรู้มัน
อย่าวิ่งตามใครมากเกินไป เพราะอาจจะทำให้เค้ายิ่งห่างคุณ
บางคนพยายามที่จะวิ่งตามหาความรัก
อาจจะรู้จักกับคนแปลกหน้าไม่กี่นาที ก็กลายเป็นคนคุ้นเคยไม่กี่วัน
แล้วอาจจะกลายเป็นคนรักไม่กี่ชั่วโมง
แต่คุณจะได้รับความเจ็บปวดตลอดทั้งชีวิต
ความรักไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะใช่เวลาไม่กี่นาที ที่จะทำความรู้จักกันและเข้าใจกัน
ชีวิตเราเองยังใช่เวลามาเกือบทั้งชีวิตเพื่อที่จะทำความเข้าใจกับความรู้สึกของตัวเอง
ดังนั้น.จงอย่าไปเรียกร้องหาความรักเลย..อยู่ที่ระยะเวลาที่จะทำความรู้จักกัน
บางคนอยู่นิ่งๆ ไม่วิ่งหาความรักเลย
ปล่อยให้มันขึ้นอยู่กับเวลาและไม่ได้คาดหวังว่าความรักจะเป็นไปด้วยความงดงามตลอดไป
ให้ความผูกพันมันไหลเลื่อน ไปเรื่อยๆ
********อาจจะเป็นปาฏิหาร์ยชั่วชีวิตของคุณที่จะอยู่ด้วยกันตลอดไป*******
27 สิงหาคม 2547 21:21 น.
=^..ปากกาใบไผ่..^=
และได้แต่หวังว่าสักวันจะมีรอยเท้าอีกหนึ่งคู่ที่จะมาร่วมเดินทางกับฉัน
วันหนึ่งมีรอยเท้าคู่หนึ่งร่วมเดินทางไปพร้อมกัน
..มาช่วยเติมบางอย่างที่ขาดหายไปจากชีวิตฉัน
มันเป็นเพียงช่วงเวลาช่วงหนึ่งของชีวิตฉันที่ได้รับรู้ถึงคำว่า รัก เป็นความทรงจำที่งดงาม
แต่รอยเท้าคู่นั้นอยู่กับฉันได้ไม่นาน..มันถูกท้องทะเลแห่งกาลเวลาซัดจนจางหายไป
ในที่สุดก็เหลือเพียงรอยเท้าของฉันคนเดียวอีกให้ฉันได้ก้าวต่อไปอย่างไร้จุดหมาย
หวังว่าสักวันจะได้พบกับรอยเท้าที่หายไปคู่นั้นอีกครั้งหนึ่ง
..
ไม่มีใครช่วยเช็ดน้ำตาในยามเหงา
ไม่มีใครเข้าใจในยามท้อ
หากชีวิตที่เป็นไปคือการรอ
ฉันจะรอเธอในความฝันของหัวใจ
..
21 สิงหาคม 2547 10:14 น.
=^..ปากกาใบไผ่..^=
กาลครั้งหนึ่ง. มีเจ้าหญิงดอกหญ้า ที่ใครๆ ก็มองว่าเธอต้อยต่ำ
เธอไม่ได้งมงามดั่งกุหลาบช่อไหน .แต่เธองดงามในความเป็นตัวของเธอเอง
..
.เจ้าหญิงดอกหญ้าหลงรัก เจ้าชายตะวัน.เธอได้แต่มองดวงตะวันและหวังว่า
สักวันดวงตะวันจะมองเธอสักครั้ง แต่มันมิอาจเป็นความจริงได้ เจ้าชายได้แต่เผาน้ำตาของเธอ โดยที่ไม่เคยรับรู้เลยว่าดอกหญ้ารักเธอมาแค่ไหน มีเพียงสายลมผู้หลงรักเธอเท่านั้นที่คอยขับกล่อมให้เจ้าหญิงดอกหญ้า ให้เจ้าหญิงได้เริงระบำตามบทเพลงแห่งสายลม เจ้าหญิงดอกหญ้ารักในเจ้าชายตะวันมาก เธอจึงผลิตัวเอง เพื่อที่จะขึ้นไปยังท้องฟ้าแห่งนี้ สายลมผู้หลงรักเธอได้เห็นดังนั้น เธอจึงช่วยพัดเจ้าหญิงให้ล่องลอยขึ้นไปบนฟ้ากว้าง เจ้าหญิงได้เห็นความงามของฟ้ากว้าง แต่เธอก็ไม่ได้รับความสุขเหมือนอยู่บนพื้นดิน เธอลอยอยู่บนนั้นมานานแสนนาน โดยหารู้ไม่ว่า ถ้าไม่มีสายลมที่เค้าโอบกอดเธอไว้ และคอยขับกล่อมให้เธอฝันดี
เนิ่นนาน ผ่านวัน ผ่านคืน
ดอกหญ้าได้พูดคุยกับสายลม...
ดอกหญ้าพูด " ทำไมท่านถึงโอบกอดข้าไว้ตลอดเวลา ท่านจงปล่อยข้าเถอะ ข้าจะขึ้นไปหา เจ้าชายแห่งแสงตะวันบนนั้น"
ทันได้นั้น สายลมผู้หลงรักเจ้าหญิงดอกหญ้า จึงวางเธอลงช้าๆ เจ้าหญิงดอกหญ้า พยายามดันตัวขึ้นไปบนฟ้า แต่เธอไม่สามารถทำได้เลย
เมื่อถึงพื้นดินเธอจึงรู้ว่า เบื้องล่างเป็นที่ของเธอ.....และสามารถยืนได้ด้วยตัวเอง เธอจึงรอคอยวันที่จะเติบโตเป็นดอกหญ้าต่อไป ตรงเบื้องล่างแห่งนี้
และจะมีสายลมผู้หวังดีจะดูแลเธอตลอดไป.
..........................................................
บางทีคนที่รักเธออยู่ใกล้ๆ เธอแต่เธอไม่เคยมองเห็นเค้าเลย
จงมองดูรอบๆ ตัวเธอ คนที่เธอมองข้ามไป เค้าอาจจะเป็นคนที่มาเติมเต็มความสุขให้เธอได้ .........เพื่อสักวันเธอจะได้ไม่อยู่ลำพังคนเดียว
หน้าส่วนตัว
1180
