17 กันยายน 2547 08:41 น.
ปากกาออนไลน์
เป็นเรื่องมหัศจรรย์ที่เราได้พบกัน.......
เสียงเพลงนี้ดังผ่านลำโพง ขณะกำลังอ่านไดอารี่ของเพื่อนๆ ทำให้อดคิดไม่ได้ว่า การที่ฟ้าได้มาเจอผู้ชายคนหนึ่ง ในโลกอินเตอร์เน็ต นั้นเป็นเรื่องมหัศจรรย์เหมือนกันน่ะ
ฟ้าไม่เคยคิดว่า โลกอินเตอร์เน็ต จะมีคนดีๆ
แฝงตัวมาให้ฟ้าได้รู้จัก และ สนิทสนมด้วย เพราะที่ผ่านๆ มา หาคนดีๆ เจอและรู้จักไม่ค่อยได้ คนที่ได้เจอคนดีๆ ในโลกนี้ไม่ว่าจะที่ไหนก็ตาม ฟ้าคิดว่าเค้าคนนั้น โชคดีมาก แปลกแต่จริง มันเป็นไปได้ และ เป็นไปแล้ว เรื่องมหัศจรรย์นี้ได้เกิดกับฟ้า
ฟ้าไม่เคยคิดว่า การที่ได้เข้าไปเล่นที่ห้องแชต จะทำให้มีผู้ชายหนึ่ง มาชอบและคอยติดตามการเป็นไปของฟ้าเกือบจะทุกครั้ง จุดเด่นนี่เอง
เริ่มทำให้ฟ้าหันมาสนใจผู้ชายคนนี้มากขึ้นอยู่ห่างๆ นั่นมันก็เป็นเรื่องมหัศจรรย์ของฟ้า ที่มีคนดีๆอย่างเค้ามาชอบมารัก ฟ้าถือว่าตัวเองเป็นคนที่โชคดีคนหนึ่งที่ได้เจอ ถามว่ารู้สึกยังไง ดีใจมากคะ แต่ตอนนั้นไมไ่ด้รู้สึกว่าชอบหรือว่ารักเลย แต่ก็มอบความรู็สึกดี ดี ให้เค้าเสมอมา และ่ก็คอยติดตามการเป็นไปของเค้าคนนั้นบ้าง อาจจะไม่บ่อยแต่ก็ทุกครั้งที่ต่อเนต
จากไม่สนใจ กลายเป็นสนใจ และ สนใจมากขึ้นไปเรื่อยๆ
และ ถ้าหากความรู้สึกดีๆ ที่เกิดขึ้นนั้น มัน เรียกว่า รัก ฟ้าก็จะไม่ ปฎิเสธที่จะเรียกความรู้สึกนี้ว่ารัก และ ถ้าเป็นรัก มันคงเป็นรักที่กระทบหัวใจฟ้าที่สุด
เค้าจะรู้มั๊ยน่ะ ว่าได้ทำให้โลกใบหนึ่งของผู้หญิงคนหนึ่ง
สว่างไสว เต็มไปด้วยรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ เค้าเป็นสิ่งมหัศจรรย์อันดับ 8 ที่ฟ้าได้มาพบได้มาเจอ ฟ้าอยากบอกเค้าว่า ทุกๆ อย่างที่ฟ้าได้รับมาจากเค้า ฟ้าจะเก็บไว้ให้ลึกสุดหัวใจ เพื่อจะได้ไว้คิดถึงตลอดกาล
ฟ้าเคยคิดเสมอว่า..ถ้าเรารักใครสักคน ไม่จำเป็นต้องครอบครองเค้ามาเป็นของเรา แต่อีกความรู้สึกหนึ่งกลับคิดว่าเมื่อเรารักแล้วเค้าก็ต้องมาเป็นของเราสิ ทำไมคนเราถึงมีสองความคิดน่ะ
ปล..ถ้าคุณคิดว่าคนที่ฟ้าเอยถึงนั้นใช่คุณ คุณคิดไม่ผิดหรอก คนไกล...
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
http://www.kapook.com/musicstation/newmusicstation/play.php?id=672
17 กันยายน 2547 08:41 น.
ปากกาออนไลน์
เป็นเรื่องมหัศจรรย์ที่เราได้พบกัน.......
เสียงเพลงนี้ดังผ่านลำโพง ขณะกำลังอ่านไดอารี่ของเพื่อนๆ ทำให้อดคิดไม่ได้ว่า การที่ฟ้าได้มาเจอผู้ชายคนหนึ่ง ในโลกอินเตอร์เน็ต นั้นเป็นเรื่องมหัศจรรย์เหมือนกันน่ะ
ฟ้าไม่เคยคิดว่า โลกอินเตอร์เน็ต จะมีคนดีๆ
แฝงตัวมาให้ฟ้าได้รู้จัก และ สนิทสนมด้วย เพราะที่ผ่านๆ มา หาคนดีๆ เจอและรู้จักไม่ค่อยได้ คนที่ได้เจอคนดีๆ ในโลกนี้ไม่ว่าจะที่ไหนก็ตาม ฟ้าคิดว่าเค้าคนนั้น โชคดีมาก แปลกแต่จริง มันเป็นไปได้ และ เป็นไปแล้ว เรื่องมหัศจรรย์นี้ได้เกิดกับฟ้า
ฟ้าไม่เคยคิดว่า การที่ได้เข้าไปเล่นที่ห้องแชต จะทำให้มีผู้ชายหนึ่ง มาชอบและคอยติดตามการเป็นไปของฟ้าเกือบจะทุกครั้ง จุดเด่นนี่เอง
เริ่มทำให้ฟ้าหันมาสนใจผู้ชายคนนี้มากขึ้นอยู่ห่างๆ นั่นมันก็เป็นเรื่องมหัศจรรย์ของฟ้า ที่มีคนดีๆอย่างเค้ามาชอบมารัก ฟ้าถือว่าตัวเองเป็นคนที่โชคดีคนหนึ่งที่ได้เจอ ถามว่ารู้สึกยังไง ดีใจมากคะ แต่ตอนนั้นไมไ่ด้รู้สึกว่าชอบหรือว่ารักเลย แต่ก็มอบความรู็สึกดี ดี ให้เค้าเสมอมา และ่ก็คอยติดตามการเป็นไปของเค้าคนนั้นบ้าง อาจจะไม่บ่อยแต่ก็ทุกครั้งที่ต่อเนต
จากไม่สนใจ กลายเป็นสนใจ และ สนใจมากขึ้นไปเรื่อยๆ
และ ถ้าหากความรู้สึกดีๆ ที่เกิดขึ้นนั้น มัน เรียกว่า รัก ฟ้าก็จะไม่ ปฎิเสธที่จะเรียกความรู้สึกนี้ว่ารัก และ ถ้าเป็นรัก มันคงเป็นรักที่กระทบหัวใจฟ้าที่สุด
เค้าจะรู้มั๊ยน่ะ ว่าได้ทำให้โลกใบหนึ่งของผู้หญิงคนหนึ่ง
สว่างไสว เต็มไปด้วยรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ เค้าเป็นสิ่งมหัศจรรย์อันดับ 8 ที่ฟ้าได้มาพบได้มาเจอ ฟ้าอยากบอกเค้าว่า ทุกๆ อย่างที่ฟ้าได้รับมาจากเค้า ฟ้าจะเก็บไว้ให้ลึกสุดหัวใจ เพื่อจะได้ไว้คิดถึงตลอดกาล
ฟ้าเคยคิดเสมอว่า..ถ้าเรารักใครสักคน ไม่จำเป็นต้องครอบครองเค้ามาเป็นของเรา แต่อีกความรู้สึกหนึ่งกลับคิดว่าเมื่อเรารักแล้วเค้าก็ต้องมาเป็นของเค้าสิ ทำไมคนเราถึงมีสองความคิดน่ะ
ปล..ถ้าคุณคิดว่าคนที่ฟ้าเอยถึงนั้นใช่คุณ คุณคิดไม่ผิดหรอก คนไกล...
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
http://www.kapook.com/musicstation/newmusicstation/play.php?id=672
12 กันยายน 2547 00:03 น.
ปากกาออนไลน์
ณ ร้านอาหารไทย
ณ ร้านอาหารไทยแห่งหนึ่งในเมือง ภายในร้านมีทั่งฝรั่งและคนไทยปะปนกันทานอาหารกลางวันกันอย่างอารมณ์ดี โต๊ะกลางร้าน..คนไทยกลุ่มหนึ่งนั่งพูดคุยกันอย่างออกรส
"น้องปอครับ วันนี้เราจะไปไหนกันครับน้องปอคนสวย" ชายหนุ่มคนหนึ่งเอ่ยขึ้นในกลุ่ม หันไปทางหญิงสาวสวยคนหนึ่งที่นั่งหัวโต๊ะ
"พี่เอกอยากไปไหนละคะ น้องปอจะพาไปหมดเลยค๊า ไม่ขัดขืนเล้ย" หญิงสาวปอตอบล้อเลียนอย่างขำๆ
"เฮ้ย..งั้นแกกะเอกไปกันสองคนละกัน กลัวเลี่ยนว่ะ" ชายหนุ่มรูปร่างสูง หน้าตาคมคาย ผิวขาว คนหนึ่งกล่าว
"แหม..แทนจ๋าคนเขาแซวกัน อย่าสอดสิย่ะ เสียรมณ์หมด" หญิงสาวปญพรว่าเข้าให้
"ว่าแต่นาย..มาด้วยทำไมเนี่ยะ หนีสาวๆจากเมืองไทยมาอะดิ" ปอถามชายหนุ่มแทนต่อ
"ปอนี่ช่างแสนรู้จริงๆเลยว่ะ" กริซแทนตอบยิ้มๆแบบเป็นกันเองเพราะปณพรหัวหน้าคณะทัวร์นี้เป็นเพื่อนสนิทของเขา
"นี่ คุณแทนหนีสาวๆจากเมืองไทยมาจริงๆเหรอครับ" ชายหนุ่มเอกวิทย์ถามขึ้นบ้าง
"ไม่เชิงครับ ผมอยากมาพักผ่อน และมาติดต่อธุระกิจให้คุณพ่อนิดหน่อยครับ" กริซแทนตอบ
"แล้วเมื่อไหร่จะมีแฟนเป็นตัวเป็นตนซะทีห๊ะนายแทน ชั้นไม่เห็นนายจะสนใจสาวๆคนไหนเลยสักคนสาวๆก็มาตื่อมานายเยอะ เป็นเกย์เหรอ" ปอถาม
"บ้าสิ..ก็มันยังไม่เข้าลูกกะตาสักคนนี่หว่า..อีกอย่างไม่ชอบให้สาวๆตาจีบว่ะ..เสียมูดหมด" แทนตอบอย่างไม่สนใจนัก
เอี๊ยด...
เสียงประตูร้านเปิดออกเสียงสนทนาหยุดลง กริซแทนหันไปมองอย่างไมไ่ด้ตั้งใจนัก ชายคนหนึ่งเดิเข้ามา..ตามด้วยหญิงสาวตาโต เพียงแวบหนึ่งสายตาหนุ่มแทนประสาานเข้าอย่างจังกับนัยน์ตาโตสีน้ำตาลอ่อนของหญิงสาวผู้เพิ่งเข้ามาในร้าน หญิงสาวรู้ตัวว่าถูกมองอยู่จึงหลบสายตาแล้วกล่าวกับพนักงานเสริฟ
"สองคนคะพี่" มดพูด พร้อมกับเดินไปนั่งโต๊ะข้างหน้าต่างซึ่งถัดจากโต๊ะของคณะทัวร์
27 สิงหาคม 2547 08:08 น.
ปากกาออนไลน์
้
กลีบดอกไม้หล่นเรียงรายตามทางเท้า ถนนหนทาง หลากหลายสีหล่นจากต้นที่เพิ่งจะเริ่มมีสีสันจากการที่ต้องอยู่ลำพัง)ราศจากใบและดอกมาหลายเดือน
มดดำ หญิงสาวร่างบางเจ้าของนัยน์ตาโตสีน้ำตาลอ่อนรับกับใบหน้าสวยรูปไข่ ผิวเนียน ผมยาวสีน้ำตาลอ่อนๆกลางหลังในชุดเสื้อคอเต่าสีดำกับกางเกงยีนเอวต่ำตัวโปรด หญิงสาวนั่งสบายๆในมือถือหนังสือพิมพ์ที่แจกฟรีทุกวันอยู่หน้าสถานีรถไฟกลางเมือง แต่หนังสือพิมพ์นั้นกลับไมไ่ด้รับความสนใจจากหญิงสาวดวงตาโตเลยแม้แต่น้อย สายตาเธอกลับเหม่อมองดูผู้คนที่เดินผ่านไปมา ในหัวเต็มไปด้วยสิ่งที่คิด...
คู่รักคู่นั้นดูท่าทางรักกันจังแหะ...
เอ...ชายคนนั้นเขามารอใครเหมือนเราหรือเปล่านะ
ทำไมหล่อนแต่งตัวแบบนั้นฟ่ะ กลับบ้านไปเปลี่ยนใหม่ดีก่าม้างง...
เด็กคนนั้นเล่นสเก็ตบอร์ดเก่งจัง...แหวะ..เทห์ตายละโชว์อยู่ได้
โหย..ยายกะตาจูงมือกันไปไหนอ่ะ น่ารักจังเลย..
"มด..มด" เสียงชายคนหนึ่งร้องเรียก
อืม..ทำไมยัยหัวแดงนั่นแต่งตัวโป้จัง...
ตาแก่คนนั้นเล่นกีต้าร์เพราะแหะ..เอาตังค์ไปให้ดีกว่า
แล้ว......
หญิงสาวคนเดิมยังคงอยู่ในความคิดของตัวเอง
"มดดำ..ไอ้มดโว้ยยย" เสียงชายคนเดิมเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆเมื่อเดินเข้ามาใกล้หญิงสาวที่นั่งคอยอยู่
"เฮ้ย นายเบนจามิน เรียกซะดังลั่น อยู่กันคนละโลกไงย่ะ เรียกซะ" มดดำหลุดจากภวังค์พลางตวัดเสียงตอบเมื่อได้ยินเสียงคนที่เป็นเพื่อน
"อ้าว ก็ตัวเองเล่นนั่งเหม่ออยู่ได้ เรียกตั้งนาน ไม่ได้ยิน..เฮ้อ" เสียงตอบมาจากชายหนุ่มร่างสูง ใบหน้าหล่อเหลาคมคายสมกับเป็นลูกครึ่ง จมูกสันโด่ง คิ้วโกงยาว นัยน์ตาสีสนิมเข้ากับผมสีน้ำตาลเข้มที่ตัดเรียบร้อยแต่ดูยุ่งเหยิงนิดหน่อยเพราะความไม่ได้พิถีพิถันในการแต่งตัวมากนัก
เบนจามิน เรนเซลมดดำเจอกับนายเบนบนเครื่องขากลับมาที่นี่เมื่อซัมเมอร์สามปีก่อน เธอมาเรียนที่เกือบ 6 ปี มีแต่เพื่อนผู้หญิงเสียเป็นส่วนมาก แต่สามปีหลัง..หลังจากเจอกับเบนจามิน..ชีวิตเธอก็มีนายเบนเป็นเพื่อนผู้ชายคนแรกที่เธอยอมซี้ปึกด้วย ความจริงนายเบนมาเรียนโทจบไปแล้ว..แต่นายนี่เกิดบ้าไรไม่ทราบอยากจะเรียนโทมันอีกใบ ชีวิตปริญญาโทต่างประเทศของนายเบนก็เลยยาวมาเรื่อยจนถึงทุกวันนี้
"นี่ๆ แล้วที่ฉันต้องมานั่งเหม่อ เฝ้าดูคนเดินไปมาเนี่ยะ เพราะรอใครย่ะ รอครายย" หญิงสาวตอบ
"นัดบ่ายโมงนะ ไมไ่ด้นัดบ่ายโมงครึ่ง นาฬิกาตายไง เดี๋ยวมีโวย" หญิงสาวย้อนขำๆ เพราะไมไ่ด้จริงจังมากนัก
"ขอโทษคร๊าบบ..มดคนดี..คนมันสายกันได้แหม..ป่ะ เดี๋ยวเลี้ยงข้าว" ชายหนุ่มเบนคนเดิมกล่าว
"แหงดิ..ลองไม่เลี้ยงดิ หิวตาลายแล้วเนี่ยะ เร็วๆเลย" หญิงสาวตอบพร้มกึ่งลากกึ่งจูงชายหนุ่มเดินอย่างรวดเร็วเพื่อไปร้านอาหารที่ต้องการจะไปทาน
หน้าส่วนตัว
1200
