18 กันยายน 2545 16:42 น.
ปากกาดาว
พวกเธอรู้ไหม...ฉันดีใจมากแค่ไหนที่ได้เป็นเพื่อนกับพวกเธอ เวลามาโรงเรียนก็เจออีกแล้ว หน้าเดิมๆทุกวัน แต่มันก็ทำให้ฉันมีความสุขไปอีกวันนึง แม้บางวัน จะเหงา เบื่อ เซ็ง...สุดชีวิต แต่การที่ฉันได้มาโรงเรียน ...มา...เพื่อเจอหน้าพวกเธอ...แค่นี้ มันก็ทำให้ฉันดีขึ้นแล้ว
มวลชน...เป็นมากกว่าเพื่อน
มวลชน...มองตาก็รู้ใจ
มวลชน...แม้จะก่อตั้งมาได้ไม่นานแต่ก้มีคุณค่าทางจิตใจ...อย่างน้อยก็สำหรับฉัน
มวลชน...เราเข้าใจกัน
....สัญญา...จะมีมวลชน...ในใจ...ตลอดไป
29 สิงหาคม 2545 17:24 น.
ปากกาดาว
เย็นวันหนึ่งหลังจากที่ แจ้ กลับมาถึงบ้าน กินข้าว อาบน้ำจนจะเข้านอนแล้ว แจ้ก็ตั้งใจจะอ่านหนังสือเรียนซะหน่อย
แจ้หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาตั้งใจจะปิดเครื่องไว้ แต่แล้ว แจ้ก็ได้พบว่าเธอพลาดการติดต่อของใครบางคนไป
เบอร์โทรศัพท์เบอร์นั้น แจ้ ยังจำได้ขึ้นใจ เบอร์ใครกันนะ? แต่เอ...............ตอนนี้ยังโปรโมชั่นอยู่นี่นา ลองโทรไปก็ได้นี่นา
"ฮัลโหล" เสียงใครบางคนรับสาย
"โทษทีนะคะ คุณได้โทรมาเบอร์นี้หรือเปล่า?"
"อ๋อ ใช่ แจ้เหรอ?"
"อึม ใครน่ะ?"
"เค้าเอง ปลาย"
"ปลายเหรอ?" แจ้ยังงงๆไม่หาย ทำไมถึงรู้เบอร์แจ้ได้นะ
"เอาเบอร์เรามาจากไหนน่ะ"
"เก็บได้ไงล่ะ ที่หน้าห้องเรียนเราน่ะ มีคนเขียนใส่กระดาษตกไว้ล่ะ"
แจ้งงๆเล็กน้อย แจ้ไม่เคยเขียนเบอร์ให้ใครนี่นา เคยบอกเพื่อนๆไปด้วยปากเท่านั้นเอง
แจ้ กับ ปลาย คุยกันได้นานพอสมควร เอาเป็นว่า ที่เคยเห็นหน้ากันมา 3-4 ปีนี่ ไม่เคยได้พูดคุย หรือรู้จักกันซะหน่อย
แจ้กับปลายคุยโทรศัพท์กันบ่อยขึ้น
แจ้มีปัญหาอะไร แจ้ก็คุยกัยปลายได้
ปลายมีปัญหาอะไร ปลายก็คุยกับแจ้ได้
ช่วยเหลือกันเป็นสิ่งดี การให้น้ำใจแก่กันและกันเป็นเรื่องดี
แ ล้ ว แ จ้ กั บ ป ล าย ก็ เ ป็ น เ พื่ อ น กั น
แ ล้ ว เ ร า ก็ เ ป็ น เ พื่ อ น กั น
ทุกวันนี้แม้แจ้กับปลายจะห่างหายคลายการติดต่อกันไปบ้างแต่มิตรภาพจะยังคงอยู่ตลอดไป........................ไม่ว่านานแค่ไหนจะจำเธอไปตลอด.........................กาล.......................................................................................................................................................................................................................................... สัญญา.........................................................................
21 สิงหาคม 2545 17:33 น.
ปากกาดาว
ฉันไม่รู้ว่าจะเริ่มเรื่องตรงไหน ฉันไม่รู้ว่าการเขียนเรื่องสั้นทำอย่างไร
ฉันไม่คิดว่าฉันจะเขียนเรื่องสั้นได้ ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขียนเรื่องสั้นต้องทำอย่างไร
มีคนคนหนึ่งเขาบอกฉันไว้ มีคนคนหนึ่งเขาสอนฉันว่า
เขียนเรื่องสั้นไม่ได้ใช้มือเขียน เขียนเรื่องสั้นไม่ได้ใช้สมองเขียน
เขียนเรื่องสั้นต้องใช้หัวใจเขียน
คนคนหนึ่งคนนั้นเขายังบอกฉันอีกว่า
อ่านเรื่องสั้นไม่ได้อ่านด้วยตา อ่านเรื่องสั้นต้องอ่านด้วยใจ
ณ วันนี้ฉันเลิกล้มความตั้งใจจะเขียนเรื่องสั้นแล้ว
ณ วันนี้ฉันไม่ได้ใช้หัวใจเขียนเรื่องสั้นแล้ว
ณ วันนี้ฉัน...อ่านเรื่องสั้นได้แล้ว
ณ วันนี้ฉันอ่านเรื่องสั้นด้วยใจ
ณ วันนี้ฉันยังจำได้
ณ วันนั้น...คนคนหนึ่งคนนั้นสอนฉันไว้
ณ วันนี้ฉันเข้าใจ
ณ วันนี้ฉันอ่านสิ่งใด ฉันอ่านมันด้วยหัวใจของฉันเอง
หน้าส่วนตัว
1501
