24 เมษายน 2548 16:24 น.
ปากกาดอกไม้(2)
คือ
อยากจะให้เพื่อนๆที่เล่นMSN ลงเมล์ไว้ทีอ่าคับ ไม่ได้มีอะไรมาก
เพราะเพื่อนที่ รร.ผมมันไม่ชอบแต่งกลอนกัน อย่างน้อยเวปเพจหน้านี้
ผมคงจะได้เพื่อนใหม่บ้าง คิดว่าหลายคนก็คงคิดแบบผมอ่ะ แล้วหลายคนคง
ขี้เกียจไปนั่งดูประวัติส่วนตัวแต่ละคนด้วย อิ อิ ถ้าไม่
รังเกียจช่วยลงเมล์ทิ้งไว้ด้วยนะฮะ หรือขี้เกียจพิมพ์ก็แอดมาเลยก็ได้งับ
holy_arch@hotmail.com
ปล.ตกลงใครเป็นเจ้าของเวปนี้อ่ะ สถิตย์มาพอสมควรยังไม่รุ้ซะที
23 เมษายน 2548 20:36 น.
ปากกาดอกไม้(2)
ฟ้าเจ้าจงบรรเลง
ทำนองเพลงพงไพรใช่ อุดมการณ์
ลมเจ้าจงขับขาน
เสรีภาพแห่งวิญญาณใช่ -ดนตรี
ผาหินเจ้าใช่จะแข็งกร้าว
บนกลิ่นคาวเลือด กายคน
ดาวเจ้าสว่างฤาใช่ เบื้องบน
สว่างแท้ใน-ใจเรา
อาทิตย์เห็น เป็นลาง
ทุกมือบังแสงพลางเห็น เป็นเงา
ทุกคนเห็นดวง เดียวกัน
ใช่ใครแบ่งแยก - ฟ้าดิน
เจ้าคนผู้หน้าซื่อ ใจคด
ผู้คิดเป็นกบฏ แผ่นดิน
ใช่เจ้าผู้เดียว สูญสิ้น
ไทยทั่วทั้งถิ่น บรรลัย
จงหยุดบรรเลงเพลง อุดมการณ์
รับฟังคำขาน พงไพร
เงี่ยโสตสดับเสียง คนไทย
ใช่เจ้าคนเดียวบนผืน แผ่นดิน
เห็นไหมวิญญาณแห่ง เสรี
ลมของไทยยังมี ร่มเย็น
ผาหินยังแข็ง อ่อนเป็น
ใยเจ้ามิทำเช่น อย่างมัน
อันนี้ ยังคงยึดกลอนเปล่าเหมือนเดิม อ่อ
ขอบคุณ คุณพรพระจันทร์ที่ไปเยี่ยมที่บทกลอน เรื่องของน้ำด้วย
อิ อิ
18 เมษายน 2548 21:35 น.
ปากกาดอกไม้(2)
เธอ
ผู้ให้กำเนิดฉัน
ในวันที่ราตรีมืดมัว
ประกายฟ้าสลัวๆ
มืดมัวในราตรี
เธอขับเพลงอุดมการณ์แห่งฟ้า
เธอบีบคลอดพี่น้องฉันนับพันเม็ด
ทุกเม็ดร่วงจากผืนฟ้า
ค่อยๆตกสู่พื้นดิน
ฉันคิด
มันคงจะเจ็บน่าดู
ถ้าตกในแนวดิ่งอย่างนี้
ฉันมองดูเธออีกครั้ง
เธอไม่มีแม้กระทั่งคำสั่งลา
เธอคลอดฉันมา แล้วก็ทิ้งฉันไป
เธอไม่มีน้ำตาสักหยด กับการสูญเสียลูกๆนับพัน
เธอยังคงมืดครึ้ม เธอยังออดอ้อนกับเสียงฟ้าแลบ
แต่ฉัน
ก็รัก เธอ
แม่ฟ้า
สวนแห่งนี้
คงเป็นสวนอีเดนของพระเจ้าใช่หรือไม่
ฉันคงตายอย่างมีคุณค่าแล้ว
ฉันคิด
หลังจากคิดอยู่นาน ฉันก็เห็นพี่น้องนับพันหยด
ตกอยู่บนใบหญ้า
ใบไม้
มันสวยงาม สวยงามกว่าแสงแดดที่ทอประกายเสียอีก
แต่
มันก็เป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่งของความสวยงามในสวนแห่งนี้
ฉันก็เป็นเสี้ยวเล็กๆของความงาม
ความงามที่ไร้ค่า
ไม่มีจุดยืนให้แก่คนไร้ค่าอย่างฉันอีกแล้ว
อีกสัก2ชั่วโมง หลังกระทบไอแดด
ฉันก็คงจะกลับคืนสู่ฟ้า บ้านเกิดฉันอีกที
เพื่อให้โลกนี้ ได้มีส่วนหนึ่งของความสวยงาม
ฉันก็ยอม
ฉันอยากบอกว่า ฉันก็เป็นเสี้ยวหนึ่งที่รักความงามบนโลกใบนี้
แล้วคุณล่ะ รักฉันมั่งหรือเปล่า?
18 เมษายน 2548 20:27 น.
ปากกาดอกไม้(2)
เธอผู้หนึ่ง
ใช้ความตายเป็นหมายเกียรติยศ
ให้โลกได้ปรากฏ
ให้ทั้งโลกได้ตื่น
ตื่นจากการหลับใหล
ด้วยการตายของเธอ
โลกสรรเสริญ
เยินยอ
ป่าวร้องว่าเธอคือ วีรสตรี
สตรีผู้กล้าหาญ
เธอผู้หาญกล้า
แต่
เธอก็ตาย
เด็กคนหนึ่ง
สูญสิ้นทุกสิ่ง
สูญเสียทุกอย่าง
ท่ามกลางเสียงร้องของเธอผู้นั้น
ท่ามกลางซากศพมากมาย
แขน - ขา พ่อ - แม่ ที่ขาดกระจาย
กองเลือดมากมาย
เด็กคนนั้น
ลุกขึ้น
ยิ้ม
อวยพรให้กับดวงวิญญาณนับล้าน
ทุกดวงยกย่องสรรเสริญเขา
ผู้เบิกทางสู่สรวงสวรรค์
จากคนบาป
จากผู้หลงผิด
ไม่มีเสียงป่าวร้องใดๆ
เขา
มีความสุข
บนทางแห่งรอยยิ้มหลังสงคราม
โลกได้จารึกชื่อ
เด็กน้อยจากสงครามไว้
และมิได้ป่าวร้องอันใด
แต่
เขา
ไม่ตาย
18 เมษายน 2548 16:42 น.
ปากกาดอกไม้(2)
มองฟ้า...ฟ้าช่างเดียวดาย
ไร้ดาวเคียงกาย
สายลมผ่านฟ้า
ฟ้าดีใจ
หัวเราะ
จนร้องไห้
สายลมเพียงผ่านฟ้า
แล้วก็ผ่านไป
ตัวฉัน...เฉกเช่นท้องฟ้า
มีค่ามากมาย
รายล้อมด้วยผู้คนหลากหลาย
แต่น้อยผู้คนเคียงกาย
..ทักทาย
..จับมือ
..ลูบหัว
..หัวเราะ
แล้วเดินจากฉันไป
ทั้งฉันและฟ้ามีค่าอะไร ?
เมื่อไม่มีใครสักคนเห็นค่าของเรา
[ บ่อยครั้ง
เรารู้คำตอบ
แต่
ไม่มีใคร
ตั้งคำถาม ]
ปล.ฝึกแต่งกลอนเปล่าอยู่ฮะ
หน้าส่วนตัว
1104
