15 มกราคม 2548 23:53 น.
ปากกาดอกไม้(2)
เจ้าหญิงแสนขาว
& แสงดาวสีเทา
บทที่ 1
แสนขาวผู้เลอโฉม
เมื่อนานมาแล้ว ข้าเคยรู้จักรอยยิ้ม รอยยิ้มที่ไม่เสแสร้ง ไม่ได้แกล้งทำ
เป็นยิ้มที่มาจากก้นบึ้งของหัวใจ ชั่วเพียงข้ามคืน กลับทำให้ข้าลืมรอยยิ้มที่งดงามเช่นนั้น
ข้าลืมแม้กระทั่งความจริงใจที่ข้าเคยมี ข้าจำได้ว่าข้าเคยชอบแสงนวลตาของหมู่ดาวบนฟ้านั้น
แต่ตอนนี้ แม้แสงหรี่ๆของโคมไฟข้ายังไม่อยากจะเหลียวมอง
ข้ายังจำได้ จำได้ดีเสียด้วย บรรดาผู้คนมากมาย เคยทักว่าข้า สวยงามเฉกสโนว์ไวท์ในนิทาน
แต่บัดนี้ ทุกพื้นที่ ที่ข้าก้าวผ่าน ข้าจะได้ยินเสียงเซ็งแซ่เสมอว่า เจ้าหญิงแสนขาว
แสน คือ ชื่อของข้าเมื่อนานมาแล้ว แสนขาว เคยทำให้หลายคนที่แรกเจอ หลงคิดว่า
ข้าคือเจ้าหญิงผู้งามอย่างบริสุทธิ์ ตรงกันข้าม มันคือ ชื่อที่ประณามด้วยความเกลียด ความชัง
ถึงเจ้าหญิงน้อยผู้เคยแสนดี แต่บัดนี้ กลับเป็นเจ้าหญิงผู้แสนเย็นชาเหมือนดังหิมะสีขาว
ใครได้สัมผัส ก็จะได้รู้สึก ความเย็นลึก หนาวเหน็บอันแสนจะชินชา
*******************************
ลองเขียนนิยายมาให้อ่านกันครับ มะรู้ว่าจะใช้ได้รึเปล่านะ
ดี ไม่ดีแนะได้ฮะ ^^ ตอนแรกว่าจะแต่งเป็นกลอน แต่ความสามารถ
ไม่เพียงพองับ T_T ใครสามารถก็โพสต์เป็นนาวทางไว้ให้ผมที
13 มกราคม 2548 21:58 น.
ปากกาดอกไม้(2)
...พิณพาทย์ ดนตรีดาล
สุรเสียงสาร กานท์สวรรค์
ทวยเทพ ร้องรำพัน
ส รวลสันต์ สดุดี
...พิรุณ หยาดฟ้าร่วง
ดุจหนึ่งท่วง ทำนองมี
หมื่นค้าง กลางราตรี
บรรเลงหล้า น่าเริงราญ
...แสงทอง ส่องสร่างฟ้า
เทียมปากกา มาจรจาร
เลิศหล้า นภางาน
อ้ากลอนกานท์ สวรรค์สร้าง ลิขิตชม
*** สรวล ในกลอนนี้ ต้องอ่านว่า สะ- หรวน คับ เพื่อความไพเราะ***
ขอส่งความรื่นรมย์นี้ให้ภาคใต้นะครับ
หน้าส่วนตัว
1414
