18 เมษายน 2548 21:35 น.
ปากกาดอกไม้(2)
เธอ
ผู้ให้กำเนิดฉัน
ในวันที่ราตรีมืดมัว
ประกายฟ้าสลัวๆ
มืดมัวในราตรี
เธอขับเพลงอุดมการณ์แห่งฟ้า
เธอบีบคลอดพี่น้องฉันนับพันเม็ด
ทุกเม็ดร่วงจากผืนฟ้า
ค่อยๆตกสู่พื้นดิน
ฉันคิด
มันคงจะเจ็บน่าดู
ถ้าตกในแนวดิ่งอย่างนี้
ฉันมองดูเธออีกครั้ง
เธอไม่มีแม้กระทั่งคำสั่งลา
เธอคลอดฉันมา แล้วก็ทิ้งฉันไป
เธอไม่มีน้ำตาสักหยด กับการสูญเสียลูกๆนับพัน
เธอยังคงมืดครึ้ม เธอยังออดอ้อนกับเสียงฟ้าแลบ
แต่ฉัน
ก็รัก เธอ
แม่ฟ้า
สวนแห่งนี้
คงเป็นสวนอีเดนของพระเจ้าใช่หรือไม่
ฉันคงตายอย่างมีคุณค่าแล้ว
ฉันคิด
หลังจากคิดอยู่นาน ฉันก็เห็นพี่น้องนับพันหยด
ตกอยู่บนใบหญ้า
ใบไม้
มันสวยงาม สวยงามกว่าแสงแดดที่ทอประกายเสียอีก
แต่
มันก็เป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่งของความสวยงามในสวนแห่งนี้
ฉันก็เป็นเสี้ยวเล็กๆของความงาม
ความงามที่ไร้ค่า
ไม่มีจุดยืนให้แก่คนไร้ค่าอย่างฉันอีกแล้ว
อีกสัก2ชั่วโมง หลังกระทบไอแดด
ฉันก็คงจะกลับคืนสู่ฟ้า บ้านเกิดฉันอีกที
เพื่อให้โลกนี้ ได้มีส่วนหนึ่งของความสวยงาม
ฉันก็ยอม
ฉันอยากบอกว่า ฉันก็เป็นเสี้ยวหนึ่งที่รักความงามบนโลกใบนี้
แล้วคุณล่ะ รักฉันมั่งหรือเปล่า?
18 เมษายน 2548 20:27 น.
ปากกาดอกไม้(2)
เธอผู้หนึ่ง
ใช้ความตายเป็นหมายเกียรติยศ
ให้โลกได้ปรากฏ
ให้ทั้งโลกได้ตื่น
ตื่นจากการหลับใหล
ด้วยการตายของเธอ
โลกสรรเสริญ
เยินยอ
ป่าวร้องว่าเธอคือ วีรสตรี
สตรีผู้กล้าหาญ
เธอผู้หาญกล้า
แต่
เธอก็ตาย
เด็กคนหนึ่ง
สูญสิ้นทุกสิ่ง
สูญเสียทุกอย่าง
ท่ามกลางเสียงร้องของเธอผู้นั้น
ท่ามกลางซากศพมากมาย
แขน - ขา พ่อ - แม่ ที่ขาดกระจาย
กองเลือดมากมาย
เด็กคนนั้น
ลุกขึ้น
ยิ้ม
อวยพรให้กับดวงวิญญาณนับล้าน
ทุกดวงยกย่องสรรเสริญเขา
ผู้เบิกทางสู่สรวงสวรรค์
จากคนบาป
จากผู้หลงผิด
ไม่มีเสียงป่าวร้องใดๆ
เขา
มีความสุข
บนทางแห่งรอยยิ้มหลังสงคราม
โลกได้จารึกชื่อ
เด็กน้อยจากสงครามไว้
และมิได้ป่าวร้องอันใด
แต่
เขา
ไม่ตาย
18 เมษายน 2548 16:42 น.
ปากกาดอกไม้(2)
มองฟ้า...ฟ้าช่างเดียวดาย
ไร้ดาวเคียงกาย
สายลมผ่านฟ้า
ฟ้าดีใจ
หัวเราะ
จนร้องไห้
สายลมเพียงผ่านฟ้า
แล้วก็ผ่านไป
ตัวฉัน...เฉกเช่นท้องฟ้า
มีค่ามากมาย
รายล้อมด้วยผู้คนหลากหลาย
แต่น้อยผู้คนเคียงกาย
..ทักทาย
..จับมือ
..ลูบหัว
..หัวเราะ
แล้วเดินจากฉันไป
ทั้งฉันและฟ้ามีค่าอะไร ?
เมื่อไม่มีใครสักคนเห็นค่าของเรา
[ บ่อยครั้ง
เรารู้คำตอบ
แต่
ไม่มีใคร
ตั้งคำถาม ]
ปล.ฝึกแต่งกลอนเปล่าอยู่ฮะ
2 เมษายน 2548 22:35 น.
ปากกาดอกไม้(2)
จดหมาย....ถึงดวงจันทร์
กระต่าย :
กรุณาติดแสตมป์ 3บาท [รูปกระต่ายหมายจันทร์]
จ่าหน้าซองถึง : พระจันทร์
ที่อยู่ : สุดฝั่งของฟากฟ้า
อ.ดวงดาว
ลงลายมือชื่อผู้ส่ง : เท้าปุกปุยของนายกระต่าย ..ประทับตรา
ถึงดวงจันทร์อันเป็นที่รัก ตอนนี้พี่เฝ้าถักเฝ้าทอยอดไม้ใบหญ้าอันจะเป็นรังรักของเรา มันอาจจะไม่ใหญ่พอ สำหรับเราและลูก แต่พี่สัญญา ว่าพี่จะตั้งใจหาที่อยู่ที่ดีกว่านี้ให้เธอ ให้ราตรีนี้เป็นพยาน ให้ภูเขาขับขานเสียงก้อง
คำสาบานของพี่
ถึงพระจันทร์ผู้กระจ่างอยู่กลางฟ้า
นี่ตัวข้านายกระต่ายผู้ต้อยต่ำ
เมียงสายตามองฟ้าราตรีค่ำ
แล้วคอยย้ำพร่ำว่าฉันรักจันทรา
ตอนนี้ให้เธอรู้ไว้ว่า เท้าหน้าปุกปุยของพี่ ประทับลงปากนวลผ่องของเธอ ผ่านคำสัญญาของฟากฟ้า ว่าพี่ ยังรักเธอเสมอมา
ยามค่ำคืนฝืนมองกลางท้องฟ้า
แล้วจูบลาจันทราที่เลือนหาย
ทุกอรุณอ่นหล้าข้าเดียวดาย
เพราะกระต่ายอย่างข้าเที่ยวหมายจันทร์
เสียงข้าร้องน้องเอ๋ยเคยฟังไหม
หรือดวงใจไกลทางมาขวางกั้น
ใยฟ้าเอยเลยแสร้งมาแกล้งกัน
เปลี่ยนตะวันผันรอนมาจรแทน
ตอนนี้ก็ใกล้รุ่งสางแล้ว พี่คงต้องขอจบจดหมายฉบับนี้ก่อน พี่สัญญา จะมีจดหมายนับร้อยฉบับ ส่งถึงเธอทุกคืน จะมีถ้อยคำนับล้านพร่ำเพ้อถึงเธอทุกวัน แต่...จะมีเธออยู่ในใจพี่คนเดียว ตลอดไป..
ด้วยรักยิ่งนิรันดร
2 เมษายน 2548 21:52 น.
ปากกาดอกไม้(2)
อย่ากล่าวโทษเขา เพื่อพระเจ้าจะไม่ทรงกล่าวโทษท่าน
เพราะว่าท่านทั้งหลายจะกล่าวโทษเขาอย่างไร พระเจ้าจะทรงกล่าวโทษท่าน
อย่างนั้น และท่านจะตวงให้เขาด้วยทะนานใด พระเจ้าจะได้ทรงตวงให้ท่าน
ด้วยทะนานนั้น
เหตุไฉนท่านมองดูผงที่ในตาพี่น้องของท่าน แต่ไม้ทั้งท่อนที่อยู่ในตาของท่าน
ท่านก็ไม่รู้สึก
เหตุไฉนท่านจะกล่าวแก่พี่น้องท่านว่า ให้เราเขี่ยผงออกจากตาของเธอ
แต่ที่จริงไม้ทั้งท่อนมีอยู่ในตาท่านเอง
ท่านคนหน้าซื่อใจคด จงชักไม้ทั้งท่อนออกจากตาของท่านก่อน แล้วท่าน
จะได้เห็นถนัด จึงจะเขี่ยผงออกจากตาของพี่น้องท่านได้
อย่าให้ของประเสริฐแก่สุนัข อย่าโยนไข่มุกให้แก่สุกร เกลือกว่ามัน
จะเหยียบย่ำเสีย และจะหันกลับมากัดตัวท่านด้วย
หน้าส่วนตัว
1000
