15 มิถุนายน 2549 03:27 น.
ปากกาขนนก
อยาก...จะขอพรจากฟากฟ้า
ลืม...วันเวลาที่มีมีเธอเคียงข้าง
ให้...ภาพเหล่านั้นค่อยๆจาง
ลง...เป็นเงาบางๆสลายจากใจไป
เพราะ...ในตอนนี้ใจฉัน
เจ็บ...จนมันแทบทนไม่ไหว
เหลือ...เพียงแต่คราบน้ำตาที่ท่วมใจ
เกิน...ที่ใครคนหนึ่งจะทานทน
ที่...ต้องพบกับรักที่ร้าว
เธอ...นั้นก้าวไปจากใจไม่มาสน
นั้น...คือสิ่งที่อาจเรียกว่าเล่ห์กล
เดิน...ไปจนใกล้สุดทางเพิ่งรู้ตัว
เดิน...จากใจที่เป็นศูนย์
จาก...วันสู่คืนที่มืดมัว
ฉัน...เองก็ไม่คิดถึงความหวาดกลัว
ไป...จนตัวไม่อาจย้อนคืนกลับทางเดิม...
12 มิถุนายน 2549 01:47 น.
ปากกาขนนก
เจ็บเหมือนน้ำตาแทบไหล
เจ็บเหมือนใจดวงนี้แทบจะขาด
เจ็บเหมือนสิ่งที่เกิดมาเกินคาด
เจ็บเพราะวาดฝันไว้งามเกินจริง
เจ็บเช่นนี้เพราะอะไร
เพราะรักใครคนนั้น...จึงยอมทุกสิ่ง
ทั้งที่รู้ว่าสิ่งที่เห็นไม่เป็นจริง
และอาจยิ่งทำให้ฉันนั้นเสียใจ
7 มิถุนายน 2549 00:48 น.
ปากกาขนนก
หากค่ำคืนนี้ยังมีค่า
ในสายตาที่ยังคงมองมาหาฉัน
ก็คงเป็นวันที่แสนดีเหมือนทุกวัน
ที่เธอนั้นยังคงมีฉันในใจ
แต่คืนนี้กลับมีค่าที่สุด
เพราะเป็นจุดที่จะต้องจำเก็บไว้
เป็นวันที่จะมองเธอได้ใกล้ๆ
ครั้งสุดท้ายในวันนี้ก่อนจากกัน
เจ็บนะเจ็บจนน้ำตาแทบไหล
ฉันเองไม่อาจปิดกั้นความฝัน
แต่โลกของความจริงทุกคืนวัน
คือเธอฉันรักกันไม่ได้จริง
หน้าส่วนตัว
945
