21 มกราคม 2549 17:35 น.
ปักปลายฝัน
แม้นเธออยู่เดียวดายในสายลม
แม้นเธอจมมหาสมุทรอันสุดลึก
แม้นเธอเหม่อลอยล่องไปคงคิดตรึก
แม้นเธอนึกถึงขอบฝันอันแสนไกล
บอกเธอว่าวันนี้เธอมีเพื่อน
บอกเธอว่าจะคอยเตือนเธอด้วยใจ
บอกเธอว่าจะคอยเป็นที่พิงให้
บอกเธอว่าแม้นอยู่ไกลแต่ใกล้กัน
ยามเธอท้อฉันจะเป็นกำลังใจ
ยามเธอเดินไห้อาลัยเธอมีฉัน
ยามเธอเศร้าฉันจะรับเอาแบ่งปัน
ยามเธอพันผูกปัญหาฉันรับมา
แม้อยู่เดี่ยวเดียวดายในสังคม
หรืออยู่ตรมความทุกข์เธอสรรหา
อย่าลืมว่าเธอมีเพื่อนผู้พึ่งพา
เพื่อนมนุษย์ คือคำว่า เราเพื่อนกัน
๒๑ มกราคม ๒๕๔๙ ๑๑.o๔ น.
20 มกราคม 2549 21:47 น.
ปักปลายฝัน
ความรู้สึกไหวหวั่นพลันเลือนหาย
ไปกับสายลมพลิ้วปลิวไสว
เสียงเกลียวคลื่นกระทบเรือดุจดวงใจ
นกร้องไปครรลองทำนองเพลง
มือเธอแตะมือฉันแนบสองรัก
คอยทอถักสายใยไม่หวั่นเกรง
แม้ยืนบนไททานิคที่โคลงเคลง
แต่ใจเรายังบรรเลงไม่เปลี่ยนไป
เพียงเรียงร้อยเสียงสร้อยถ้อยคำหวาน
เพียงเธอสานไมตรีจิตคิดหลงใหล
เพียงเธออยู่ข้างเคียงคอยชิดใกล้
เพียงสองใจรวมเป็นหนึ่งตรึงสองเรา
ในวันนี้ฉันมีเธออยู่เคียงข้าง
เราจะสร้างความสุขไร้โศกเศร้า
วันข้างหน้าเป็นเช่นไรจะไม่เดา
คอยเรียนรู้และขัดเกลาฉันและเธอ
๒o มกราคม ๒๕๔๙
หน้าส่วนตัว
1350
