อะไรคือ....คำว่ารักของเธอ

ปะการังสีเงิน

อยากจะรู้เหลือเกินคำว่ารักของพี่มันคืออะไรกัน

คือความหวังดีให้ฉันนี้ มีความสุข เหมือนที่เคยบอกกัน
หรือว่ามันหมายถึงการครอบครองตัวฉันไว้

พี่บอกว่า จะยอมปล่อยถ้าหากว่าฉันต้องการไป
แล้วทำไมในวันนี้มันกลับไม่เหมือนอย่างที่บอกกัน

ไม่อยากจะโทษที่พี่นั้นโกรธ เพราะเข้าใจ
แต่ทำไมต้องอาฆาตแค้นเคืองกันด้วย  นี่คือสิ่งที่ฉันยังไม่เข้าใจ ว่าคนที่เคยรักกันเค้าต้องอาฆาตแค้นกันด้วยหรอ

ไม่อยากจะโทษว่าความผิดนั้นมันอยู่ที่ฉันหรือว่าพี่
แค่อยากบอกว่าที่เราต้องเลิกกันมันไม่ใช่บุคคลที่สามหรอกน่ะ
ที่เลิก เพราะเราไปกันไม่ได้แล้ว ฉันก็แรง พี่ก็แรงไม่มีใครยอมใคร
จะทำยังงัยมันก็ไม่อาจเป็นเหมือนเดิมได้อีกต่อไป

เรื่องในอดีตพี่มีใครฉันก็ยอมหมด  ใครโทรหาฉันก็ไม่เคยว่า
แล้วทำไม ทีฉันพี่กลับไม่เชื่อใจ  กลับต้องรู้ทุกอย่าง  ทั้งที่มันไม่ได้สำคัญอะไร

ฉันอึดอัด มันเหมือนพี่ต้องการทั้งชีวิตของฉันไว้

ฉันไม่ใช่สิ่งของ หรือสัตว์เลี้ยงที่จะได้เชื่องๆ  ฉันก็มีชีวิตของฉัน 
คนเรามันก็ต้องการความเป็นอิสระกันบ้าง

ก่อนคบกัน ก็เคยตกลงกันแล้ว จะไม่วุ่นวายชีวิตส่วนตัวกันมากเกินไป
นี่อะไร บันทึกไว้พี่ก็อ่าน  โทรศัพท์ก้อตรวจเบอร์ตลอด ข้อความมาก็อยากรู้
พี่เป็นผู้ชายน่ะ เข้มแข็งหน่อย อย่าอ่อนไหวเหมือนผู้หญิงสิ

ฉันไม่เคยนอกใจ  ไม่เคยคิด ไม่เคยมองใคร
ไปไหนมาไหนกันตลอด จะเอาเวลาไหนไปมีใคร
ใกล้สอบยังต้องมาคอยเอาใจ  มันไม่ไหวหรอกน่ะ มันทนไม่ได้หรอก
 
คิดถึงแต่หน้าตาตัวเอง ครอบครัวตัวเอง
แล้วเคยนึกถึงฉันมั้ย

กลัวเสียหน้า กลัวเสียฟอร์ม กลัวมองใครไม่ได้
นี่หรอที่รัก  รักฉันหรือรักตัวเองกันแน่

อย่าเลย...อย่ามาทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นในความเป็นจริง
ในเมื่อเรื่องที่เราสัญญาไว้ พี่ยังทำไม่ได้
บอกเรื่องของเราให้ใครต่อใครรับรู้  รวมถึงบ้านของฉัน
มันก็เกินพอที่ฉันจะต้องอยู่ด้วยแล้ว

เคยสงสาร  เคยคิดว่าจะจากกันอย่างดี  จะไม่ไปกวนใจอีกให้พี่ค่อยทำใจ
แต่ในเมื่อพี่ทำกับฉันอย่างนี้   ก็ดีแล้ว....ต่อไปฉันก็จะได้รู้ว่า ควรวางตัวยังไงกับพี่ดี   คงไม่ต้องคำนึงถึงใจพี่อีกแล้ว

ในเมื่อความรักของเธอมันมีแต่หนาว  คอยทิ่มแทงกันตั้งแต่วันที่คบกันแล้ว
ฉันก็คงจะไม่ขอเอาชีวิตที่เหลือไปให้หนาวนั้นเกี่ยว เป็นรอยบาดแผลอีกต่อไป

ฉันไม่รู้พี่จะอ่านหรือไม่  อย่างไรฉันก็คงไม่รู้สึกอะไรกับพี่อีกต่อไปแล้ว
ฉันเห็นพี่  คงแค่เหมือนคนที่สวนทาง  ไม่มีความสำคัญ  ไม่รู้สึกผูกพันธ์อะไร

คำว่าเสียดาย....มันน่าเป็นคำของฉันมากกว่า ที่เอาชีวิตไปข้องเกี่ยวกับคนแบบพี่  อันที่จริงชีวิตฉันมันก็ดีอยู่แล้ว  มีพี่เข้ามาชีวิตยิ่งตกต่ำลงไปด้วยซ้ำ

สัญญาอะไรก็ไม่เคยทำให้ได้สักที   มีอะไรก็อาศัยแต่ชายกางเกงพ่อ
ไม่มีความมุ่งมั่นในชีวิต  ใครจะไปวางใจใช้ชีวิตด้วยได้

ที่เขียนไม่ได้อยากจะตอกย้ำหรอก  แค่ให้รู้สึกตัวบ้าง  อย่าว่าแต่ใคร  หันกลับไปมองความจริง ในสิ่งที่ตัวเองทำบ้าง  จะได้รู้ไว้ว่า เพราะอะไรใครต่อใครถึงทนไม่ได้