ความเหงาที่กลับคืน

ปะการังสีเงิน

ความเหงา ไม่เคยลางเลือนไปจากใจ
วันเวลา ยิ่งตอกย้ำให้ความทรงจำกลับคืนมามากขึ้นทุกที
ความเจ็บปวด ที่ฉันได้ทำไว้
กลับทำให้ใจฉันยิ่งทรมาน ราวกับมันย้อนคืนมา

สิ่งเดียวที่ฉันรู้ คือไม่มีความแน่นอนใดๆในความรัก
อาจมีหลายคนพยายามฉุดรั้งไว้ แต่สุดท้ายมันก้อค่อยจางลงไป
จะมีอะไรที่ทำร้ายใจได้เท่านี้

ฉันเพิ่งรับรู้สิ่งที่ทำไว้กับเธอ
ความเจ็บปวดที่ฉันเคยสร้างมันขึ้นมา 
มันไม่ได้แตกต่างไปจากวันนี้เลย

ความเหงามันช่างโหดร้ายกับจิตใจเหลือเกิน
มองคนรอบข้าง ราวกับคนไม่รู้จัก
เหมือนราวกับยืนเพียงลำพัง ท่ามกลางความมืดมนของใจ

ฉันเหนื่อยเหลือเกิน กับการค้นหาทางออก
ยิ่งเดิน ยิ่งมองไม่เห็นใคร
สุดท้าย คงมีเพียงความเงียบงัน ที่ฉันต้องเผชิญ
ความมืดมนยังคงปกปิดทางออกนั้น

ความผิดพลั้งที่ฉันทำไว้ ใครจะยอมให้อภัย
คงไม่มีทางกลับไปเหมือนเดิม
ยิ่งนานวัน ฉันกลับละอายตัวเอง

ความทรงจำที่ไม่อาจลบเลือน
ยิ่งกลืนกินฉันสู่ความเหงา อ้างว้าง และเดียวดาย
สิ่งที่ค้นหา กลับไม่เคยมีจริง

ฉันได้รับแล้ว ความรู้สึกเช่นเดียวกับเธอ
มันยากเย็นเหลือเกิน ที่จะผ่านมันไป
เธอคงเจ็บปวดมาก กับเรื่องราวในวันนั้น

ฉันไม่อาจย้อนเวลากลับไปได้
ฉันคงต้องยอมรับกับความเจ็บปวดนี้
ความเจ็บปวดที่เป็นเช่นเดียวกับเธอ
ฉันยังไม่รู้ ว่าเมื่อไหร่จะผ่านมันไปได้

สิ่งที่อยากบอกเธอ
ฉันคงไม่อาจให้เธอได้ยิน
เพราะมันช่างปวดร้าวเกินที่จะเอ่ยออกไป

น้ำตาที่รินไหล เปียกที่นอน
ไม่ช้าก้อคงแห้งหายไป เหลือไว้แต่รอยจางๆ
ฉันไม่รู้ว่าเธอจะมองเห็นหรือไม่
รอยเจ็บช้ำ ที่ฉันนั้นรู้สึกและความสำนึกต่อเธอ

สิ่งที่ฉันทำไว้ ให้กับเธอได้รู้สึก
ตอนนี้ฉันสำนึกแล้ว
และคงเป็นความสำนึกครั้งสุดท้ายที่ฉันจะมี
จากนี้ไปโลกของฉันคงเหลือเพียงความมืดมนตลอดกาล