24 เมษายน 2547 22:22 น.
ปะการังสีเงิน
เหมือนว่าเธอ ยังยืน อยู่ตรงนึ้
ทุกนาที เหมือนมี เธอเสมอ
ทุกมุมมอง ของห้อง เหมือนพบเจอ
ยังเห็นเธอ เดินอยู่ เช่นวันวาน
รักของเรา ฉันนั้น ยังจำอยู่
ยังรับรู้ รักนี้ ที่แสนหวาน
รักยิ่งใหญ่ หวานชื่น ดั่งน้ำตาล
ช่างซึ้งปาน เป็นเหมือน ลมหายใจ
มีเพียงหนึ่ง เรื่องเดียว ที่อยากรู้
ฟ้ามองดู เรารัก กันบ้างไหม
ใยต้องพลาก เธอลา จากฉันไกล
ทิ้งฉันไว้ ให้จำ เพียงลำพัง
เฝ้ามองเธอ แน่นิ่ง ราวนอนหลับ
เธอไม่กลับ มาสาน ต่อความหวัง
น้ำตาริน ใจล้า หมดกำลัง
หมดพลัง และหวัง ที่รอคอย
ฉันล้มลง ตรงนี้ ข้างเธออยู่
ยังเฝ้าดู เธออยู่ ที่รักจ๋า
ไม่มีแม้ คำพูด เสียงร่ำลา
หลับเถิดหนา ไม่ช้า คงพบกัน
อย่ากังวล ถึงสิ่ง ที่คาอยู่
ฉันนั้นรู้ ถึงเรื่อง ที่เธอฝัน
จากวันนี้ จะขอ สานต่อมัน
เมื่อเจอกัน เธอนั้น คงภูมิใจ
สิ่งสุดท้าย ที่ฉัน นั้นทำได้
ขออยู่ใกล้ มองดู เธอหลับไหล
แม้ร่างนั้น มลาย จางหายไป
แต่หัวใจ มีไว้ ให้เพียงเธอ
อย่ากังวล เรื่องใด เลยคนดี
ต่อจากนี้ รู้ดี อยู่เสมอ
จะเข้มแข็ง อดทน ทำเพื่อเธอ
คงได้เจอ เธออีก ในไม่นาน
23 เมษายน 2547 20:48 น.
ปะการังสีเงิน
โอ้ความเหงา เจ้าช่าง แสนโหดร้าย
เจ้าช่างคล้าย มีดคม คอยเชือดเฉือน
ความทรงจำ ในอดีต ยังย้ำเตือน
ไม่ลางเลือน ตามวัน และเวลา
ลมยิ่งพัด ยิ่งย้ำ ความเจ็บปวด
ช่างร้าวรวด ในใจ ยากรักษา
ยิ่งนานวัน ใจมัน ยิ่งอ่อนล้า
ฉันคงลา ด้วยใจ ที่ทุกข์ทน
ความเจ็บนี้ ที่ฉัน เคยก่อไว้
ทำให้ใคร เศร้าตรม และขื่นขม
รับรู้แล้ว ความปวด ร้าวระทม
ดั่งเหมือนจม ลงสู่ ราตรีกาล
ไม่อาจหวน คืนกลับ สู่วันเก่า
ไม่อาจเล่า ความเจ็บ ที่หนักหนา
ตอนนี้ฉัน มีเพียง หยดน้ำตา
ที่ไม่ช้า ก็จาง ไร้ร่องรอย
หน้าส่วนตัว
1151
