3 มิถุนายน 2547 11:15 น.
ปะการังสีเงิน
มองเห็นเธอ..... ร้องไห้ ......น้ำตาเอ่อ
ใครทำเธอ.......ให้เป็น... เช่นนี้หนอ
หรือว่าเป็น.... คนที่....เธอเฝ้ารอ
เค้าไม่พอ.... กับรัก.... เธอหรือไร
อยากเข้าไป... ปลอบใจ.... ตรงเธออยู่
แต่ฉันรู้.... รอเพียง.... เขาใช่ไหม
ฉันคงได้..... แค่ปลอบ..... เธอไกลไกล
ด้วยหวังให้.... ใจเธอ....คืนเหมือนเดิม
สุดอิจฉา.. คนที่...เธอนั้นรัก
เธออกหัก.... ก็รัก.... เขาเสมอ
ผิดกับฉัน....ที่มัน..... มีแต่เธอ
กลับได้เจอ..... แค่คำ..... ว่าเพื่อนกัน
ไม่เป็นไร....ให้ได้....มองห่างห่าง
เช็ดน้ำตา...ยามล้า...หรือเศร้าหมอง
จะขออยู่....เคียงข้าง...คอยประคอง
จะเฝ้ามอง....ไม่ต้อง...ร้องอาลัย
1 มิถุนายน 2547 11:12 น.
ปะการังสีเงิน
ใต้แสงจันทร์.....คืนนี้ช่างสวยจริง
ทุกทุกสิ่ง.....ต้องแสง....ดูอ่อนไหว
ภาพงดงาม....หวานซึ้ง......ตรึงติดใจ
จะหาไหน......รำพันจันทร์สีทอง
แต่มุมหนึ่ง...ใต้แสง......ที่มืดมน
กลับมีคน.....คร่ำครวญ.....ช่างหม่นหมอง
มือป้ายปาด...แก้มอาบน้ำตานอง
ให้ตรึกตรอง....มองดู.....เศร้าเอกา
กว่าแสงจันทร์.....จะพ้นล่วงเลยผ่าน
ราตรีกาล....คืนนี้....นานหนักหนา
สิ่งข้างเคียงมีเพียง......หยดน้ำตา
สุดเหว่ว้า.....พาลพา.......ใจขาดรอน
หากจะขอ.....สิ่งใดจากจันทร์จ้าว
ไม่ขอข้าว...ขอแกง.....สิ่งไหนไหน
ขอเพียงจันทร์....คืนคนที่เอาไป
คืนเขาให้...กลับมา.......หาฉันที
29 พฤษภาคม 2547 19:36 น.
ปะการังสีเงิน
คิดถึงเธอ เหลือเกิน....... เธอจะรู้อยู่บ้างไหม
เสียงหัวใจร่ำไห้.... คร่ำครวญ.......สุดถวิล
อยากบอกเธอว่า......ตอนนี้ ใจฉันมันยังไม่ชิน
น้ำตารินล่วงหล่น.... ไม่สิ้น....... จากดวงตา
แม้รู้ดี.....ถึงเหตุผลวันนี้....ที่เราต้องลาจาก
จำต้องพลากห่างกัน..... เนื่องจากการศึกษา
จะขอตั้งใจ....พากเพียร.. เรียนให้จบปริญญา
ถึงอ่อนล้า.....ยังรู้ว่ามีเธอเคยเป็นกำลังใจ
ขอเวลาแค่ปีเดียว...... ที่เรานั้นจำต้องห่าง
จะยอมทนอ้างว้าง....ก็เพื่อวันข้างหน้าที่สดใส
อย่ากังวลไปเลยน่ะ......ว่าฉัน...จะมีใคร
ใจทั้งใจ.......จะขอฝากเอาไว้ให้อยู่กับเธอ
ยังจำภาพเราร่ำลา.....ตรงที่ทางสายใต้ใหม่
น้ำตาไหลอาบแก้ม....... ให้อายคนเป็นหนักหนา
รถเคลื่อนผ่านหน้าเธอ....ยังมองตามจนพ้นสุดสายตา
รู้ดีว่าอีกไม่ช้า ......เราจะกลับมา..... เป็นเหมือนอย่างเดิม
26 เมษายน 2547 21:52 น.
ปะการังสีเงิน
หลับไปแล้ว... สิน่ะ......เจ้าตัวน้อย
เสียงจ้อยจ้อย...... เงียบหงอย...พลอยหลับไหล
นอนใกล้แม่.......นี่น่ะ......เจ้าดวงใจ
หลับไปใน .......อ้อมกอด....ของแม่เอย
แม่จะขอ...ดูแล.....ให้เจ้าอุ่น
แม้จะวุ่น....ก็คุ้น....แล้วหละหนา
ก็เจ้านั้น....เป็นดัง....เช่นแก้วตา
แม้จะล้า.....ก็ไม่....ร้างราไป
แม่ยอมเหนื่อย...... เมื่อยล้า........ ยอมลำบาก
เจ้าจงพาก..... เพียรเรียน...... เถิดลูกจ๋า
แม่คงให้..... ได้เพียง..... แต่วิชา
อีกไม่ช้า..... คงลา ........เจ้าไปไกล
คนหลากหลาย...ใจแม่.....สุดแสนห่วง
กลัวเค้าลวง......... ให้เจ้า.......... ต้องหวั่นไหว
คนหลากหน้า...... ล้วนแล้ว......... หลายหลากใจ
จงอย่าไว้...... ใจใคร .........ให้เศร้าตรม
คำแม่เอื้อน..... เอ่ยบอก...... ให้ลองคิด
วันนี้ติด....... ครุ่นคิด...... ให้สงสัย
แต่ไม่ช้า..... เมื่อเจ้า..... เติบใหญ่ไป
จักเข้าใจ.... ในสิ่ง .......ที่แม่เตือน
โอ้รักนี้...... ซึ้งแล้ว.... แม่ประจักษ์
ที่ยายรัก..... ก็คง....... เสมอเหมือน
แม้จะนาน.... นับปี .......กี่พันเดือน
มิลางเลือน.... รักนี้......... ที่มอบเอย
25 เมษายน 2547 16:53 น.
ปะการังสีเงิน
รักเพราะดี กับดี จึงเกิดรัก
สิ่งที่หนัก คือใจ ฉันหวั่นไหว
สุดสับสน ทำไม ต้องเลือกใคร
ในเมื่อใจ นั้นรัก ทั้งสองคน
คนหนึ่งจาก ทั้งที่ ใจยังรัก
ที่อกหัก เพราะต่าง ก็สับสน
ต่างก็ติด อยู่กับ ความกังวล
จนสองคน ต้องแยก ทางกันเดิน
อีกคนหนึ่ง เข้ามา ตอนที่เหงา
ตามเป็นเงา คอยเฝ้า ไม่ห่างเหิน
คอยจับมือ ร่วมทาง พาก้าวเดิน
แต่ใจเดิม ไม่อาจเปลี่ยน เพื่อตอบแทน
ฉันขอหยุด ใจไว้ แค่ตรงนี้
ขอไม่มี ทั้งเธอ และทั้งเขา
จบทุกสิ่ง ทุกอย่าง ระหว่างเรา
จากนี้ไป ทิ้งไว้ แค่ความทรงจำ
หน้าส่วนตัว
1160
