ฝันนี้ ฤ สลาย..

ปอกำปั่น

๏ มองเมฆลอยห่มฟ้ายังพาหวน 
หน่วงนึกถึงเคยครวญให้ป่วนปั่น 
เย็นลมดึกโชยผ่านทุกวารวัน 
ยังคงฝันถึงชายที่หมายมอง 

๏ ฟังเสียงหรีดหริ่งโหยที่โชยแว่ว 
ยะเยือกแผ่วลมพัดยิ่งกลัดหนอง 
ระทวยทุกข์ถมถั่งเมื่อหวังปอง 
มาลอยล่องเลือนหายมลายไป 

๏ คงเป็นเพลงหรีดกระหน่ำมาสำทับ 
แว่วเสียงจับดวงจิตเหมือนพิษใส่ 
หยดลงผ่านจากตัวถึงขั้วใจ 
กัดกร่อนไปเกินทั่วทั้งตัวตน 

๏ เถิดจงมาความเศร้ามาเผาข้า 
คือการท้าทายแกร่งทุกแห่งหน 
ขอต้อนรับความแพ้แม้มืดมน 
จะร้อยหนหมื่นครั้งก็ยังรอ 

๏คงไม่เหลือสักครั้งความหวังนี้ 
ให้เรามีรักมั่นที่ฝันต่อ 
เติมเต็มเปี่ยมใจป่นให้ล้นพอ 
จะไม่ขอเกินนี้หากมีจริง 

๏ มองเมฆลอยหม่นเคลื่อนจนเลือนลับ 
ยินแต่ศัพท์สำเนียงของเสียงหริ่ง 
ยามลมดึกยังหวั่นพรั่นประวิง 
ถึงทุกสิ่งที่ผ่านมานานแล้ว ๚ะ๛