25 มิถุนายน 2550 12:38 น.
ปวิตตา
ฉันและเธอนั้นต่างกันมากมายนัก
แค่ใจรักอย่างเดียวคงมิได้
เธอคือดาวฉันคือดินช่างห่างไกล
ไม่มีวันที่ดาวจะเคียงดิน
..............................................................
19 มิถุนายน 2550 13:37 น.
ปวิตตา
จากวันนั้น จนวันนี้ ที่จากลา
อีกน้ำตา ที่หลั่งไหล ดั่งสายฝน
เธอที่รัก จากไปไกล สุดจะทน
คนหนึ่งคน จึงได้รู้ ว่าสายไป
.............................................
ไม่มีแล้ว เวลาของ เราทั้งสอง
คงจะต้อง จบลง พร้อมกับใจ
ฉันผิดเอง ที่ไม่พูด มันออกไป
เธอไปไกล ถึงได้รู้ ว่ารักเธอ
.............................................
อยากจะย้อน เวลา เพื่อแก้ไข
บอกความใน คำว่ารัก อย่างเธอขอ
แต่วันนี้ เธอคงไม่ อยากจะรอ
และร้องขอ คำนั้น อีกใช่ไหม
...............................................
1 มิถุนายน 2550 14:58 น.
ปวิตตา
ครูเสกสันต์ที่พวกเรานั้นรู้จัก
ท่านนั้นรักห่วงใยศิษย์เทียบเทียมกัน
จากวันนี้ท่านจะไปตามความฝัน
และฝ่าฟันอุปสรรคทางข้างหน้า
สมมุติว่าท่านได้อ่านกลอนบทนี้
ที่ศิษย์ได้เขียนกลั่นกรองออกมาให้
ศิษย์เพียงแต่อยากจะบอกความในใจ
และอยากให้ครูอภัยที่แล้วมา
ครูนำพาสิ่งที่ดีมาให้ศิษย์
จะถูกผิดครูนั้นมีเหตุผลให้
แม้ว่ากล่าวตักเตือนเพราะห่วงใย
แต่ในใจล้วนหวังดีต่อศิษย์ตน
ศิษย์คนนี้ทำผิดมาตลอด
ไม่เคยรอด เข็มขัดต่ำ รองเท้าสี
ถูกครูตักครูเตือนแทบทุกที
ก็ยังมีมาให้เห็นแทบทุกวัน
ความผูกพันที่ผ่านมาศิษย์ยังจำ
อีกทั้งคำวาจาที่เอื้อนเอ่ย
เปิดเทอมใหม่คงไม่มีคำอย่างเคย
โอ้ใจเอยหายพลัน น้ำตามี
ศิษย์ไม่ดีคนนี้นั้นรักครู
และจะสู้ต่อไปอย่างครูบอก
ตั้งใจเรียน มิเล่น มิให้ชอก-
ช้ำใจดอก ครูเสกสันต์มิต้องห่วง
สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งปวงโปรดดลบันดาล
พิชิตมารจงคุ้มครองปกป้องภัย
ครูเสกสันต์ที่จะต้องอยู่ห่างไกล
ให้สำเร็จไปไกลดั่งใจครู
.....................................
หน้าส่วนตัว
1500
