27 กันยายน 2550 14:37 น.
ปวิตตา
จากวันนั้น จนวันนี้ ที่จากลา
อีกน้ำตา ที่หลั่งไหล ดั่งสายฝน
เธอที่รัก จากไปไกล สุดจะทน
คนหนึ่งคน จึงได้รู้ ว่าสายไป
....................................................
ไม่มีแล้ว เวลาของ เราทั้งสอง
คงจะต้อง จบลง พร้อมกับใจ
ฉันผิดเอง ที่ไม่พูด มันออกไป
เธอไปไกล ถึงได้รู้ ว่ารักเธอ
....................................................
อยากจะย้อน เวลา เพื่อแก้ไข
บอกความใน คำว่ารัก อย่างเธอขอ
แต่วันนี้ หมดเวลา จบการรอ
ไม่เพียงพอ หากจะย้อน เวลาคืน
.....................................................
27 กันยายน 2550 14:30 น.
ปวิตตา
เธอทะเลาะ กับคน ที่เธอรัก
หน้าที่หนัก ที่สุด คงเป็นฉัน
เช็ดน้ำตา คอยปลอบโยน เชื่อมสัมพันธ์
หน้าที่ฉัน ก็เท่านี้ สำหรับเธอ
....................................................................
เธอเจอใคร ที่ดี มากกว่าฉัน
ความผูกพัน สำหรับเรา มีเท่านี้
ที่ปรึกษา คอยแนะนำ ทำให้ดี
หน้าที่นี้ ดีที่สุด สำหรับเรา
....................................................................
ฉันกับเขา นั้นเทียบ กันไม่ติด
อย่าไปคิด อิจฉา จำเอาไว้
บอกตัวเอง เป็นได้แค่ คนไว้ใจ
ที่ปรึกษา นั่นไง จำให้ดี
....................................................................
15 สิงหาคม 2550 10:42 น.
ปวิตตา
สายลมพัด ปัดฝุ่นคุ้ง ฟุ้งกระจาย
เหมือนระบาย ความอัดอั้น ที่ติดตรึง
เสียงสายลม หวีดหวิว นึกคำนึง
เหมือนคิดถึง ใครบางคน ที่ซ่อนใจ
.........................................................
สายลมหนาว จับจิต เมื่อยามเย็น
ฝุ่นกระเซ็น ลอยตามลม ละลิ่วไป
สายลมหนาว พัดพา ฝุ่นไปไกล
ที่ซ่อนใจ ละล่องไป ตามสายลม
...........................................................
3 สิงหาคม 2550 20:09 น.
ปวิตตา
คนเบื้องบน เบื้องล่าง ต่างตรงไหน
ตรงที่ใจ หรือที่เกียรติ แลศักดิ์ศรี
ความเป็นคน มีเท่าไหม หรือไม่มี
สิ่งที่ดี คนแบบไหน มากกว่ากัน
...........................................................
คนเบื้องบน สูงศักดิ์ แตะไม่ได้
ใครมิได้ มีประโยชน์ ยิ่งแล้วใหญ่
ยิ่งนับวัน สูงเพียงศักดิ์ ยกเว้นใจ
สิ่งภายใน ทำด้วย อะไรกัน
..........................................................
คนเบื้องล่าง ฟังดู เหมือนต่ำต้อย
ดูศักดิ์น้อย แต่ใจเล่า มีมากหนา
ความจริงใจ มีมายมาย เหลือประดา
สิ่งผ่านมา ดูแล้ว ช่างต่างกัน
...........................................................
16 กรกฎาคม 2550 17:10 น.
ปวิตตา
ในสังคม ที่เราเห็น ช่างลวงตา
ถูกนำพา ครอบงำ ด้วยสิ่งผิด
หวังประโยชน์ ส่วนตน มากกว่ามิตร
แม้ความคิด ยังไม่มี ประดับตัว
...........................................................
ช่างน่ากลัว เสียจริง โลกใบนี้
เหมือนกับชี้ ให้เห็นถึง อนาคต
ทุกคนคอย รักษาภาพ สร้างภาพพจน์
ดั่งคนคด ทรยศ แม้ตัวเอง
............................................................
เพลงบรรเลง มีจังหวะ ท่วงทำนอง
ฟังแล้วตรอง นึกย้อน มองดูตน
มีบ้างไหม คุณค่า ความเป็นคน
หรือจะทน เป็นหุ่นยนต์ ถูกควบคุม
............................................................
หน้าส่วนตัว
989
