6 กุมภาพันธ์ 2547 17:34 น.
ปลาวาฬสีน้ำเงิน
ใครจะคิดว่าเธอน่ะแสนดี
ก็เห็นทำตัวเหย่อหยิ่งทุกทีที่ได้เห็น
เจอกันบางทีก็ยังทำเป็นชาเย็น
ต่างจากความจริงที่เป็นในใจ
ได้คุยก็รู้สึกไหวหวั่น
ยิ่งใกล้ๆกันก็รู้สึกหวั่นไหว
เกิดอะไรขึ้นรึป่าวกับเรื่องสองเราที่เป็นไป
เธอพอจะบอกได้มั้ยกับความรู้สึกที่มี
ยิ่งรู้จักยิ่งรัก
แต่ก็กลัวอกหักกับความรู้สึกนี้
แอบรักเธอข้างเดียวอึกอัดเต็มที
ไม่กล้าบอกความจริงที่มี
เพราะกลัวเธอเดินหนีจากฉันไป
ทนแอบรักไปละกันอย่างนั้น
เก็บความรู้สึกที่เกินผูกพันเอาไว้
เพื่อนกันนะ เพื่อนกันนะ นะหัวใจ
แต่ถ้าเธอบอกรักเมื่อไหร่จะตอบตกลงไปไม่คิดลังเล
5 กุมภาพันธ์ 2547 19:13 น.
ปลาวาฬสีน้ำเงิน
มองเธอในวันนี้
ไม่รู้ความรู้สึกที่เธอมีคิดยังไงกับฉัน
รู้เพียงแต่ว่าเธอรักเค้าและเค้าก็รักเธอเช่นกัน
จะไม่ขอเข้าไปขวางกั้นความเป็นไป
จะพยายามลบความหลังทั้งหมด
ก่อนที่หัวใจจะพบกับจุดจบคือความหวั่นไหว
รักเค้าแต่เค้าไม่รักเราเป็นยังไงนะใจ
ทุ่มเทไปซะมากมายแต่สุดท้ายได้อะไรกลับมา
ถามตัวเองเหมือนกันเหนื่อยไหม
กลับการที่ทุ่มเทไปทั้งใจแต่ก็ไร้ค่า
ความคิดตอบกลับไปก็ใจสั่งมา
ถึงแม้ว่าเธอจะไม่สนใจก็ตามที
5 กุมภาพันธ์ 2547 18:46 น.
ปลาวาฬสีน้ำเงิน
เก็บหยดน้ำตามาเรียง
เป็นสำเนียงบทเพลงเศร้าๆ
ใต้ฟ้ามืดที่ไม่เห็นแม้แต่ดวงดาว
มีแต่ความเงียบเหงาที่เป็นเพื่อนกัน
อยู่คนเดียวในห้องสี่เหลี่ยม
ฟังดูเหมือนไม่มีเสียงใดๆทั้งนั้น
มีแต่การเคลื่อนไหวของน้ำตามาตรงใบหน้า
ที่ฉันไม่อาจหยุดมัน
และหัวใจที่สั่นเกินฉันจะทน
ไม่หวังอะไรตอนนี้
แค่อยากให้ความรู้สึกที่มีจากไปกับฟ้าหม่น
คืนพรุ่งนี้ดาวคงเต็มฟ้าและจันทร์คงส่องแสงลงมา
เปลี่ยนความมืดมน
ในพรุ่งนี้ฟ้าฝนคงเป็นใจ
ให้ฉันเข้มแข้งกว่าในวันนี้
เผื่อว่าฟ้าหม่นผ่านมาอีกทีจะได้ทำใจไว้
เหงาที่เคยมีก็คงไม่หมดแต่คงลดลงไป
และวันนึงฉันคงอยู่ได้แม้ไม่มีใครเข้าใจสักคน
4 กุมภาพันธ์ 2547 18:51 น.
ปลาวาฬสีน้ำเงิน
อยากไปจากตรงนี้
ตรงที่ไม่มีใครข้างๆฉัน
แต่ยังดีมีพี่ชายเป็นคนสุดท้ายเข้าใจกัน
อยู่ข้างกายในวันที่ฉันไม่เหลือใคร
จายิ้มบางครั้งยิ้มกับพี่
เวลาทุกข์คุยกับพี่ทุกทีแล้วร้องไห้
มีพี่ชายเป็นหนึ่งเดียวข้างๆกาย
สัญญานะว่าจะไม่ทิ้งไปไหนเพราะไม่มีใครเข้าใจสักคน
วันนี้เช่นกันนอนร้องไห้ท่ามกลางน้ำตา
ความเหว่ว้ารุกรานความกล้าจนสับสน
พี่ก็โทรมาเล่าให้พี่ฟังว่าฉันอ่อนล้าทุกข์เกินทน
ก็เพราะคนบางคนทำร้ายกัน
พี่ชายที่แสนดี
ปลุกปลอบฉันจากทุกข์ที่มีตรงนั้น
รักพี่มากมายความหมายเกินความผูกพัน
หวังว่าสักวันเราจะได้ยิ้มและร้องไห้ด้วยกัน
อย่างที่เคยทำในวันเดิมๆ
4 กุมภาพันธ์ 2547 18:20 น.
ปลาวาฬสีน้ำเงิน
จะให้ฉันทำเมินเฉยได้ยังไง
ทั้งที่ทุกอณูลมหายใจยังมีเธออยู่อย่างนี้
เก็บไว้ไม่ได้โกหกหัวใจตัวเองก็ไม่ดี
ขอเพียงเธอรับรู้ความรู้สึกที่ฉันมีก็จะไม่ขออะไร
เวลาที่เธอมองมา
ความเป็นจริงก็คือว่าอยากยิ้มให้
แต่อะไรไม่รู้ทำให้ฉันเย็นชาเหมือนไม่มีหัวใจ
ทั้งที่ทั้งตัวหวั่นไหวเพราะสายตาเธอ
หน้าส่วนตัว
811
