25 กุมภาพันธ์ 2547 18:45 น.
ปลาวาฬสีน้ำเงิน
ไม่เข้าใจถึงความรู้สึกที่ฉันมี
กับเธอคนนี้ที่อยู่ข้างๆฉัน
เธอดีเหลือเกินเกินกว่าจะบอกว่าผูกพัน
สับสนกับความจิงนั้นในหัวใจ
หากความรู้สึกนั้นมันคือรัก
ฉันจะเสี่ยงมั้ยที่จะอกหักกับรักที่ให้
จะเจ็บมากมายรึป่าวหากเธอไป
เพียงแค่คิดก็หวั่นในใจเหลือเกินคนดี
หากเธอคิดเหมือนกัน
ช่วยบอกคำนั้นให้ฉันมั่นใจกว่านี้
ให้ฉันรับรู้บ้างว่ารักจากเธอยังมี
ไม่ต้องแอบรู้สึกข้างเดียวเหมือนทุกทีที่ผ่านมา
18 กุมภาพันธ์ 2547 18:16 น.
ปลาวาฬสีน้ำเงิน
ข้องใจเหลือเกินวันนี้
ที่เธอคนดีทำเหมือนไม่รู้จักฉัน
มองเธอเพียงไรเธอก็คงไม่ใส่ใจกัน
หรือเธอลืมมันแล้วความผูกพันในวันวาน
เจ็บเหลือเกินวันนี้
ที่เธอคนดีมองแล้วเลยผ่าน
ไม่เหมือนเก่าก่อนที่เคยมีอาการ
ทักทายกันบ้างในยามเจอหน้ากัน
จะให้ฉันทำอย่างไร
เธอถึงจะกลับไปเป็นผู้ชายคนนั้น
อย่าเมินอย่าเฉยอย่าทำเป็นไม่รู้จักกัน
เพราะทุกๆวันฉันก็ข้องใจ ก็เจ็บเหมือนกัน
เจ็บเหลือเกิน...
16 กุมภาพันธ์ 2547 18:14 น.
ปลาวาฬสีน้ำเงิน
ไม่รู้ลมฤดูอะไร
พัดเข้ามาในห้องสี่เหลี่ยมห้องนี้
อาจเป็นสายลมความห่วงใยที่ส่งมาให้จากเธอคนดี
ทั้งเย็นและแรงอย่างนี้ทำให้หนาวทั้งกายทั้งใจ
คิดถึงเธอคนไกลห่าง
ฝากลมเย็นๆพัดไปหาเธอบ้างเธอจะหนาวบ้างไหม
เผื่อว่าเธอจะนึกถึงฉันอย่างที่ฉันนึกไว้ในใจ
และฝากลมบอกเธอว่าห่วงใยกลับมาไวๆนะคนดี
ห่างไกลกันฉันก็ไหวหวั่น
มีลมเย็นๆเป็นเพื่อนทุกวันอย่างนี้
อยากมีเธอข้างกายเหมือนก่อนที่เคยมี
ไม่ให้หนาวใจอย่างนี้ทุกทีที่ลมพัดมา
9 กุมภาพันธ์ 2547 18:03 น.
ปลาวาฬสีน้ำเงิน
ยังจำวันนั้นได้ดี
วันที่เธอทิ้งฉัน
ก็เจ็บช้ำในใจอยู่เหมือนกัน
และหวังว่าสักวันจะลืมเธอจากใจ
วันเวลาที่เลยผ่าน
ทำให้ความทุกข์กลายเป็นสีจางๆจนเกือบลืมได้
ไม่มีเธอฉันก็ไม่เดียวดาย
เพราะเวลาและผู้คนมากมาย
ทำให้เธอหมดความสำคัญ
วันนี้เธอโทรมาทำฉันเปลี่ยนไป
ทุกสิ่งที่ฉันพยายามลืมจากใจทำให้ไหวหวั่น
ยังไม่สาสมแก่ใจอีกหรอจึงย้อนมากระทำ
หรือเธอกลัวว่าฉันจะเจ็บช้ำไม่พอจำหรือยังไง
ทำให้นึกถึงวันเก่าๆ
ที่มีแต่ความเศร้าแล้วนั่งร้องไห้
ฉันต้องนับหนึ่งอีกครั้งเพื่อลืมภาพเธอจากหัวใจ
แต่ถ้าเธอกลับมาเมื่อไหร่ ฉันคงนึกขึ้นได้
เพราะภาพเธอยังฝังอยู่ข้างใน..ในความทรงจำ
6 กุมภาพันธ์ 2547 17:47 น.
ปลาวาฬสีน้ำเงิน
ลงทุนความรักกับสิ่งที่ทำไป
ก็เพราะเพื่อหวังกำไรกลับคืนมาบ้าง
แต่ที่ทำไปทั้งหมดกลับเป็นสายลมบางเบาจืดจาง
และทุกๆอย่างไม่เหลืออะไร
กลับขาดทุนย่อยยับ
กำไรที่เคยหวังนักก็กลับหม่นไหม้
เหลือเพียงน้ำตากับขี้เถ้าบางๆตรงหน้าในใจ
ความรักที่เคยหวังไว้ก็หายไปในพริบตา
หน้าส่วนตัว
937
