3 มิถุนายน 2548 18:18 น.
ปลาวาฬสีน้ำเงิน
เมื่อเจ้าของเค้ามาทวงคืน
ฉันคงทำได้เพียงหยิบยื่นคืนไปให้
ไม่อาจรั้งแม้อยากทำสักเท่าใด
ต่อให้รักทั้งหมดใจ ก็เค้าแค่ฝากไว้ ไม่อาจยึดมา
ไม่สมควรร้องไห้ให้เค้าเห้น
ไม่มีเหตุจำเป็น ต้องเสียใจออกนอกหน้า
ฉันมันแค่คนผ่านทางที่บังเอิญเดินผ่านมา
ไม่นานหรอกนะ กาลเวลาจะนำพาฉันกลับไป
จะเฝ้ามองเธออยู่ห่าง..ห่างไม่มาวุ่น
ถึงแม้ว่าหัวใจจะกลัดกลุ้มสักแค่ไหน
จะไม่มาก่อกวน ไม่ทำให้เธอกับเค้าต้องเหนื่อยใจ
ฉันสัญญาได้บอกเค้าไม่ต้องกังวลให้เชื่อใจกัน
รักก็ทำได้แค่ยังรัก
ทุกอย่างไม่เคยน้อยลงเลยนะจากวันนั้น
เพียงแค่วันนี้ สิ่งที่มีคือเรื่องราวในความทรงจำ
ปล่อยมันไปเถอะนะ กับเรื่องราวของวันวาน
.....เวลาผันผ่าน สักวันเธอก็ลืม.....
14 พฤษภาคม 2548 10:05 น.
ปลาวาฬสีน้ำเงิน
มีน้ำตา ทั้ง..ทั้งที่ไม่อยากให้ไหล
เจ็บ..แต่ไม่อยากให้ใครมองเห็น
เหนื่อยล้า..แต่ไม่เคยอยากเปลี่ยนในสิ่งที่เป็น
อ่อนแอ ชาเย็น คือ ความชัดเจนในตัวตน
มองท้องฟ้าที่กว้างใหญ่
บางครั้งสดใส บางครั้งสับสน
หลายครั้งทะเลไม่ได้สงบ แต่อาจมีคลื่นลม
จะต่างอะไรกับชีวิตคนที่ไม่แน่นอนเสมอไป
ยิ้มให้กับวันที่เป็นสุข
ส่วนวันที่ทุกข์ก็ไม่แปลกหากจะแอบร้องไห้
ชีวิตยังต้องก้าว สอนให้เราเรียนรู้ที่จะเข้าใจ
ยังมีพรุ่งนี้ให้เริ่มต้นใหม่ หากก้าวพลั้งไป..แค่ไม่ท้อใจ
........เป็นพอ.......
26 เมษายน 2548 15:18 น.
ปลาวาฬสีน้ำเงิน
มานั่งร้องไห้เสียน้ำตา
บ่นกับตัวเองเพราะว่า...เธอเลวร้ายอย่างนี้ อย่างนั้น
ทั้ง ทั้งที่ฉันก็รู้ดีว่าเธอก็เจ็บ...ไม่ต่างกัน
และในสิ่งที่ฉันกระทำ เป็นเหตุผลให้ฉันวุ่ยวายใจ
ไม่เคยห่างก็ต้องเหิน
ฉันต้องเดินคนเดียวอีกนาน...แค่ไหน
เฝ้าถามตัวเองว่าเจ็บหรือเปล่าที่เธอจากไป
แต่ก็ไม่ได้คำตอบอะไรจากเจ้าหัวใจ...ตัวดี
สะใจหรือยังที่บอกให้เค้าไป...วันนั้น
เจ็บพอหรือยัง... หรือมันยังไม่รับรู้เต็มที่
เก็บเกี่ยวความรู้สึก โดดเดี่ยว เดียวดาย ที่มี
รวบรวมเป็นความทุกข์ทวี ในวันที่...ไม่มีเธอ...
18 เมษายน 2548 16:14 น.
ปลาวาฬสีน้ำเงิน
ลำบากใจมากรึป่าว
ที่ต้องมาคบกับคนไม่ได้เรื่องไม่ได้ราวอย่างฉัน
ที่คอยทำให้เธอต้องเหนื่อยใจไม่เว้นแต่ละวัน
จะมีสักกี่ครั้ง ที่ฉันทำให้เธอรู้สึกดี
ก็แค่ไม่อยากให้เธอต้องทน
หากเหนื่อยล้า สับสน หรืออยากไปจากตรงนี้
เพราะฉันก็เปลี่ยนตัวเองไม่ได้ มองเธอก็รู้สึกผิดทุกที
บอกฉันได้นะ หากเธอมีทางที่ดีแล้วอยากจากไป
ขอโทษกับเรื่องราวที่ผ่านมา
ฉันเองก็รู้ว่าทำให้เธอต้องเสียน้ำตามามากแค่ไหน
ที่ต้องยอมให้คนอย่างฉันหลายๆครั้งด้วยการให้อภัย
ทั้งๆที่ฉันก็ยังทำผิดเรื่อยไป..ไม่เปลี่ยนแปลงสักที
1 เมษายน 2548 17:05 น.
ปลาวาฬสีน้ำเงิน
มองหน้าตัวเองด้วยความอ่อนล้า
ร้องไห้ด้วยน้ำตา ของความอ่อนไหว
เจ็บปวดร่า อยากให้ทุกอย่างเป็นเพียงฝันไป
ฉันแค่อยากหลับแล้วเผลอใจ ไปในราตรี
ท้องฟ้าดูหม่นหมอง
ฉันยืนจ้องมองหาดวงดาวจากมุมนี้
เพียงชั่วลมพัดผ่าน หนาวใจทุกวินาที
มีเพียงเมฆดำลอยเคว้งคว้างทุกที่ บนฟ้าไกล
เหนื่อยอ่อน เอนตัวล้มลง
หวังว่าพรุ่งนี้ฟ้าคงจะสดใส
ร้องขอดวงดาวหากว่าได้ยินไม่ว่าอยู่หนใด
ฉันขอแค่ให้ คืนนี้รับฉันไปในนิทรา
ฉันอยากหลับ บางครั้งก็เหมือนว่าไม่ต้องการ
รับรู้เรื่องราวอะไรทั้งนั้นก็หวังว่าดาว จาช่วยฉัน ....
หน้าส่วนตัว
1540
