13 มกราคม 2548 15:55 น.
ปลายภู
ณ. ปลายขอบม่านฟ้าเงาสลัว
ไหวสั่นระริกรัวเหน็บหนาว.
แสงสีทองส่องขอบฟ้าวับวาว
นอกสั่นหนาวแต่ภายใน..ผ่าวร้อน
* *
ครุ่นคิดหวั่นใจในพันผูก
สองเราร่วมปลูกสร้างเติมฝัน
มาวันนี้มอดดับลงกลางคัน
ปิดเขตแบ่งคั่น กั้นหว่างใจ
* *
หนักหน่วงล้นเหลือ..อกเอ๋ย
ใยเจ้าทรามเชย ห่างหาย
ปล่อยข้าฯ..รวดร้าวทุรนทุราย
ฟูมฟายความหลังเก่า..เฝ้าปลอบโยน
*************************************************
ในความรู้สึกที่..หนักอึ้งอบวนอยู่ในภวังค์แห่งความคิด
ถ่ายเท..ปลดปล่อย
อย่างน้อยพอได้ระบัดระบาย..บ้าง
ปลายภู
21 ธันวาคม 2547 15:36 น.
ปลายภู
สิ่งใดเล่าขีดคั่น..ขอบคุ้งฟ้า
หลากล้วนมายาเย้าหลอกหลอน
หวาดหวั่นในสองเราสั่นคลอน
หวั่นไหวในอาวรณ์ กร่อนฤทัย
ผ่านห้วงเวลา ล่วงเลยผ่าน
ฝ่าแดดฝ่าลม ฝ่าคมหนาว
ความเป็นไปรู้เห็นในเรื่องราว
เธอปวดร้าว ข้าฯเปลี่ยวเศร้าเหงาอาดูร
ทุกจังหวะที่หวั่นไหวครุ่นคิด
ถูก-ผิดพลาดพลั้งยากหยั่งถึง
สะพานรักแขวนเชื่อมโยงไว้ตราตรึง
ลึกซึ้งกว่าใดใด ในโลกหล้า.
อดทนสิ? เข้มแข็งไว้
ทั้งหมดทุกห้วงใจไม่มีเหลือ
มีความรักคอยเกื้อหนุนคอยจุนเจือ
มีพลังคอยเอื้อเฟื้อ เมื่อทุกข์ตรม..
คิดไปเขียนไป..เรื่อยเปื่อยตามความเป็นไปในห้วงแห่งความคำนึง
ไม่มีถนนสายใด..ที่เลือกเดินได้ดั่งใจหวัง
ไม่มีชีวิดใด..เลือกที่จะอยู่ได้อย่างเสรี
ไม่มีพันธนาการใด ผูกมัดได้ไปกว่า ..ความคำนึง..ถึงกัน
2 ธันวาคม 2547 15:38 น.
ปลายภู
สายธารหยั่งลึกได้ เพียงใด
บ่ห่อนเท่าดวงใจ ลึกล้ำ
ยาวสั้นขีดวัดได้ ขอบคุ้ง เขตคาม
สามศอกออกวากว้าง จักวัดได้ ใจคน
1*-----------------------------------------*1
โอนเอียงเอนไปดุจ- สายน้ำ
สูงต่ำลดหลั่นลาย ไหลบ่า
ค่านิยมหยันเย้ย จักให้..ก้าวนำ
ถลำล้นเลยล่วง ปลดเปลื้อง ประดาตัว
2*-----------------------------------------*2
ความรู้สึกนึกคิด กับสภาวะการณ์ปัจจุบัน
หลาย ๆ อย่างถ่ายทอด..ระบัดระบาย
ความเป็นไป..แห่งชีวิต เฉกนี้ จริง จริง
2 ธันวาคม 2547 11:33 น.
ปลายภู
*-------------------------------------------*
อบอวลระทวยท้น เพียงไหน
กอร์ปกิจ-การใด จักได้
หยั่งรู้สำนึกได้ ห่อนรู้ ความเป็นไป
ห่วงหาอันเปี่ยมล้น หมดห้วง อุทร
*--------------------------------------------*
ค่ำคืน.ใต้ราวฟ้า
ร่มเงาแห่งดวงดาราเฉิดฉาย
พรายพริบเปล่งประกาย
ฟูมฟาย ใต้แสงเงา
เห่ขับ-เคลื่อนคล้อย
เกี่ยวก้อยร้อยประสาน
อิ่มเอิบในห้วงรัตติกาล
ดาว-ฟ้าผสมผสาน กลมกลืน
แอบคิด อิงฝัน
วาดเธอ-ฉัน เกี่ยวก้อย
เก็บดาวเกลื่อนฟ้าแทนเพชรพลอย
ถักร้อยประสานใจ..ไว้ปลายฟ้า
********
1 ธันวาคม 2547 15:49 น.
ปลายภู
ความคิดที่อึงอวลอยู่ในความรู้สึก
ไม่รู้จักสรรหาคำใด ใด
พรรณนา ถ่ายทอด
ความงดงามของอักษรา.
ในความหมาย และ คุณค่า
อันอิ่มเอม และถ้อยคำอันลึกซึ้ง
หลากหลาย ผลงาน
หลากหลายความรู้สึกนึกคิด
แล้วแต่ภาวะการณ์ ของและละคน
แล้วแต่เป้าหมายและจุดประสงค์ที่พึงปรารถนา
ทุกถ้อยคำถูกกรีดกลั่นจากวิญญาณอันแท้จริง
สายธารมิตรภาพ อันงดงาม
ผองเพื่อนร่วมทางเดิน..ที่เข้าใจ
กัน..และ..กัน
ชีวิตก้าวไปเฉกนี้..เรื่อยร่ำไป
ต่างดื่มด่ำ..อรรถรส จินตนาการ
โอบอุ้ม..ปลอบโยน
ห่วงหา ซึ่งกันและกัน
สู่สายธาร..แห่งฝัน
อันงดงาม สืบสานตามครรลอง
ต่อไป..
หน้าส่วนตัว
1202
