14 พฤษภาคม 2545 10:20 น.
ปลายพู่กัน_p
คลื่นเห่ทะเลโหม
มุ่งถาโถมเข้าสู่ฝั่ง
ลมเลาะเซาะหาดพัง
ครึครืนครั่งวิวังเวง
ยิ่งล้ายิ่งเร่งรุก
ยิ่งหนีซุกยิ่งข่มเหง
ยิ่งยอมยิ่งสำแดง
ยิ่งกำแหงกลับรารอน
แม้ตะวันจะห่อนแรง
แม้ว่าแสงจันทร์เจ้าอ่อน
แม้ว่าแสงแทบม้วยมรณ์
ข้าจะรอนรอหวนคืน
เพราะยืนอยู่ในโลกกว้าง
ย่อมมีคว้างเคว้งโหวงเหวง
ย่อมมีต้องซึ่งลมแรง
ย่อมมีแสงมืดบดบัง
แต่ตะวันคือตะวัน
และแสงจันทร์ยังยืนอยู่
คอยวันรื่นกลับชื่นชู
ยังหยัดสู้กู้ฝ่าฟัน
และแล้ววันผงาดแสง
ตะวันแรงระสาดฝัน
ทุกแหล่งหล้าสะกาวพลัน
อบอวลฝันวันฟ้างาม
และถึงคืนจันทร์เจ้าแจ้ง
เคียงข้างแสงสุรีย์ขาม
ผลัดพลิกฟื้นผืนฟ้าคราม
ส่องอร่ามยามค่ำคืน
แต่เก่าก่อนมิเคยรู้
ว่าแสงอยู่คุณไฉน
แต่เมื่อครั้งมันจรไป
ต้องใช้ใจเรียกหวนคืน
จึงซึ้งในคุณค่า
ได้กลับมาล้วนยากฝืน
กว่าเป็นจันทร์ตะวันคืน
ต้องกินกลืนกี่น้ำตา
นี่เพราะใจมิใคร่แพ้
แม้ร่อแร่ไร้ควรค่า
แต่จะสู้จนยิบตา
มิหมดเพลา.........มิรามือ
11 พฤษภาคม 2545 10:03 น.
ปลายพู่กัน_p
เที่ยวท่องในทุ่งหญ้า
ช่างชื่นตาสบายที่
เดินพลางพลันเย้าซี้
ดอกหญ้ารี่ม้วนเอียงอาย
ดวงอาทิตย์ยั่วสาดส่อง
ใช้แสงทองส่องให้คลาย
จากเช้าที่มัวมาย
ให้กลับกลายสว่างพลัน
แมกไม้ฟื้นชูช่อ
ดอกไม้จ้อรอตะวัน
หมู่นกบินโผผัน
จักจั่นเริ่มบรรเลง
เดินเรื่อยชักเหนื่อยนัก
จึงแวะพักพลางครวญเพลง
เบื้องหน้าคือธารเอง
ร่วมบรรเลงเสนาะไพร
สายน้ำรินไหลหลั่ง
หล่อเลี้ยงทั้งพนาสวรรค์
หมู่สัตว์นับร้อยพัน
ต่างดื่มด่ำในทำนอง
เบื้องหลังคือดงดอย
สมสวนลอยแห่งบ้านป่า
ทิวทัศน์งดงามตา
งามล้ำค่าดั่งวาดวี
สายลมโชยเบาเบา
โอบเอากลิ่นสุมาลี
มากำนัลเป็นขวัญที่
รอรับมีผู้มาเยือน
ว๊าก...มัวเพลินกับแมกไม้
เผลอจนได้งีบหลับไหล
เวลาไฉนไว
ไม่คอยใครจริงจริงนา
คงได้เวลากลับ
พลันยิ้มรับกับใบหญ้า
ยั่วหยอกกับดอกฟ้า
โบกมือลานภางาม
แมกไม้แย้มแย้มยิ้ม
ตะวันยิ่งส่องฟ้าคราม
เหมือนชวนให้แขกคาม
หวนคืนตามมาแวะเวียน
แน่นอนฉันห่อนรับ
จะจับความนำไปเขียน
เรียงร้อยระเรียบเรียง
เป็นทะเบียน.......แห่งหัวใจ
11 พฤษภาคม 2545 08:58 น.
ปลายพู่กัน_p
ฟากฟ้ากว้างกว่ากว้าง
มีหนทางสิยาวไกล
คนสรรจะฝันใฝ่
สู้เพื่อไปทุกวิถี
ต่างคนต่างดั้นด้น
เพื่อจะก้าวไปตามที่
ตนเองมุ่งจะมี
ให้ถึงที่...ณ...ปลายฟ้า
ยิ่งไกลก็ยิ่งหนาว
ยิ่งใกล้ดาว ยิ่งสะท้าน
ยิ่งฉายแสงชัชวาล
ยิ่งหวิวหวามวิวังเวง
11 พฤษภาคม 2545 08:45 น.
ปลายพู่กัน_p
ยิ่งไกล ยิ่งใฝ่หา ยิ่งหนีหน้า ยิ่งพานพบ
ยิ่งใกล้ ก็ยิ่งหลบ บ่รู้ที่...หลบ...น่ะของดี
ของใกล้มิรักษา เอาแต่คว้าของห่างไกล
รู้ค่าเมื่อจากไป.........โอ้เมื่อไรหวนคืนมา
11 พฤษภาคม 2545 08:35 น.
ปลายพู่กัน_p
น้ำค้างระร่างโรย
พระพร่างโปรยชะอุ่มใบ
สุมทุมระดุ่มไสว
ระดะไว้ ณ แดนดิน
หน้าส่วนตัว
713
