1 กรกฎาคม 2547 21:02 น.
ปลายพู่กัน
กับวันวานหวานซึ้งในครั้งก่อน
บวกกับความเอื้ออาทร..และห่วงหา
ความรู้สึกซึ้งหวาน.....ผ่านแววตา
เราก็เข้าใจแล้วว่า...คิดอะไร
.....แต่ตอนนี้สิ่งที่มี...ที่เหลืออยู่
แค่รับรู้.....ว่าเธอฉันนั้น....แค่ไหน
ใกล้วันนี้....อนาคต...ต้องห่างไกล
รักกันไปแค่วัน ๆ เท่านั้นเอง
จะพูดจากันทั้งที........ต้องมีเรื่อง
ให้โกรธเคืองให้ขุ่นใจ....คล้ายข่มเหง
พอถึงจุดสุดทน...คนกันเอง
ก็ปล่อยให้ลอยเคว้ง...ไม่ห่วงใย
นี่หรือคือสัญญาณเตือน...เวลาหมด
รักถูกลดความสำคัญ...เรื่มหวั่นไหว
จากเคยอยุ่คู่เชยชิด...ผิดเพี้ยนไป
กลายเป็นคนห่างไกล.......ระหว่างเรา
29 สิงหาคม 2545 11:26 น.
ปลายพู่กัน
ถ้าวันนี้มีคนดี...ที่คิดถึง
มานั่งบอกคำรักซึ้ง...ข้างหูฉัน
คอยดูแล..ยามหลับตื่น..ทุกคืนวัน
ไม่ห่างกัน...แม้นคืนวันจะเปลี่ยนไป
จะให้ทำอะไร...ยอมทุกอย่าง
จะไม่มีวันจืดจาง....และห่างหาย
จะยังคงยึดมั่น....สัญญาใจ.
คนสำคัญ...มั่นไซ้ร....นั่นคือเธอ
27 สิงหาคม 2545 15:11 น.
ปลายพู่กัน
ฉันก็แค่คนอื่นไกล ไม่มีสิทธ์
ที่จะคิดชวนเธอ มาสร้างฝัน
เป็นคนที่ไม่เคยมี ความสำคัญ
เป็นคนที่เธอผูกพันธ์ แค่สายตา
ไม่ใช่คนคนนั้น ที่เธอรัก
ไม่ใช่คนที่เธอปัก ใจใฝ่หา
เป็นเพียงแค่คนกระจอก...นอกสายตา
ที่เวลาบังเอิญพา..มาพบกัน
แต่ก็ยังหวังไว้ ในวันหนึ่ง
ว่าตัวเธอคงจะซึ้ง ในตัวฉัน
หวังว่าจะคงมีบ้าง ความสำคัญ
สำหรับวันที่เธอนั้น.....ไม่มีใคร
19 สิงหาคม 2545 14:50 น.
ปลายพู่กัน
อยู่ ๆ นายก็เงียบหายไป....
หรือว่าลืมเพื่อนคนไกลคนนี้แล้วหรือ
แต่มีสิ่งนึงที่อยากบอกนายก็คือ..........
เรายังคงยึดถือความเป็นเพื่อนเหมือนเดิม
ไม่ว่านายจะอยู่ที่ใด.......ความรู้สึกในใจก็ไม่ลด.........ไม่เพิ่ม
ยังเป็นเพื่อนนายอย่างไร..ก็ยังเป็นเหมือนเดิม.....ไ
ม่เคยคิดจะต่อเติมให้มันยาวไกล
เพราะรู้ดีอยู่แก่ใจทุกอย่าง.........
ถึงรู้ว่าพอมีทางก็ไม่อาจทำได้
รับไว้เถอะความเป็นเพื่อนที่จริงใจ.......
เพราะถึงอย่างไร......เราก็ไม่เคยลืมนายเลยนะ...คนดี
19 สิงหาคม 2545 12:41 น.
ปลายพู่กัน
ไม่รู้ว่าเธอ...เป็นใครมาจากไหน
แต่เธอเป็นกำลังใจให้ฉันเสมอ
และไม่มีอะไรจะตอบแทนให้กับเธอ
นอกจากความรู้สึกล้นเอ่อ......ในหัวใจ
อาจจะไม่สำคัญอะไรมาก
เพียงแค่อยากให้เธอ........รับรู้ไว้
ว่าฉันได้รับแล้วนะ...กำลังใจ
จากคนที่อยู่แสนไกล.......นั่นคือเธอ
หน้าส่วนตัว
580
