24 ตุลาคม 2545 20:24 น.
ปลายฝัน กัญญาราม
จะบรรยายขายเจ็บนี้อย่างไร
เมื่อดวงใจไหม้หม่นทนเจ็บช้ำ
เพื่อนที่รักมักสนิทคิดกระทำ
เจ้าหลงดำธารวนยากเวียนคืน
อยากช่วยเอื้อมมือดึงให้ถึงเจ้า
แต่เจ้าเมามั่วยายากจะถึง
เพื่อนที่รักตัวเราเฝ้ารำพึง
ทำไมจึงจมดับกับลำธาร
หรือเจ้าเห็นว่าธารนี้มีน้ำไหล
เชี่ยวกราดใหญ่อยากข้ามไปใจอาจหาญ
ไม่เดียงสาหารู้ได้ไม่ควรการ
จมเนิ่นนานฉันกลัวพบเพียงศพลอย
อยากให้เจ้าลืมตาใต้น้ำขุ่น
พบแสงอุ่นจากข้างบนแม้เพียงน้อย
ส่องถึงเจ้าเว้าวอนฉันยังคอย
แสงน้อยๆค่อยส่องผ่านถึงลานบึง
ขอเจ้าเห็นแล้วยันว่ายตะกายน้ำ
น้ำเชี่ยวซ้ำอย่าถดถอยค่อยว่ายถึง
ฉันเอื้อมยื่นเหยียดกายจะได้ดึง
เจ้าอย่าพึ่งพ่ายแรงน้ำจะย่ำลง
24 ตุลาคม 2545 20:00 น.
ปลายฝัน กัญญาราม
พอฝนมาฟ้ามัวระรัวน้ำ
ธารไหลล้ำล้นนองเต็มคลองใส
ทำพื้นดินถิ่นอบอ้าวบรรเทาไป
เหล่าแมกไม้ให้ชื่นใกล้ผืนชล
ฤดูฝนล้นปรี่มีอีกครั้ง
เหมือนบอกสั่งหน้านามาอีกหน
ผู้เฒ่าแก่มาแลรอลูกหลานตน
เฝ้าพร่ำบ่นบอกลมผ่านทางบ้านคอย
หนุ่มสาวมาลาจากพรากท้องทุ่ง
สู่เมืองกรุงมุ่งเอื้อมจันทร์ฝันเด็ดสอย
ทิ้งพ่อแก่แม่เฒ่าเฝ้าค้างดอย
โอบเด็กน้อยหนาวเหน็บฝนจนหนาวใจ
ให้มือแห้งแปลงดำชำต้นกล้า
ให้เท้าหนาฝ่าตมจมดินไถ
แบกเฟียงฟางกลางลมแดดแผดดั่งไฟ
เผาผิวไหม้ให้ดำหม่นจำทนเอา
เมื่อไรหนอขอหนุ่มสาวเจ้ากลับบ้าน
กลับมาลานหว่านข้าวกันมันหงอยเหงา
อย่าทิ้งขว้างทางเคยเดินเพลินมัวเมา
กลับคืนเหย้าหรือเยือนบ้างก็ยังดี
24 ตุลาคม 2545 17:58 น.
ปลายฝัน กัญญาราม
ทะเลทรายกว้างไกลใหญ่นักหนา
กว้างสุดตาพาเวิ้งว้างช่างแล้งสิ้น
น้ำเพียงหยดหมดทุกหยาดหากวาดกิน
เป็นอาจิณไม่มีแม้เพียงแต่เงา
กลางวันร้อนสุดร้อนอ้อนวอนฟ้า
แค่แหงนหน้าพาสุดแสบแทบเผาเกล้า
ระอุรุมสุมแดดแผดรุมเร้า
ดั่งจะเผาจนเถ้ามอดปลอดธุลี
กลางคืนหนาวเหน็บหนาวช่างหนาวเหน็บ
ความหนาวเจ็บจาบจ้วงทะลวงทั่ว
ความเย็นเยียบเยี่ยงยิ่งผีสิงตัว
จับสั่นรัวกลัวหนาวตายในทะเล...
23 ตุลาคม 2545 13:18 น.
ปลายฝัน กัญญาราม
เดินทางมาพาตัวกลั้วตมเปื้อน
วิถีเถื่อนถาโถมโคมส่องศรี
ประคองตนพ้นผ่านน่านนที
นานแรมปีแปดเปื้อนประสบการณ์
มีครอบครัวแต่ขาดไม่ครบหน้า
โอ้...ชะตาซ้ำข้าฯน่าสงสาร
ขาดความอุ่นอังใจจากในบ้าน
นั่งอยู่ลานร้างใครในใจตน
ขยับกายย้ายลุกปลุกตนตื่น
เพียงแค่ฝืนลืมตาน่าฉงน
พบอีกแล้วความฝันอันแยบยล
เจ็บระคนความจริงอิงเข้ามา
ฝันร้ายหรือกระพือพัดอัดในอก
น่าตลกความจริงจำย้ำคำท้า
ทั้งอ้างว้างระคนเหงาเร้าเข้ามา
เอือมระอาชะตาตนคนมีเวร!
22 ตุลาคม 2545 19:45 น.
ปลายฝัน กัญญาราม
หยิบปากกาบรรยายขความคิด
ใช้ดวงจิตคิดคำขานเป็นงานเขียน
เรียงทุกถ้อยรอยอารมณ์รุมเบียดเบียน
รักโล่งเตียนเวิ้งว้างกลางฤทัย
ใจคนหรือยากแท้จะหยั่งถึง
ขอแค่ครึ่งกึ่งกลางบ้างได้ไหม
ขอรับรู้เรื่องราวอันร้าวใจ
ขอได้ไหมแค่นี้มีให้กัน
ถ้าวิงวอนขอสวรรค์วิงวอนให้
แต่มีไม่สิ่งลุล่วงปวงสวรรค์
ขอใจเจ้าดีกว่าไหมเมตตากัน
ให้ข้าฯนั้นรู้จักนิดถึงจิตใจ
ใช่!เจ้าเห็นเป็นกลวังวนหนึ่ง
ข้าฯนี้ซึ่งมีค่าเพียงแค่ไหน
หรือแค่เป็นตัวประกอบก้อนหินใน
ข้างทางไกลที่เจ้าผ่านทางพนา
หยดน้ำค้างพร่างพรูสู่แผ่นพื้น
จะจำฝืนเหน็บหนาวอย่างไรหนา
ห่มสายลมหรือไฟบังอังอุรา
แล้วแต่ว่าจะเลือกข่มห่มชีวี
หนทางเดินเหลือเกินนักรักร้าวร้าว
เจ้าจะก้าวไปไยสุดใจหนี
แสงสว่างทางที่เห็นเช่นตรงนี้
ไม่ได้มีอะไรให้หลีกเมิน
หน้าส่วนตัว
920
