16 สิงหาคม 2550 22:02 น.
ปลายตะวัน
โพยมยามระย้า ดารากร
ฟ้าก่ำศศิธร โอบเอื้อ
แสงสูรย์จรูญจร จางจาก
พบพรากพลางอกเรื้อ เรื่อร้าวรอนรอนฯ
วิถีชีวิตว้าง วังเวง
ฤๅพร่ำบทบรรเลง สุดได้
สรวลโศกโศลกเพรง กรรมเก่า
รอยธุลีเถ้าไซร้ เที่ยงแท้อนิจจังฯ
ถวิลโลกโศกเศร้า อันใด
รักร่ำรำพันใจ รัดรั้น
ร้าวรอนย่อมครรไล ไกลห่าง
ปางมนาดูรนั้น ย่อมเร้นเป็นไปฯ
ยามเกษมสุขไซร้ อนิจจา
เนืองเนตรชลนา เทียบใกล้
สุขทุกข์หทยา รู้หยั่ง ตนแล
แม้มโนไยไห้ ไป่สิ้นอาวรณ์ฯ
13 สิงหาคม 2550 20:59 น.
ปลายตะวัน
ขอบฟ้าขอบฝั่งดั้น แดนดิน
ทุกข์ทับถมอาจินต์ จิตไห้
ห่างร้าวห่างผายผิน ไกลห่าง
แรมลับกลับกลายใกล้ โศกคล้ายบ่เลือน
สีทันดรเหว่ว้าง วังเวง
พริ้วแผ่วบทบรรเลง สุขเศร้า
ลมพายุโคลงเคลง หวาดหวั่น
ที่สุดยวลยุดเย้า ผ่าวร้าวอารมณ์
เกลียวคลื่นกลืนกลั่นข้า เดียวดาย
หว่างอสุรกาย รอบล้อม
ทุกข์ถมทบมลาย ครืนคลั่ง
ฟากฝั่งแลเห็นห้อม ห่างนั้นเพียงดาว
แม้นแรงโรยหลบเร้น ที่ใด
เวียนว่ายแหวกร่ำไป เช่นนั้น
ถวิลฝั่งว่ายไกล สู่ฝั่ง
ทิ้งร่างอย่างไรครั้น หากยั้งอยู่คง
11 สิงหาคม 2550 08:35 น.
ปลายตะวัน
อันสองมือแม่นี้ อุ้มชู
สองมโนอณู ชื่นได้
สองรักโอบเอ็นดู อิ่มอุ่น
สองจิตสองเราไซร้ ซาบซึ้งตรึงตราฯ
อุ่นอันใดไม่แม้ อุ่นอก
อุ่นแม่แกว่งไกวยก เห่อุ้ม
อุ่นสายสวาทปก ป้องลูก แลนา
อุ่นรักอุ่นแม่คุ้ม ตราบฟ้าทรวงสลายฯ
ลูกอยากกอดแม่ไว้ เนาว์นาน
ขอพระคุณพระทาน แม่ไว้
รั้งจุติผันกาล กลับก่อน
แม้นแม่นทวนภพได้ ลูกนั้นจักทำฯ
ลูกนี้ใคร่มอบแม้น ลมปราณ
ทวนทิวาย้อนวาร ว่ายว้าง
สวรรค์ไฉนหาญ ราญอก ข้าแล
ยังมิทันคืนค้าง ที่คุ้มบุญคุณฯ
9 สิงหาคม 2550 12:17 น.
ปลายตะวัน
สุขสันต์วันเกิดแก้ว นงคราญ
ชีวิตสบสราญ แต่นี้
นบน้อมพระคุณกราน กราบเทพ
จงจุ่งไพรีลี้ หลบเร้นพี่นาง
นวลจงงามผ่องเพี้ยง เพียงจันทร์
ทรัพย์ศฤงคารครัน มากล้น
แม้นมีรักสัมพันธ์ ครองคู่ ยืนนา
ทุกข์กมลเพี้ยงพ้น ห่างลี้บ่กราย
ดวงดาวพราวพร่างฟ้า พรรณราย
สมดั่งหวังดังหมาย พี่นั้น
จงเปี่ยมพลังกาย บ่หย่อน แรงแล
มธุรสหวานคั้น ฉ่ำล้ำเนาว์นาน
7 สิงหาคม 2550 20:32 น.
ปลายตะวัน
อุ่นรักไออุ่นอุ้ม แห่งดิน
อิ่มอุ่นอัสสุริน เอื่อเอื้อ
อุ่นสายเกษียรสินธุ์ บ่สุด สิ้นแล
นมอุ่นกรุ่นเลือดเนื้อ เมื่อแม้ป้อนกิน
เอื้อมเด็ดดวงเด่นฟ้า ดารา
กลืนกลั่นพสุธา แหล่งเหง้า
พรายพร่างต่างพู่มา บรรจบ
ฤๅเอ่ยเอื้อนอกเว้า ท่องถ้อยรำพัน
คำคายปรายหมดสิ้น ฤๅแล
บ่พร่องพลบเพียงแด แม่ได้
ดาวด้วยเผดียงแข เทียมท่าน ได้ฤๅ
แม้นผ่านพันภพไซร้ ห่อนให้ลืมเลือน
ชลนัยน์ผ่าวร้าว รอนริน
ดั่งดับอาดูรดิน มอดไหม้
สังขารเมื่อผลาญผิน ภิณท์พราก
จำจากหากโหยไห้ ห่างแล้วนิรันดร์
ลมลอบหอบแม่นั้น สู่สวรรค์
บ่เอ่ยเผยจำนรรจ์ เหว่ว้า
ลาล่วงรุดร้าวพลัน ผันดับ
ลางตะวันลับฟ้า คร่าข้ารอนรอน
จำจรจำจากสิ้น วิญญาณ
ทวนทิวาละวาร ห่อนคล้าย
รั้งจุติทัดทาน ผันชาติ
บ่อาจเอื้อนเบือนร้าย กลับกล้ำโศกครวญ
*ชาติ ในที่นี้หมายถึงการเกิด
หน้าส่วนตัว
1651
