22 มิถุนายน 2550 01:19 น.
ปลายตะวัน
อันหนอนนี้ ท่านจะได้ แต่ใดมา
ดิออร่า นั้นหนา ว่าจะให้
ทวงของฝาก รถด่วน จากแดนไกล
เอ๊ะเมื่อไร นั้นหนอ เฝ้ารอคอย
ก็สองวัน ผันผ่าน ไปแล้วนี่
เอ๊ะไยshe ไม่มา พาเหงาหงอย
ฤาว่าหลง หนุ่มม้ง หนุ่มดงดอย
ลืมน้องน้อย คนนี้ แล้วพี่ยา
22 มิถุนายน 2550 01:02 น.
ปลายตะวัน
ใจใคร ก็ของใคร
ความรักใน ฤทัยฉัน
รักใด ของใครกัน
ของผู้นั้น เท่านั้นเอง
เธอนั้น อย่าถือสิทธิ์
มารอนริด เข้าข่มเหง
ใจฉัน ของฉันเอง
อย่าทำเบ่ง นักเลงใจ
ความรัก ที่รักนั้น
ก็ของฉัน ที่มอบให้
รักนี้ จากข้างใน
ที่มอบไป ไม่รับคืน
ใจฉัน ใช่ของเธอ
อย่าพลั้งเผลอ เพ้อฟั่นฝืน
ฉันรัก ฉันเริงรื่น
ฉันชมชื่น ใช่ขืนใคร
20 มิถุนายน 2550 22:31 น.
ปลายตะวัน
หากน้อม ยอมจำนน
อันผลพ้น ล่วงสมัย
ตั้งมั่น ดำรงใจ
เพียงแค่ใน ปัจจุบัน
อดีต ย่อมเลือนลด
ย่อมมอดหมด อำนาจพลัน
ความจริง ทุกสิ่งอัน
จะเฉิดฉัน เป็นมั่นคง
ในวัตร ปัจจุบัน
ทุกสิ่งนั้น มันเลือนหลง
เพราะจิต มิคิดปลง
ริจะคง อดีตครอง
เมื่อวาง อดีตว่าง
ใจเคว้งคว้าง ขว้างหม่นหมอง
ความจริง จะครอบครอง
แลจงมอง ผ่านสองตา
เมื่อนั้น จะมองเห็น
เฉกที่เป็น เช่นอยู่หนา
ใช่ภาพ อาบมายา
อันอุรา มาวาดเอง
19 มิถุนายน 2550 16:56 น.
ปลายตะวัน
วางใจ ไว้เช่นนั้น
ไม่หวาดหวั่น พรั่นพรึงไหว
เฉกเช่น ทิวาลัย
มิพรั่นในกาลเวลา
เยือกเย็น เช่นสายน้ำ
อันไหลล้ำ ฉ่ำพฤกษา
ปล่อยวาง ว่างอุรา
ลืมโลกหล้า อันว้าวน
วางใจ ไว้ให้นิ่ง
ลืมทุกสิ่ง อันสับสน
ดื่มด่ำ ล้ำธรรมยล
ลืมหมองหม่น ให้พ้นใจ
18 มิถุนายน 2550 08:53 น.
ปลายตะวัน
ลืมไป ใครแค่เพื่อน
หลงเลอะเลือน ฟั่นเฟือนเหงา
ลืมตรอง ว่าสองเรา
เป็นแค่เงา ที่เฝ้ายล
ลืมใจ ไปกับเพื่อน
ดั่งดาวเดือน เลื่อนลอยหน
อ้างว้าง คว้างลมบน
ท่ามฟ้าหม่น ปนร้าวราน
ลืมบ้าง เป็นบางครา
ยามดารา มาทอสาน
ทอรัก ปักดวงมาน
แล้วผันผ่าน เป็นฝันเลือน
หน้าส่วนตัว
1520
